Ha lieve luitjes,

Na 171 dagen allemaal leuke/mooie momenten en vele ervaringen is het dan nu eindelijk tijd om vanavond in het vliegtuig te stappen. De reis naar huis kan beginnen! Ik heb nog een paar hele mooie laatste weken gehad, maar de gedachte dat ik m'n familie en vrienden weer ga zien doet me erg goed.

Nadat we in Swaziland in de regen ons visum voor Mozambique hadden geregeld, was het weer de dagen erna gelukkig stukken beter. We zijn nog een dagje naar een marktje geweest en in de avond genoten we van een kampvuur bij het hostel. Samen met de security guy en een andere jongen hebben we veel gezongen en gepraat. Liedjes als chichiwhawha en de kabouterdans zongen we het hardst. Daarnaast hebben wij nog wat traditionele liedjes geleerd. De security guy vertelde veel over zijn vrouw en kinderen, waar hij zo hard voor werkte. Deze man werkt 7 dagen in de week. Zijn dag ziet er als volgt uit: Om 6 uur lopend naar zijn werk, het hostel. Na twee uur lopen komt hij hier aan en begint zijn nachtdienst om 8 uur. In de ochtend om 6 uur is hij klaar met werken en moet hij weer twee uren naar huis lopen. Dan kruipt hij eerst in z'n bed en komt om 1 uur weer uit z'n bed om z'n vrouw te helpen in het huishouden en andere klusjes te doen. Om 6 uur weer lopend naar het hostel... enz enz. Op zondag als hij dan thuiskomt heeft hij samen met zijn vrouw bijbelstudie en deze dag heeft hij dus helemaal geen tijd om te slapen. Iedere maand heeft hij maar één vrije dag en op die dag werkt hij extra als schilder om wat extra centen te verdienen. Hij wil graag politieman worden en z'n ogen straalden toen hij daar over vertelde. Hij wil graag zijn gezin goed onderhouden en hij moet geld verdienen omdat hij nog koeien moet afbetalen aan zijn schoonvader. Jaja, een vrouw krijg je niet zomaar. Zijn vrouw kostte hem 15 koeien, waarvan hij er nu al 7 betaald heeft. Ik zat hem met grote ogen aan te kijken kan ik je vertellen. Hij vertelde over zijn eigen vader, die drie vrouwen heeft en her en der nog wat vrouwen waarmee hij ook kinderen heeft. In totaal had hij meer dan 20 broers en zussen en hij dacht nog wel meer, maar daar is hem niks over verteld. Hij vond het erg hoe hij is opgegroeid.Zijn vader kon hem nl.niksbieden, omdat hij niet genoeg geld had om ieder kindte geven wat het nodig had. Hijzelf wist wel dat hij niet zo met vrouwen en met zijn kinderen wilde omgaan, omdat je in zijn ogen niet van meerdere vrouwen evenveel kunt houden. Hij legt elke maand iets geld voor z'n kinderen opzij.Ik vond het heel indrukwekkend om z'n verhaal te horen.

Verder hebben we in Swaziland nog een safaritocht gedaan op een mountainbike. Ze zeiden dat het zo'n 25 km. zou zijn. Nou prima te doen... dachten we! Toen we eenmaal de eerste berg op moesten fietsen stonden we al uitgeteld boven op de berg. Toch maar even navragen of het echt de route is voor beginners. Wat blijkt? Deze route is 55 km. zegt onze gids doodleuk. We zagen het al bijna niet meer zitten. Maar de route was wel erg mooi. We zijn door allerlei dorpjes gefietst en kwamen uiteindelijk bij het safaripark. Daar aangekomen was ik zo duizelig dat ik al bijna niet meer op m'n benen kon staan. Even gezeten en een banaan gegeten en toen kon ook ik er weer tegenaan! We fietsen zo langs de zebra's, herten, wilde beesten, zwijnen enz. Dat was wel echt heel gaaf. We kwamen bij een pool waar we krokodillen zagen en we hebben nijlpaarden gezien. Erg bijzonder! Op de terugweg zijn we stiekem een paar bergjes te voet naar boven gegaan. De volgende dag daarom maar naar een heetwaterbron gegaan om even te ontspannen.

Op de maandag stonden we alweer bepakt en bezakt klaar om naar Mozambique te gaan. We werden opgehaald door een normale taxi en werden naar de blacktaxi's standplaats gebracht. Hier hebben we een minibusje gevonden die naar Mozambique zou gaan. Onze bagage werd op een minikarretje geladen. Ik had zo m'n vraagtekens bij dit karretje, want het was vrij klein en het aantal koffers wat erin moesthadden we minimaal drie karretjes voor nodig. Natuurlijk met de Afrikaansementaliteit paste uiteindelijk alles, want ze stapelden gewoon de hoogte in. Helemaal in het hoekje van het busje zat ik met drie anderen op de achterbank. In totaal met 18 mensen in het bussie vertrokken we naar Maputo. Na 5 minuten had ik al onwijze kramp in mijn benen en na een uur zat er een klein kind in de bus over te geven. Toch was het een mooie rit en de omgeving was prachtig. Toen we eenmaal in Maputo aankwamen vlogen er allerlei mensen op ons busje af en ik werd gek van de drukte. Ik durfde eigenlijk het busje niet eens uit omdat alle mensen aan je begonnen te trekken en ik was bang dat ze m'n bagage af zouden pakken. Gelukkig had de bestuurder het door en gaf aan dat we mochten blijven zitten, zodat hij ons ergens anders af kon zetten. Ik was echt opgelucht en uiteindelijk hebben we wat meer betaald en heeft hij ons helemaal bij het hostel gebracht. De volgende dag zijn we direct naar de vismarkt gegaan, want Mozambique schijnt bekend te staan om de goeie vis. De vrouw van het hostel had gezegd, dat, als je van lopen houdt, je best kunt lopen. Nou, natuurlijk houden wij van lopen! In Mozambique praten ze Portugees en verder helemaal geen Engels. Hierdoor is het echt handen- en voetenwerk om duidelijk te maken wat je wil. Onderweg waren we de weg even kwijt en vroegen we naar de vismarkt. Met onze handen maakten we visbewegingen en zeiden we ‘blub blub blub'. We stonden flink voor gek maar na meer dan een uur lopen kwamen we eindelijk bij de vismarkt. Een vrouw ging met ons mee om vis uit te zoeken. Het waren allemaal kraampjes waar verschillende soorten vis lagen. Het rook er erg naar en de mensen waren allemaal hun eigen vis aan het aanbieden. Al de vissen lagen me met grote ogenaan te kijken en de kreeften en krabben leefden gewoon nog. Ik heb samen met Inge een schattig witvisje uitgezocht en Lieneke had garnalen. De vrouw liep met onze vis weg en daarna werden wij naar een terrasje gebracht. Na een half uurtje kwam ze terug met onze vis, maar dan gebakken en al! Nadat wij genoeg gegeten hadden, kwamen er twee jongentjes aan en die vroegen of ze onze restjes mochten. Zorgvuldig deden ze de restjes in een zakje en hier liepen ze heel gelukkig mee weg. Dat voelt dan wel heel vreemd....

Op de woensdag kwamen Maayke en Welmoed aan in Maputo. Zij kwamen vanuit Port Elizabeth en hadden twee nachten doorgereisd. Het was echt heel leuk om elkaar weer te zien. We waren met z'n vijven het avontuur in Zuid-Afrika begonnen, dus het was ook wel heel leuk om het zo nog weer af te kunnen sluiten. Ze kwamen al vroeg in de ochtend aan dus, die dag zijn we nog naar een marktje gegaan. Ik merkte al snel dat de sfeer in Mozambique heel anders is dan in Zuid-Afrika. In Zuid-Afrika zag ik vaak de strijd en haat tussen blank en zwart. Hier in Mozambique was de sfeer veel fijner. Ik voelde me echt veilig en we werden ook helemaal niet veel aangekeken. Dit komt vast omdat Mozambique een andere geschiedenis heeft dan Zuid-Afrika. In Zuid-Afrika durfden we op straat ook meestal geen foto's te maken, maar hier kon dit gelukkig allemaal wel. Op de markt werden we ook goed behandeld en gingen ze je ook niet benaderen als toeristen. Over de prijswas goed te praten en ze gingen ook niet op je gevoelens inpraten, dat wij het zoveel beter hebben. Hierdoor was het veel leuker om op zo'n markt te lopen. Na wat souvenirs en wat fruit gekocht te hebben gingen we weer terug naar het hostel.

Het plan was om met elkaar wat verder te trekken naar de kust. We wilden graag naar Tovu, maar dit bleek nog eens 10 uur rijden te zijn. Doordat we nog maar een weekend hadden, besloten we dat maar niet te doen. Na wat tips bleek dat Bilene ook een mooie kustplaats was en dit maar 2 uurtjes rijden was. Doordat we al wat contacten daar hadden opgedaan, hebben een stel jongens voor ons vervoer en verblijf geregeld. De vrijdag werden we netjes opgehaald door een mooi busje waarin we naar Bilene gebracht werden. Onderweg werden we aangehouden door de politie. De politie is hier zo corrupt dat ze overal wel boetes voor bedenken. Natuurlijk konden ze bij ons ook wel wat verzinnen. We werden aan de kant gezet en ze beweerden dat de papieren van de auto niet meer geldig waren. Omdat de bestuurder wist datze nog wel geldig waren, wilde hij blijven staan. Wij zagen natuurlijk al onze kostbare zon uurtjes in het niets opgaan en hebben daarom maar een boete betaald om weg te komen. Ik was wel flink boos op de politie, omdat het gewoon zo onterecht is. Eenmaal in Bilene aangekomen zag het er echt heel mooi uit. Bilene heeft een lagoon en we kwamen in een heel mooi huis terecht. De kust was net een plaatje. Witte stranden en een geweldige zee (super helder!). We voelden ons net een stel vip's die een prijs hadden gewonnen. De dagen daar hebben we heerlijk genoten van het strand en zijn we nog met een bootje de lagoon overgegaan naar de echte zee toe. Op de terugweg stopte ons bootje ermee, maar gelukkig kregen we hem ook weer aan de praat. Ook hier waren we echt veilig en konden we gewoon over straat lopen. Er liepen veel kinderen rond die zelf speelgoed maakten. Ze maakten van bladeren zelfgemaakte tasjes en die kregen we dan gratis. Ze tekenden in het zand en ze liepen rennend rond met een soort velg die ze dan vooruit duwden met een stok. Ik mocht het ook eens proberen van ze, maar ik kwam nog geen meter vooruit!

De zondagmiddag werden we weer teruggebracht naar Maputo. We waren even flink aan het stressen, omdat we natuurlijk de finale niet wilden missen! In een bar hebben we de wedstrijd gekeken, maar wat bleek? Iedereen was voor Spanje! We hebben wat Nederlandse liedjes ingezet en al snel deden de mensen in de bar gezellig met ons mee. We hebben er dus een gezellige avond van gemaakt.

De dinsdag zijn we om half 8 's ochtends alweer vertrokken met de bus. Dit keer op weg naar Johannesburg. We hadden geluk, want Inge, Maayke en Welmoed gingen met de bus naar Nelspruit. Ze zaten in dezelfde bus als ons en dus konden we nog een paar uurtjes samen zijn. In de bus moesten we afscheid nemen, wat ik toch wel even lastig vond. Dat betekende dat Afrika nu echt voorbij was en we allemaal weer naar huis gingen. Samen met Lieneke reisdeik door naar Johannesburg en hier werden we opgehaald door haar oom en tante. De overgang van temperatuur was wel even wennen! Op dit moment is het zo ontzettend koud hier! We lopen rond met drie dikke truien aanen slapen met een elektrische deken. Anders zou je echt niet in slaap kunnen komen. Omdat het maar een korte periode zo extreem koud is in Afrika, is het niet echt nodig om verwarmingen in huizen aan te leggen. In huis is het overdag nog kouder dan buiten. De avond dat we bij Lieneke haar oom en tante aankwamen kregen we een lekkere kop snert. De dagen erop zijn we naar een bierbrouwerij geweest, daar werd verteld hoe het echte Afrikaanse bier gemaakt wordt, en we zijn naar Gold Reef City geweest. Hier zijn Lieneke en ik de mijnen in gegaan. Gewapend met een helm op ons hoofd gingen we de diepte in. Wij gingen zo'n 225 meter, terwijl de diepste gangen op 3293 meter diepte liggen. Het was gaaf om te zien hoe daar vroeger gewerkt werd. Om de mijn was een pretpark waar we nog in een aantal attracties zijn geweest. Na zo'n drie achtbanen was ik misselijk (weet niet of het van de achtbanen kwam of van de spanning voor het naar huis gaan...) dus toen was de pret ook wel weer voorbij.

Vandaag was het dan ook weer tijd om voor de laatste keer m'n tas in te pakken. We gaan rond een uur of half 5 richting het vliegveld om rustig de spits door te komen, alles in te checken en dan met elkaar nog even een hapje te eten. Om 21:45 uur vlieg ik vanuit Johannesburg naar Egypte en om 06:40 uur kom ik daar aan. Hebben we even lekker de tijd om te ontbijten, want om 10:50 gaan we pas weer de lucht in. En dan.... hopen we vijf uurtjes later veilig in Nederland te landen!!!

Ik heb echt heel veel zin om thuis te komen en weer te knuffelen met iedereen!

Dikke kus en tot morgen, Rianne!