Zo... op dit moment wordt het hier met de dag kouder. Gelukkig zitten er nog wel wat mooie dagen tussen, maar ik moet toch eens hoog nodig naar het winkelcentrum om truien in te slaan. Jaja, want natuurlijk rekende ik niet op lange broeken-, dikke truien- en mutsenweer. Vorige week heeft het een aantal keren flink geregend, wat eigenlijk heel goed is omdat de grootste droogte sinds 150 jaar heerst. Door de grote temperatuurverschillen in de verschillende dagen, ben ik nu ook flink verkouden. Wie had dat gedacht... verkouden in Zuid-Afrika.

Ik kom nu net terug van stage en vond het wel weer eens tijd om een blog te typen. Stage wordt steeds leuker, omdat je nu je eigen activiteiten hebt. Door conflicten in het management krijgen wij, stagiaires, van het begin af aan weinig begeleiding en hebben we veel zelf uit moeten zoeken. Dit heeft soms tot frustrerende momenten geleid. Zoals bijvoorbeeld de 'suggestion box' die we op wilden hangen,waarin de kids hun klachten, complimenten en nieuwe ideeën kunnen laten horen. Dit is een simpel iets en alles was geregeld, tot het moment dat de box daadwerkelijk opgehangen moest worden. Ze wilden er toch opnieuw over gaan vergaderen, want het voelde als een hele cultuurshock voor hier. De kids hebben weinig te zeggenen ik denk dat het personeel bang is voor klachten oid. Verder heb ik al wel hele leuke en indrukwekkende gesprekken gehad met mijn cliënten. Ik merk erg aan mijn cliënten dat ze het fijn vinden om gesprekken met je te hebben, want verder voeren ze dit met niemand. Ze zijn altijd in groepen en de individuele aandacht die ze dan eens een keer krijgen voelt goed voor hen. Daarnaast wordt er eens naar hun verhaal geluisterd; één van mijn cliënten heeft vorige week haar hele verleden verteld en omdat ze zo moest huilen vroeg ik of ze haar verhaal al weleens eerder zo uitgebreid had verteld. Dit had ze nog niet eerder gedaan en dan is het zeker te begrijpen dat er veel emotionele gevoelens boven komen. Doordat je de files van ieder kind kunt lezen weet je al zeker het één en ander over hen. Maar als je in de gesprekken gaat doorvragen merk je dat er nog veel meer zit en komt er ook veel meer naar boven. Bij één van mijn cliënten kwam ik erachter dat ze ook nog verkracht is. Hiermee ben ik naar de social worker gegaan, want dat zijn zaken waar wel echt rekening mee moet worden gehouden. De social workers zijn erg afwachtend naar ons toe en tot nu toe kreeg ik ook weinig hulp van de meiden social worker. Nadat ik mijn gesprek met die cliënt had gehad heb ik haar verslag gedaan van wat ik te weten was gekomen en vertelde ik dat ik wilde zorgen dat ze naar een Childrens Home kan. Dit wil ze zelf ook erg graag, dus het is dan het beste om dat zo snel mogelijk te regelen. Ik merkte aan de social worker dat ze best verbaasd was en na mijn verhaal kwam ze met ideeën en tips wat ik kon gaan doen om dit meisje verder te helpen. Ik moet nu naar de extern social worker gaan bellen zodat deze zo snel mogelijk ook interviews gaat houden met haar (jaja, ze zit hier al 3 maanden en er is nog geen gesprek gevoerd). Zodra dat gebeurd is mag ik zorgen dat er een familie-conference komt, waarbij haar familieleden (die nog leven) en andere belangrijke personen ook aanwezig zijn om te kijken, waar ze het beste naar toe kan. De social worker gaf al aan dat ik ook aanwezig moest zijn en toen ik wegliep zei ze ‘bye sweety'. Duidelijk... ze mag me! Ze zijn erg afwachtend en willen zien wat je komt doen. Opdrachten geven? Nee, ik maak mijn eigen plannen en leg deze voor. Dat is wel lastig en ik merk dat ‘werkgevers hebben' nog geeneens zo'n slechtezaak is. Iedereen doet z'n eigen ding en gaat z'n eigen gang; er zitnergens structuur in en alles loopt langs elkaar heen. De communicatie loopt helemaal niet, maar daarom trekt iedereen ook zijn eigen plannen. Ik ben blij met eigen cliënten en mijn eigen programma's, zodat ik me daarmeebezig kan houden.

Vorige week moest ik voor mijn eigen cliënt en een andere jongen wat gegevens doorfaxen naar de extern social worker. Waarschijnlijk kan één van mijn cliënten binnenkort (kan nog wel een paar maanden duren) naar de School of Industries. Dit is een school waar ze intern wonen en school hebben. Ze leren daar vaardigheden zodat ze later voor zichzelf kunnen zorgen. De gegevens had de intern social worker moeten faxen, maar doordat hij moe was, hoofdpijn had en het hem allemaal teveel werd, ging hij weer een week thuis op de bank zitten. Dit is nu al zo vaak gebeurd dat er heel veel werk blijft liggen en er niks klaar komt. Doordat hij er niet meer was en de gegevens voor die donderdag verstuurd moesten worden ben ik erachteraan gegaan. Ik moest de schoolgegevens en de medische gegevens hebben. Voor de medische gegevens moest ik de kids ophalen zodat ze naar de dokter konden. Deze zou een rapport uitschrijven. Ik ging uiteindelijk met drie kids naar het ziekenhuis en daar liet de zuster (die binnen Erica House werkt) mij alleen met hen. Ik wist niet wat de bedoeling was, maar ze verwachtte dat dat wel goed kwam. Eenmaal bij de dokter binnen (klein mannetje, brilletje die beplakt was met tape omdat anders z'n glazen eruit vielen) kregen de kids een klein onderzoekje. Mijn eigen cliënt is blind aan één kant en de dokter vroeg hiernaar. Mijn cliënt vertelde in het Zuid-Afrikaans wat er was gebeurd en dat hij met één oog nog kon zien. De dokter keek me vragend aan en daarom ging ik maar vertellen in het engels wat mijn cliënt had gezegd. Raar, de doktersprak constant Zuid-Afrikaans tegen de kids, maar verstaan doet hij het niet. Volgens mij moest hij zijn eigen oren eens na laten kijken, want zelfs ik verstond het Zuid-Afrikaans! Gelukkig stelde hij niet al te moeilijke vragen over de kids. ‘Is this a boy or girl?' enz. Naar mijn idee had ik dat onderzoekje ook wel af kunnen nemen, want onderzoeken of iemand kan zien, praten of horen is niet zo ingewikkeld, toch?Al met al was het wel eenbijzondere ervaring om zo eens bij een dokter te komen. Na een tijdje moest ik met de kids buiten wachten tot we weer werden opgehaald. Na wat spelletjes met hen gedaan te hebben was ik blij toen we weer in het busje zaten, want weglopen kunnen ze tenslotte altijd. En dat wil ik liever niet op mijn verantwoording hebben!

Over weglopen gesproken... nu zo'n twee weken geleden is een jongen weggelopen en niemand die erachter aangaat. Inge is op een gegeven moment gaan vragen of er nog iets mee gedaan werd en is erachter gekomen dat de jongen bij z'n oma verbleef. Hij zei tegen hen dat hij elke dag gewoon naar school ging, maar dit loog hij dus. Op een middag ben ik samen met Inge en een childcare worker naar het huis gegaan om hem op te halen. Blijkbaar was hij er al achter gekomen dat we hem zochten en daarom was hij nergens meer te bekennen. Best spannend om daar zo'n wijk in te gaan op zoek naar een jongen. Je weet dat hij boos of agressief kan reageren en ik had me al voorbereid op een flinke hardloopactie achter hem aan. Nu wij hem dus echt niet kunnen vinden, wordt de politie ingeschakeld en deze gaat verder op zoek.

Zo.. dat even over stage. Verder heb ik een hele mooie vakantie gehad met Anne en Wido. We hebben veel ondernomen en veel gezien. De eerste dagen in PE zijn we naar het Lionpark geweest waar Anne en ik een leeuw hebben gekust. Tja, dat kunnen niet veel mensen ons na zeggen! In de auto reden we door het wildpark... plots een heel mooi plaatje! Giraffen, springbokken en buffels stonden in een groepje bij elkaar. Ik bedacht dat het slim was om de motor van de auto uit te zetten, zodat de dieren misschien dichterbij kwamen. Goed plan, direct gedaan en in de hele omtrek was het diepe stilte. Omdat Anne een ‘leuke' foto van mij wilde maken met de dieren hing ik over haar heen uit het raam. Oeps, met m'n kont op de toeter van de auto! Stilte werd flink verstoord en in plaats van dat de dieren dichterbij kwamen renden ze hard weg. Goed plan... maar helaas mislukt.

Tweede actie kwam natuurlijk van Anne. We zouden via de Gardenroute naar Cape Town rijden en dan daar een paar dagen blijven. Anne zou weleens beginnen met rijden en al snel reden we plankgas richting Cape Town. Na een opmerking van Wido dat ze toch ‘ietswat' te snel reed en ze voortaan niet meer mocht klagen over zíjn rijkunsten, hield de weg plotseling op. Anne op de rem, slippend het zand in en na zo'n 100 meter stonden we stil. Op de vraag ‘waar is de weg gebleven?' was toen even geen antwoord! Verder ging de reis heel goed en hebben we onderweg getokkeld, Anne en Wido hebbenolifant gereden en geskydived. Terwijlzij gingen olifant rijden deed ik met een ‘olifanten-interactie-tour' mee. Tussen alle vrouwen van zo'n 50 jaar liep ik gezellig mee op weg naar de olifanten. De begeleiders vonden het natuurlijk maar wát interessant dat ik mee was tussen al die ouderen en al snel was ik omringd door flink wat negers. Alle informatie over olifanten kreeg ik te horen en ik kon er ook blijven wonen als ik wilde. Tja, dat aanbod heb ik maar afgeslagen. Het was wel heel indrukwekkend om naast zo'n groot beest te staan!

De derde actie liet niet lang op zich wachten. De vrijdagavond kwamen we in Cape Town aan en moesten we nog op zoek naar een hostel. Alle avonden daarvoor was dit vlekkeloos verlopen, dus zonder enig vermoeden begon ik te zoeken naar een ‘leuk, gezellig en goedkoop hostel'. Een aantal telefoontjes later kwamen we erachter dater al heel veelvolgeboekt waren. Okej, gewapend met de ‘Lonely planet en de Coast to coast' zagen we nog steeds geen problemen. Dan maar iets minder kieskeurig en gewoon verder bellen. Een paar keer dachten we dat we een plek hadden, maar zodra we er waren bleek dat we maar voor één nacht konden blijven terwijl we voor drie nachten een slaapplek nodig hadden. Bij één hostel kregen we een tip om een paar huizen verderop het ook eens te proberen. Daar aangekomen leek dit een vrijnormaal huis te zijn, dus toch eerst maar weer eens verder gaan proberen. Voor dat huis parkeren en na een uur lang alle hostels uit de Lonely planet en de Coast to coast geprobeerd te hebben werden we toch iets wanhopig. Dit keer kwam Wido met hetbriljante idee om ‘dat huis' waar we al een uur voor stonden, toch eens van iets dichterbij te bekijken. Na een kwartier kwam hij terug met het nieuws dat we slaapplek hadden... voor drie nachten... met zwembad...met balkon...én voor een goedkoop prijsje! Dus....

In Cape Town hebben we een tour door de stad gedaan, zijn we op de Tafelberg geweest ennaar Cape Point geweest. Het weer was super, dus het was echt genieten! Terug naar PE hebben we gevlogen endaar hebben we nog een dagje van het strand genoten ennog quad gereden. Ik heb stage kunnen laten zien en Anne is 's avonds mee geweest naar mijn Xhosa danslessen. Daarna was het alweer tijd om in te pakken en hen naar het vliegveld te brengen. De week vloog voorbij endaarna begon stage voor mij ook alweer. Ik merkte dat ik erook wel weer naar uit keek om'mijn' kids te zien, dus dat was ook fijn!

Nu is het nog drie nachtjes aftellen...

en dan zie ik Mark eindelijk weer! :D

Baie dikke drukkie, Riann!