Na twee drukke weken even weer tijd maken voor een nieuw verhaal. Ik ben net terug van stage en ben maar even met mijn laptop op de bank geploft. Waterijsje erbij en ik ben weer gelukkig. Mijn laatste blog ging alleen maar over ziek-zijn geloof ik, dus dit keer heb ik wel wat leukere dingen te vertellen!

Nadat ik bij de dokter was geweest ben ik redelijk snel weer opgeknapt en kon ik dat weekend al mee naar Jeffrey's Bay. Met het goede voornemen om het rustig aan te doen, kon ik me toch niet helemaal inhouden om aan alle activiteiten mee te doen. De zaterdag was ‘shop' dag! In Jeffrey's Bay is een outlet van Billa Bong en een Roxy winkel. Nou, daar konden wij ons wel vermaken! Met een leuke bikini liep ik de winkel weer uit en zijn we daarna op een terrasje gaan zitten en hebben we de rest van de middag gelegen op het strand. Natuurlijk heb ik me deze dag wel zo'n vier keer ingesmeerd met factor 30 zodat er niks mis kon gaan. 's Avonds gezellig met de meiden uit eten geweest en toen stortte ik toch ook echt in. Deze nacht in een hostel geslapen wat er super goed uitzag. De volgende ochtend was het vroeg dag! We zouden om 9 uur namelijk gaan ... paardrijden! Jaja, maar wat voor outfit moet je dan aan? In onze korte boxers en onze slippertjes kwamen we bij de balie. Hmmm, nee dat kon toch echt niet. Na een verkleedparty en wat geleende schoenen van het hostel reden we natuurlijk té laat richting de paarden. De rest van de groep was al vertrokken, omdat wij te laat waren. Voor ons niet vervelend, want nu konden we lekker met z'n vijven te paard! Ik kreeg het lelijkste paard wat je maar kon bedenken, vies wit met grijze vlekken. Maar gelukkig kon hij als de beste lopen en luisterde hij ook goed. Telkens wilde hij voorop lopen en ik ben dravend en galopperend (jaja Rosann ;)) door de duinen en over het strand gegaan. Het was een tocht van zo'n twee uur en we hebben echt heel erg genoten. Het weer was super mooi en we hebben in het bosgedeelte nog herten gezien. In de middag weer op een terrasje gezeten en naar het strand gegaan, maar doordat we hier wegwaaiden zijn we weer terug naar huis gegaan. De twee dagen daarop ontzettende spierpijn, maar dit hadden we er zeker voor over!

Niet uitgeslapen begonnen we de nieuwe week op stage. Niemand die zegt dat je iets moet gaan doen en alles gaat nog steeds heel traag. Af en toe begint het nu wel te irriteren, maar aan de andere kant ga je je er ook op instellen. Ik merk dat ik nu veel sneller ‘gelukkiger' ben als iets me gelukt is. Zo merk ik ook dat mijn cliënt steeds meer vertrouwen in me krijgt. Hij komt naar me toe, als er iets is en heeft al een aantal keer huilend z'n verhaal gedaan. De eerste keer zag ik hem huilend buiten zitten en probeerde ik z'n verhaal los te krijgen. Dit wilde hij niet en hij bleef erg emotioneel. Ik heb hem meegenomen naar kantoor en daar kon hij wel vertellen. Doordat hij zo boos en verdrietig was kon ik hem niet terugsturen naar school. Het enige wat je op zo'n moment kunt doen is luisteren en ik heb hem laten tekenen om hem rustig te laten worden. Ik merkte dat het lukte en hij kon daarna weer wel naar school. Dit geeft je dan zo'n goed gevoel, terwijl je verder niet veel kunt helpen. Ik ben voor hem aan het regelen dat hij in de vakantie van 26 maart naar huis mag, hier is hij dan zo dankbaar voor omdat dit voor hem heel veel betekent. Natuurlijk lukt dit niet zomaar, op dit moment moet ik nog toestemming hebben van de extern social worker, maar hier kan ik maar geen contact mee krijgen. Volgende week er maar weer eens achteraan gaan bellen, zodat deze jongen straks twee weken lang lekker naar zijn eigen huis kan.

In die week ben ik ook naar de Criminal Court geweest. Hier kregen we een rondleiding en hebben we verschillende mensen gesproken, zoals de rechter. Ik ben in de gevangenishokken geweest en stond opeens oog in oog met een paar jongens die achter de tralies zaten. Doordat ik dit natuurlijk totaal niet verwachtte, schrok ik echt heel erg. Ze zaten met z'n drieën in zo'n hok en lagen op de stenen en hingen in de tralies. De kinderen die hier zitten zijn tussen de 14 en de 18 en mogen hier maximaal voor 48 uur zitten en moeten dan berecht worden. In sommige gevallen kan dit niet direct en kunnen ze er wel zo'n 14 dagen zitten. Ik vond het echt heel interessant en het lijkt me wel een uitdaging om in zoiets te gaan werken. Deze week ben ik er weer geweest en hebben we echte casussen mogen zien. De jongenswerden binnengebracht en dan werd er verteld wat ze hadden gedaan. De rechter bepaalde dan of ze vrij waren of dat er bijv. nog meer background informatie moest worden gegeven. De jongens zaten er voor verschillende dingen, zoals moord, verkrachting en inbraak. Toen de jongen, die twee mensen vermoord heeft, er stondwas ik wel blij dat er allemaal politie omheen stond. Hoewel ik ook weet dat sommige kinderen uit Erica House moord op hun geweten hebben, voelt het toch anders als je in zo'n rechtszaal staat.

De woensdag bedachten we dat een heel weekend in PE wel weer een beetje saai zou zijn enwe opperdendaarom om het volgende weekend naar Hogsback te gaan. Samen met Welmoed, Maayke en Inge direct een auto geregeld omdat onze eigen auto niet verder dan 100 km. buiten PE mag. Boodschappen gedaan en woensdagavond m'n tas ingepakt (dit keer wel met sportkleren en sportschoenen!). Donderdag na stage gelijk vertrokken in een megaluxe, mooie, grote, fijne Nissan. Alles was automatisch en er zaten veel knopjes in de auto, altijd leuk natuurlijk! En er zat ook airco in en niet te vergeten een muziekspeler!!! Die missen we wel hoor! We zingen nu zelf heel veel, maar dat klinkt ook niet altijd even best. Doordat de reis zo'n 3,5 uur duurde en het constant door de bergen rijden was met eenandere auto, werd dit aan mij toevertrouwd. Ik was heel blij dat de andere meiden het liever niet wilden, want ik rij hier erg graag! Het is net een soort spelletjeop de weg. De regels zijn voor mij nog niet helemaal duidelijk, maar het inhalen wel. Op de weg ga je seinen met je lichten als je in wilt halen, zodat de ander aan de kant kan gaan rijden. Zodra je in hebt gehaald ‘bedank je' door weer te seinen en zegt de ander ‘graag gedaan' door weer terug te knipperen. Het werd al vroeg donker en wemoesten nog een eind rijden, dit was wel vermoeiend omdat je hier op alles tegelijk moet letten. Slingerende busjes, gaten in de weg, koeien op de weg, wandelende mensenenz. Gelukkig kwamen we veilig aan en kwamen we in een gezellig hostel bovenop een berg terecht. Heel wat anders dan ons vorige hostel. Hier sliepen we met z'n achten op een kamer en zag alles er heel wat slechter uit. De keuken was een chaos en er waren heel wat backpackers. Ondanks dat vond ik dit toch veel leuker dan ons vorige hostel. Je krijgt echt het gevoel van reizen en het is leuk om te horen waar al die andere mensen vandaan komen. We hadden vier pizza's van thuis meegenomen en deze in de oven klaargemaakt. Gauw eten en naar bed omdat we erg moe waren. Goed geslapen, maar ik werd wel met een zere rug wakker. Het matras was te dun, dus ik werd wakker op de houten platen. We besloten om eerst die dag te gaan abseilen en dan te gaan hiken. We ontmoetten Robert van zo'n 40 jaar bij het abseilen. Een gezellige, spontane, vrijgezelle man, die met een tour aan het rondreizen is. De rest van de groep ging hiken, dus daarom ging hij met ons mee abseilen. Het abseilen was erg gaaf, het uitzicht super mooi, de klimnaar boven megazwaar. Omdat we drie keer opnieuw mochten abseilen vloog ik de laatste keer met grote sprongen naar beneden. Rond 12 uur kwamen alle mensen die gehiked hadden terug en begonnen wij zo'n beetje met de hike. Natuurlijk op het heetste van de dag! Robert vroegen we mee voor de gezelligheid, de veiligheid en voor de foto's natuurlijk. We hebben zo'n zes uur gelopen, geklommen en genoten van het uitzicht. Onderweg kwamen we nog een slang tegen, een ‘schommel liaan' en drie watervallen. De laatste was toch echt het mooiste! Onder de waterval gezwommen en ook nog in een grot gezwommen. Een heerlijk dagje en toen we terug kwamen, waren we het ook best wel zat! Bovenop de berg stond, op het randje van de berg, een bad waar we natuurlijk voor de foto nog even in moesten. Het water was gillend koud, maar dat moesten we over hebben voor de foto.... dat begrijpen jullie wel....

's Avonds ontmoeten we de vader van Justin, de jongen die ons hielp bij het abseilen. Na deze vermoeiende dag vonden we dat we de volgende dag een relaxdagje verdienden. Daarom vroegen wij hem om een tip. Hij nodigde ons uit om zijn privéberg te komen beklimmen en daar te genieten van de waterval. Hij zei dat het maar een half uurtje lopen was, dus dat konden we nog wel aan, dachten we. Met dit goede idee gingen we 's avonds slapen.

Toevallig waren deze dag IJsbrand en Rianne, twee andere Khaya studenten, aangekomen in ons hostel en sliepen bij ons op de kamer. Rond een uur of drie werd ik wakker van gestommel. Ik ging rechtop in mijn stapelbed zitten en zag iemand aanhet voeteneind van mijn bed staan. Diegene stond te brabbelen tegen IJsbrand in een ander bed. IJsbrand reageerde niet echt en daarom ging de persoon vragen om ‘light'. Toen diegene eindelijk het lichtknopje gevonden had, schrok ik me wild. Er stond een vrouw met een bebloed hoofd en soort van klodders bloed in het haar. Haar kleren zaten scheef en ze stond daar maar te huilen. Natuurlijk wij als pedagogen gelijk vragen hoe het met haar ging en wat er was gebeurd. Ze vertelde niks en moest alleen maar huilen. Ze begon haar shirt uit te trekken en stond daar half bloot. We keken elkaar aan en dachten dat ze misschien verkracht was of dat ze in een gevecht was beland. Na haar dit te vragen bleek dit niet het geval. We wilden eerst met haar meelopen naar de receptie, maar nadat we na gingen denken bedachten we dat het ook een valstrik kon zijn en we buiten opgewacht konden worden door andere mensen. Duidelijk... we bleven in ons bed, maar wisten niet wat we moesten doen. Andere Rianne gaf haar een fles water zodat ze wat kon drinken, maar ze gooide het water over haar gezicht en hierdoor viel het bloed op de grond. Ze zag het bloed en schrok heel erg, blijkbaar wist ze geeneens dat ze bloedde. We belden de receptie, maar daar pakte niemand op. Toen we eenmaal de politie wilden gaan bellen hoorde ze waarschijnlijk dat we het hierover hadden en begon ze te roepen dat ze dit niet wilde. Ze strompelde weg en liep een andere slaapkamer in waar een vader en moeder met twee kinderen lagen te slapen. De vader wees haar direct de deur en binnen een paar tellen stond ze weer in onze kamer. We hadden nu gezien wat we moesten doen en zeiden direct dat ze weg moest gaan of dat we de politie gingen bellen. Ze ging weg en wij bleven geschrokken achter. Alle doemscenario's die je maar kunt bedenkenzagen we voor ons. Met geen mogelijkheid kon ik meer slapen. Doordat er veel honden waren rond het hostel konden we precies horen als er iemand buiten liep. Na een half uur begonnen de honden weer te blaffen en zaten we weer rechtop in bed. Weer een half uur later begonnen de honden met z'n allen te janken endit was de druppel, we hebben IJsbrand met stapelbed en al voor de deur geparkeerd zodat we zeker wisten dat niemand meer binnen kon komen. Ik ben op het randje van mijn bed gaan liggen omdat ik naast het raam lag en er twee salamanders naast m'n bed op de muur zaten. Nadat de deur geblokkeerd was heb ik nog een uurtje kunnen slapen en toen was het alweer ochtend.

Wat bleek? De avond ervoor waren drie Afrikaanse vrouwen in de bar van het hostel geweest en hadden ze flink gedronken. Nadat ze redelijk van de kaart waren is het personeel gestopt met drank geven en hebben ze hen naar huis gestuurd. Waarschijnlijk is er ééntje onderweg gevallen of iets en is weer teruggelopen naar het hostel en bij ons in de kamer beland. Nou, ik weet wel dat ik voortaan een kamer met een slot wil! Ze zeiden wel dat dit nog nooit eerder was gebeurd, maar door verschillende dingen die je mee maakt merk ik wel dat mijn vertrouwen in de Afrikaanse bevolking steeds minder wordt. Dit vind ik wel erg jammer, maar soms moet je gewoon erg voorzichtig zijn.

De dag toch maar begonnen en naar de privéberg gereden. Een steile weg met keien en gaten waarin ik vast kwam te zitten. Gelukkig werden we gered door de knappe man Justin die ons weer vrij kreeg (lees: babyface, 18 jaar, kluizenaar). Na twee uur kwamen we versleten op de top van de berg aan. Niks geen half uurtje, het was een stomme berg die onwijs steil was. Bijna twee uur lang op handen en voeten naar boven moeten kruipen, geen pad, alleen maar stekelstruiken waardoor ik nu zo'n 30 schrammen rijker ben op mijn benen. Bovenop wel een geweldig uitzicht en nog even gezwommen in de waterval. We moesten wel weer maken dat we terugkwamen omdat we snel naar huis moesten omdat 's avonds het verjaardagsfeestje van Maayke was. Moe engehavend kwamen we thuis aan en ik hadzo'n 900 km. gereden in 2,5 dag. Het feestje was een bring & braai en hebben een hele gezellige avond gehad. De zondag eerst maar uitgeslapen en 's middags ben ik met Maayke en Welmoed naar het strand geweest. 's Avonds naar een gezinskerk met Benjamin en Tineke. Daar was ik nog niet eerder geweest, maar het was wel heel mooi.

Dinsdag op stage hebben we de verjaardag van Maayke gevierd, we hebben als verrassing slingers opgehangen, taart neergezet en toen ze binnenkwam begonnen we luidkeels ‘Er is er één jarig' te zingen en te rammen op trommels. Een gezellige dag en 's avonds voor de derde keer haar verjaardag gevierd door met 11 meiden van Khaya uit eten te gaan.

Vandaag was het alweer de laatste dag van stage voor deze week. We zijn met de kids wezen zwemmen in een zwembad! Erg leuk en een hele gezellige dag. We werden bij alles betrokken en natuurlijk werden we het zwembad nog ingeduwd. Met de kinderen wat wedstrijdjes meegedaan en nu vermoeid op de bank en deze blog getypt. Straks gaan we met de meideneen lekkere milkshake drinken in een tentje aan het strand en dan begint het volgende weekend alweer. Met een cheetah jagen!!! ...maar daar de volgende keer meer over ;-)

Dit verhaal is alweer lang genoeg, dus ik ga nu maar eens even mijn eten klaarmaken. Trouwens, jullie doen het erg goed! We zijn hier in huis een wedstrijd begonnen met wie de meeste kaarten van thuis ontvangt. En ik sta aan kop!!! Dus... houden zo! Haha ;)

Dikke kus voor jullie!