Het Afrikaanse leven...

Okeej, hier weer een update over hoe het hier gaat in Africa. Ik moet zeggen dat de weken hier echt voorbij vliegen, begin me nu al bijna zorgen te maken of ik in die korte 6 maanden wel alles kan doen, wat ik eigenlijk wil doen! Daarom deze week maar eens plannen gaan maken voor de activiteiten die ik graag wil doen en op stage beetje druk gezet achter de activiteiten die ik wil en moet gaan doen. Dit voelt wel lekker, want tja... ik hou nou eenmaal van structuur en plannen. (niet dat dat hier echt mogelijk is maar toch..) Toch heeft het gewerkt want ik heb nu vandaag (woensdag) toestemming gekregen om mijn eerste eigen cliënt te krijgen. Natuurlijk was Mister Mendile steeds nergens te vinden of in een meeting waardoor ik dit morgen verder ga regelen. Wel spannend om eigen cliënten te krijgen, maar ook een echte uitdaging! Eigenlijk heb ik me de afgelopen week al best nuttig gevoeld, want zo heb ik ook al mijn eerste eigen vergadering gehad met het Children's Right Platvorm. Ik heb dit samen met Inge van Peter overgenomen. Hij is nu terug naar Nederland en in dit comité kunnen kinderen hun mening geven, klachten, complimenten en nieuwe ideeën naar voren brengen. De eerste vergadering ging echt goed en er zitten onwijs slimme kinderen tussen. Dan verbaas je je over het hoge niveau van de kinderen. Er zit een meisje bij waarvan het niveau veel hoger is dan wordt aangeboden op de school. Hierdoor werkt ze continu onder haar niveau en wordt ze alleen maar ongelukkiger. Ik weet dat ze gevlucht is uit Kongo zonder haar ouders. (Ze weet niet of ze nog leven) Ze heeft moorden gezien en vandaag kwam ze bij me om te praten. Ze voelt zich alleen en heeft in niemand vertrouwen. Ik ben met haar een rondje gaan lopen zodat ze haar verhaal kwijt kon en ze haar tranen even kon laten lopen. Ik vond het fijn dat ze bij me kwam, omdat je dan merkt dat ze mij wel vertrouwd en je zo een betere band met ze kan opbouwen.

Verder hebben we in de vergadering plannen gemaakt om leuke avonden te gaan organiseren, de kinderen wouden een filmavond dus dit gaan we nu samen met hen proberen te regelen.

Daarnaast kwam vorige week donderdag er een jongen bij me, omdat hij graag een afscheidsfeest voor Peter wilde organiseren. Dit vonden Welmoed en ik erg leuk om bij te helpen en dus zijn we gelijk gaan brainstormen voor ideeën. De vrijdag was het afscheid en hij vroeg of ik wou komen om te kijken of alles goed zou gaan. Dus ik op mijn vrije dag naar stage en dit was echt onwijs leuk! Ik had een jongen aangewezen als director en hij heeft alles aan elkaar gepraat. Wat voelen ze zich dan trots!! Meiden die gingen zingen en een jongen die ging rappen. Verschillende kinderen die een speech hielden en samen met de kinderen hadden we een boek in elkaar gezet met alle foto's van de kinderen en iedereen had er iets persoonlijks ingezet. Terwijl het hele festijn aan de gang was kwam de directeur van de school vragen of ik ook een speech wou houden. Helluppieee... voor een mega grote groep mensen praten en dan ook nog in het engels?? Natuurlijk wil ik dat J ... Pfff even spannend, maar ik was wel trots op mezelf hoor! Ik had dat toch maar wel even gedaan... De kinderen waren super enthousiast en het werd een hele leuke middag. Omdat Valentijn hier groots gevierd wordt was iedereen ook in de stemming en hadden ze mooie kleren aan.

Verder is stage echt interessant, het is lastig om soms te begrijpen waarom dingen gaan zoals ze gaan. Slechte communicatie, afspraken maken is lastig of worden niet nagekomen en alles gaat vooral laaannngggzzzaaammm. Hier wen je wel aan en je moet je ook gewoon aanpassen. Ik krijg ook steeds meer verhalen te horen van kinderen, verhalen waarvan ik soms niet zeker weet of ik ze wel wil weten. Er gebeuren rare dingen op de meiden en jongens afdeling (ga niet verder in op details want dat zijn dingen wat ik niet op internet kan zetten, wil je iets weten mag je mailen) , het is een place of safety, maar ik heb hier zo mijn vraagtekens bij. De kinderen zijn ook hier niet altijd veilig. De achtergrond van kinderen worden nu ook steeds duidelijker, stelen, iemand hebben verkracht, zelf verkracht zijn, gevangenis, verwaarloosd en/of genegeerd door ouders en ga zo maar door. Eerst vraag je nog snel naar de ouders van de kinderen, maar ik vraag nu eigenlijk of ze nog familie hebben. Ik kom erachter dat er veel kinderen zijn die geen ouders meer hebben.

Afgelopen week zijn we ook door een childcare worker op de hoogte gebracht van de achtergronden van de toddler's (peuters). Deze kinderen hebben ook al zoveel meegemaakt, verkracht, verwaarloost, genegeerd en de meesten hebben ook het alcoholsyndroom. Dit zie je aan hun droge huid en hun haar, ze zien er erg ongezond uit. Deze kinderen (paar maanden oud) moeten hier afkicken en kunnen in het begin zo'n twee maanden lang huilen, omdat ze de behoefte aan alcohol en drugs hebben.

Je ziet ook mooie dingen, zo heb ik afgelopen zondag twee meiden opgehaald van stage en hen meegenomen naar een kerkdienst. Ze genoten volop en waren Inge en mij ontzettend dankbaar, omdat we hen even uit ‘Erica House' meenamen. Toen je in de kerkdienst naar voren mocht gaan om te bidden voor zieken, was ik me druk aan het maken of de meiden niet weg zouden lopen. Maar toen ze terug kwamen van het bidden was één meisje heel emotioneel en heeft lang bij me zitten huilen. Toen dacht ik, waarom vertrouw ik ze niet? Maarja, op al die momenten moet je natuurlijk wel professioneel blijven en er bij stilstaan dat ze graag uit de situatie willen ontsnappen. Dus mee naar de wc en alles moet gewoon omdat je op dat moment verantwoordelijk bent. De diensten zijn hier trouwens erg gaaf, nu twee keer geweest en met zo'n 800 zwarte studenten wordt er veel gezongen, geklapt en gedankt. Afgelopen zondag was voor mijzelf ook een indrukwekkende en emotionele dienst. Misschien ook omdat de meiden van stage erbij waren en je ziet hoeveel het geloof voor hen betekend. Op stage vroeg een meisje aan mij in welke taal in bad. Toen hadden we het hier over bleek dat, zij in het Engels, een vriendin ervan in Xhosa en ik in het Nederlands bid. Mooi is dat, dat God ons allemaal hoort. Ik heb beloofd voor haar te bidden dat de extern social worker een school voor haar kan vinden buiten Erica House. Dan zou ze in maart weg mogen en hier bad ze elke avond voor vertelde ze me.

.... Zo ik heb mijn eten op! Bonen met aardappels en een hamburger! We zijn echt kooktalenten hoor! Ik zal nu nog even wat vertellen over dingen naast stage...

Elke maandag ga ik Xhosa dansen in de Walmer township. Volgens mij had ik dit al wel verteld... maar nu moeten we dus aanstaande vrijdag optreden met hen. We zijn flink aan het oefenen en ik hoop dat het wat gaat worden. We krijgen kleren aan en worden opgeschminkt. Vorige week waren we iets te enthousiast met de townships... na stage verkeerd gereden en ja hoor, we zijn midden in de township Walmer beland! Hier dieper je erin komt, hoe slechter het word, dan zie je ook nog alleen maar de black townbusjes en het word grimmiger en troostelozer. We reden onszelf vast en zijn gauw gekeerd en terug gereden!

Verder... we zitten op een avond gezellig met z'n drieën op de bank en Lieneke zegt ineens: 'Ik heb zin om beesten te zien!' Hiermee bedoelde ze natuurlijk niet de kakkerlakkenplaag die nog geen 5 minuten later in de keuken ontstond! Inge en Lieneke stonden toe te kijken hoe ik met de insectenvernietiger achter die smerige beesten aanging. Ondertussen zijn we er al redelijk aan gewend.. ik heb er net nog één over het balkon heen gegooid, maar gelukkig ontdekken we nu alleen nog maar soms een verdwaalde kakkerlak in ons huis.

Voor de rest heb ik ook al mijn eerste braai gehad en ben ik natuurlijk ook naar de valentijnsfilm geweest in Green Acress! (op jou aanraden Wesselien!) Super gezellig zijn de weekenden en dit weekend zijn er plannen om wat te gaan ondernemen. Hoe wie wat waar horen jullie nog wel!

Als laatste... ik sta waarschijnlijk in de krant! Jaja, ik word nog beroemd in Afrika! Haha, afgelopen maandag was het echt een onwijs hete dag. Geen wind, alleen maar zon, zon, zon. Lopen, zitten, liggen het was allemaal te vermoeiend. Omdat Inge en ik de sleutel van ons kantoor bij moesten laten maken gingen we even naar het winkelcentrum om de hoek. Rond half 12 liepen we weg en om 12 uur kwamen we terug lopen. Toen we terugliepen zagen we heel wat rook en vroegen we ons af waar het vandaag kwam. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat in het half uur dat we weg waren geweest, het hele terrein naast Erica House in de brand stond. Door de hitte is dit gaan branden. We moesten langs het vuur om bij de ingang van Erica House te komen. Eerste poging mislukte, rennend en kuchend kwamen Inge en ik terug omdat we niet door de rook kwamen. Wij liepen aan de ene kant van de weg, aan de andere kant gingen de vlammen alle kanten op. Inge wou om gaan lopen, maar omdat het niet heel veilig is daar zag ik dat ook niet zitten. Poging twee, hand in hand en onze andere hand voor onze mond zijn we door gelopen. We zagen niks en voelde aan onze benen de hitte van het vuur, waardoor we niet wisten hoe snel we moesten lopen! Toen we uit de rook kwamen liepen de tranen over mijn gezicht doordat het rook zo'n zeer deed. Er stond een man en we vroegen of de brandweer niet gebeld moest worden. Nee hoor, was niet nodig want dit was maar een klein vuur. Hmmm.... Heel vreemd. In Nederland hadden er zo'n 25 brandweermannen gestaan. De kinderen van Erica House renden met emmers heen en weer om het vuur buiten de hekken te houden. De man liet een foto zien die hij van Inge en mij gemaakt had, hoe wij door de rook op hem afkwamen. Bleek hij een journalist van de dagkrant ‘Son' te zijn! We moesten onze namen opschrijven en heeft ons enkele dingen gevraagd over wat we hier zoal deden. Wij natuurlijk de volgende dag direct naar de winkel om de krant te kopen, jammer we stonden er niet in. Blijkt dat het nieuws van de week ervoor was. Dus echt snel zijn ze hier niet met de kranten, dus elke dag nog kans dat we erin komen!

Op dit moment zit ik met lange mouwen, voor het eerst is het ‘koud' in PE! Tja, in Nederland zou ik wel met korte mouwen lopen, maar door de hete dagen de laatste week is dit nu al aan de frisse kant. Ondertussen is dit een uitgebreid verhaal geworden en stop ik er dus ook snel mee! Thanks voor alle mails en belletjes en berichtjes, super om te horen hoe het in Den Ham gaat!

Kusjes Riann!

Ps. Janneke heel veel plezier in Zuid-Amerika! Ga zeker genieten van jullie reis en ik zwaai vanaf hier ;-) ... hebben jullie ook een site??

(Vandaag.. donderdag! IK HEB MIJN EERSTE EIGEN CLIËNT!!! :D een jongen van 14 jaar. Hij zit nu zo'n 6 maanden in Erica House wegens inbraak en diefstal. Hiervoor is hij opgepakt en heeft hij eerst in een ander tehuis gezeten. Doordat hij daar aangerand is, moest hij daar weg en is hij hier terecht gekomen. Hij is met één oog blind door een ‘ongeluk' in het verleden. Het is een agressief mannetje, maar wel een prater. Dus dat gaat zeker goed komen!! )