Je moet (bijna) alles een keer geprobeerd hebben...

Juist! Dat is de reden dat ik vanaf nu een echte brunette ben! En nee... nu is het niet zo dat jullie me straks niet meer herkennen als ik terug ben in Den Ham, want het is maar een spoeling die er na 24 keer wassenweer netjes uit is. Na wat rekensommen heb ik besloten om drie keer in de week te douchen zodat ik weer als een echt blondje terugkom!

Op dit moment zit (lig) ik redelijk gesloopt op de bank. Het weekend bijna alleen maar aan schoolwerk gezeten en met stage heel druk gehad. Op de één of andere manier word ik niet meer spontaan wakker om 6 uur 's ochtends, maar kan ik de hele ochtend wel in m'n bed blijven liggen! Ik denk dat het door het weer komt..

Ik hou me nu vooral bezig met taken van school, vervangende opdrachten i.p.v. tentamens, zoeken naar een afstudeerplek, het plannen van mijn reis voor eind juni enz. Vrij duidelijk dat (jaja) je zelfs in Zuid-Afrika het druk kunt hebben!

Over het reizen zal ik vast even iets verklappen! Vanaf Port Elizabeth neem ik samen met Inge en Lieneke een bus naar Durben.Hier willen we een paar dagen blijven, omdat precies op dat moment daar de WK wedstrijden zijn; we hebbennu op stage gevraagd of er personeel is met familie daar zodat we daar kunnen overnachten. De prijzen zijn overal zo gestegen dat we wel het driedubbele moeten gaan betalen. En ja... wij arme studenten kunnen dat niet! Daarna willen we in ieder geval verder reizen naar Swaziland. Dit schijnt een heel mooi land te zijn en omdat we dan uit Zuid-Afrika zijn, zullen de prijzen ook meer in de richting komen van arme studenten. Daar blijven we ongeveer een week en aan het einde van de week zullen Welmoed en Maayke ons daar komen opzoeken. We reizen dan met z'n vijven verder naar Mozambique... hier blijven we nog een week en Lieneke en ik zullen vanaf daar terugvliegen naar Johannesburgom daar nog weer een aantal dagen bij haar oom en tante te verblijven. Doordat het op dit moment best onrustig is in Zuid-Afrika zijn we blij dat we in Johannesburg bij hen kunnen slapen, veilig en goedkoop! En tja... vanaf daar vliegen we dan al snel terug naar het mooie en gezellige Nederland! Ik kijk er al steeds meer naar uit en de tijd gaat nu ook echt snel!

Ik gaf al aan dat het wat onrustig is hier. We merken steeds meer de spanningen tussen blank en zwart en door alle stress rondom het WK weet ik soms ook niet wat ik kan verwachten. De mensen zijn bang voor onrust tijdens het WK of juist na het WK. Vorige week is er als ‘grapje' een sms naar alle Zuid-Afrikaanse nummers verstuurd waarin stond: ‘Morgen zullen alle blanken vermoord worden'. Wij vonden het wat minder grappig en hebben onszelf vermaakt in ons huis waar we ons super veilig voelen. Gelukkig was het loos alarm... verder zijn ze hier bang dat het uit de hand gaat lopen als Nelson Mandela sterft. We hopen dat alles rustig en goed verloopt en wachten daarom ook maar gewoon af.

...en dan nu... de vakantie met Mark!

Vol zenuwen moest ik op Koninginnedag naar het vliegveld om Mark op te gaan halen. Na vijf keer op en neer gelopen te zijn naar dé deur waar hij door moest komen, bleek hij vertraging te hebben van een half uur. Juist, nog een half uur langer in spanning! Nadat het vliegtuig geland was, stond ik blij zwaaiend achter de ramen, maar Mark keek niet op of om! Alleen maar oog voor zijn koffer... nadat hijdie gevonden had zag ik hem er rennend achteraan gaan. Ik moest lachen en huilen tegelijk, maar hij kreeg het daardoor wel voor elkaar om zo ongeveer als eerste door de deur te komen. Super fijn om dan weer samen te zijn en elkaar eens niet alleen te spreken via de telefoon of via de mail. Die middag mocht ik alle cadeaus uitpakken die hij had meegenomen van vrienden en familie! Het voelde net alsof ik jarig was!Ik kreeg van mama een oranje outfit om Koninginnedag mee te kunnen vieren en als trouwe oranje Holland supporter het WK in te kunnen gaan! Van Jordi en Lisanne een overlevingspakket, zodat ik het hier de komende twee maanden nog welkan overleven! Jullie bedankt enook alle anderen die iets in de koffer hadden gestopt!

Die avond zijn we naar Skoenmakerskop gegaan. Dit is een plek waar je bovenop de rotsen kunt zitten en je mooi de zonsondergang kunt zien. Veel knuffelen, bijpraten en daarna gezellig uit eten geweest. De volgende dag zijn we direct naar mijn stage gegaan en heb ik alles kunnen laten zien. Het was echt leuk om mijn werkplek daar te kunnen laten zien en Mark was ook flink onder de indruk. We hadden geluk dat de toddlers net buiten aan het spelen waren en daarom hebben we nog mooi met hen kunnen voetballen en kunnen schommelen. Die middag hebben we heerlijk van het strand genoten en omdat alle vriendinnen hier na alle verhalen natuurlijk mega nieuwsgierig waren naar mijn, o zo leuke kerel, ging Mark 's avonds met 7 dames uit eten. Na de tijd nog met elkaar naar de bioscoop geweest en op de terugweg met z'n allenachterin het bakkie wat ik samen met Mark gehuurd had. Een bakkie is een auto voor twee personen met een grote laadbak erachter. Deze zie je hier heel veel en vooral in de ochtend zijn deze bakkies volgeladen met allemaal werkpersoneel.

De zondagochtend zijn we samen naar de kerk geweest, waar ik altijd naartoe ga. Na een mooie dienst moesten we alweer haasten om onze vlucht naar Kaapstad te kunnen halen. Nog geen uur later stonden we al in Kaapstad en hadden we nog wat tijd over om even rond te rijden. Mark leek het verstandig dat ik eerst zou rijden i.v.m. de drukte en met het chaotische verkeer. Tja, normaal altijd ruzie om wie er mag rijden, maardit keer hoefde ik er geeneens om te vragen! Jammer.... dit duurdeniet lang... ik zou rijden en Mark zou kaart lezen.... daar ging het mis!!! Vol vertrouwen volgde ik de aanwijzingen van Mark op. Na een paar rauwe kreten van hem, dat die kaart niet klopte, heb ik de auto maar eens langs de weg gezet. Wat bleek? We zaten op de goede weg, maarwel de verkeerde kant op! We waren helemaal aan de andere kant van Kaapstad terecht gekomen en we moesten wel een half uur terugrijden om in de buurt van het centrum te komen. Omdat ik vond dat hij toch echt moest leren kaartlezen, stapte ik weer opnieuw achter het stuur. Nadat we in de buurt kwamen van ons hostel, moest ik ‘Oranjezicht' blijven volgen. Nadat ik zei dat hij nu de straatnamen moest gaan opzoeken, ging het weer mis!!! Dat werd toch echt te ingewikkeld en daarom maar gewisseld van plaats. De vrouw kaartlezen en de man achter het stuur. Natuurlijk stonden we binnen een paar minuten voor ons hostel... (gnagnagna!!!) Met het goede idee om vast even van de Tafelberg te gaan genieten kwamen we 1 minuut voor sluitingstijd bij de kassa aan. Yes, we waren de laatste die nog naar boven mochten en genietend van de zonsondergang stonden we binnen een paar minuten bovenop de Tafelberg. Er waren in totaal maar zo'n 20 personen dus het was heerlijk rustig. Nog nagenietend van een heel mooi uitzichtkonden we na een uur weer met de laatste lift naar beneden.

De volgende dag... weer zat het ons mee. We hadden Robbeneiland gepland. Hier ga je met een boot naar toe en vaak gaat dit niet door vanwege regen, hoge golven, slecht zicht enz. Precies deze dag ging de boot wel, maar de rest van de week zouden alle tochten geannuleerd worden. Natuurlijk sliepen wij eerst uit en gingen we té laat richting de boot. Scheurend, met de spiegels langs de stoeprand, reden we de parkeergarage in en we wistenniet waar we heen moesten. De boot zou ‘nu' vertrekken en uit het ‘niets' kwam er een man aanzetten. Hij vroeg waar we heen moesten en toen we aangaven dat we met de boot mee wilden, sprong hij de auto uit en rende voor ons uit naar de nooduitgang. Hij liet zijn autodeuren gewoon openstaan en hijrende alsof zijn leven ervan afhing. Wij erachter aan en na een aantal nooddeuren en gangen verder stonden we vóóraan in de wachtrij van de boot naar Robbeneiland. Beiden met een grote grijns stapten we op de boot en we hebben daareen prachtige dag gehad. Robbeneiland was heel indrukwekkend, vooral omdat een ex-gevangene het verhaal van zichzelf en dat van Nelson Mandelavertelde. De rest van de dag genoten van Kaapstad en 's avonds in het bekende ‘Mama Africa' gegeten. Dit is een mooi restaurant in Longstreet. Om maar eens nieuwe dingen teontdekken hebben we struisvogelvlees, krokodillenvlees en springbok gegeten! Heel erg lekker, kan ik je vertellen!

De volgende dag begonnen we met onze reis in een gloednieuwe Renault, terug naar Port Elizabeth. Doordat we nu eigenlijk alleen maar rechtdoor hoefde te rijden, kon ik ook weer eens achter het stuur. We hadden vijf dagen om terug te rijden, dus daarom zijn we eerst naar Kaap Agulhas, 'suidelikste punt van Afrika' gereden. Daarna weer helemaal terug omhoog gereden naar ‘Route 62'. Dit was echt een onwijs mooie route. Uitgestrekt landschap, bergen, droogte, veel dieren en zo af en toe een Afrikaans dorpje. Onderweg hebben we nog een hike ondernomen naar een heetwaterbron van zo'n 43 graden! Verder waren we druk op zoek naar een cactus, omdat Mark daar maar al te graag mee op de foto wilde. Na heel wat zoek- en klim werk hebben we in ieder geval dé foto! (resultaat is te zien in m'n fotoalbum). Op een gegeven moment zag ik in mijn ooghoeken, jawel, een levensechte struisvogel! Een gillende Rianne en wat piepende banden later stonden we stil. Ik gelijk druk met foto's maken, maaral gauwbleek dat we nog kilometers lang die beesten zouden zien staan. Na twee dagen lang diestruisvogels gezien te hebben, kreeg ik een goed plan. We gaan rijden op een struisvogel! Na heel wat enthousiasme van mezelf over mijn genieuze idee, zag ik Mark wat wit wegtrekken. Gelukkig wilde hij mijn dag niet verpesten en reden we al snel naar een struisvogelfarm. Met de waarschuwing dat ‘Mark zeker niet op zo'n beest ging zitten' boekte ik ons vol vertrouwen in voor een struisvogeltour. We kregen allerlei informatie, mochten ze voeren (wat ik minder grappig vond, omdat die beesten pikken), mochten we op struisvogeleieren staan en kwam als topper het struisvogelrijden! Met de bizarre regel dat vrouwen eerst mogen zat ik al binnen een paar tellen op zo'n beest en croste ik wat rond in zo'n bak. Gelukkig was er een kerel die achter me aanrende om me op te vangen als ik eraf zou vallen. Nadat alle vrouwen geweest waren, moesten de kerels. Zodra ze zaten gaven degene die ons hielpen die beesten een flinke klap op hun kont, zodat ze er als een gek vandoor vlogen. Niemand die de kerels ging opvangen! Haha, maar zo'n natuurtalent als Mark hadden ze niet verwacht, wanthij bleef een half uur lang zitten! Maakte niet uit wat het beest deed, Mark had het helemaal onder controle! Naast mij hoorde ik iedereen zeggenhoe goed hij het deed en ik zatvol trots toe te kijken hoe mijn vriend rond croste op een struisvogel. Na dit spektakel vervolgden wij onze weg naar de Gardenroute.

Op de Gardenroute hebben we weer genoten van het strand, wat rondgelopen bij leuke winkeltjes en als toppers hebben we olifant gereden en geskydived! Het skydiven leek me eerst onwijs eng. Maar na alle stress gehad te hebben, gingen we dan eindelijk de lucht in. Door wat flauwe grappen werd ik flink afgeleid en vlogen we voordat we het wisten op 10.000 ft in de lucht! Weer de regel, vrouwen gaan eerst. Met veel gegil sprong ik uit het vliegtuig en eigenlijk is het gillen daarna niet meer gestopt. Het was heel gaaf om zo'n vrije val te hebben en om daarna zo'n geweldig uitzicht te hebben. De mannen zeiden nog dat we op het mooiste moment van de dag sprongen, nl. weer zonsondergang! Nadat we allebei weer bijgekomen waren van de sprong zijn we rechtstreeks doorgereden naar mijn huis in PE. Toevallig waren net alle meiden bij ons thuis, dus konden we direct uitgebreid verslag van onze vakantie doen. De volgende dag zijn we nog naar Addo Elephant Parc geweest. Samen met een gids in de auto op zoek naar ‘the big 5'. We hebben de olifant, de buffel en de neushoorn gezien. Zelf had ik de leeuw ook al gezien, dus ik ben er bijna!

Jammergenoeg ging onze vakantie echt heel snel voorbij en moest ik Mark alweer naar het vliegveld brengen. De dagen nadat hij weg was, vond ik het wel wat moeilijker om hier te zijn. Je weet weer goed wat je mist en ik begon er naar uit te kijken om naar huis te gaan. Gelukkig begon ik snel weer met stage en kon ik ook weer genieten. Op stage is de laatste weken veel gebeurd. Één van mijn cliënten was weggelopen. Ze waren met z'n drieën weggegaan en kwamen na vier dagen weer terug. Ze hadden een nacht in een openbare toilet geslapen en één van de meiden was verkracht. De dag erop kreeg ik het bericht dat mijn andere cliënt een zelfmoordpoging had gedaan door een flesje deodorant op te drinken. Hierdoor moest ik samen met de social worker een gesprek met hem voeren en hier kwam uit dat hij heftige nachtmerries heeft en bang is vermoord te worden. Die nacht sliep ik zelf ook slecht, omdat alle verhalen in m'n hoofd bleven hangen. De dag daarop gaf ik met Yvonne seksuele voorlichting aan de kids, maar na de cursus bleek dat iemand van de kinderen geld gestolen had van ons. Het één na het ander gebeurde, wat dan allemaal bij elkaar wel erg heftig is. Gelukkig zijn er ook leuke dingen, zoals leuke gesprekken die je met kinderen voert, kinderen die bij je komen om even hun verhaal kwijt te kunnen, voorlichting geven wat goed gaat, een feest organiseren waar de kinderen helemaal blij van worden enz. Ik begin nu ook echt te realiseren dat alles nog maar voor even is, dus ik probeer overal dubbel van te genieten.

Ik wil nog meer vertellen... maar omdat dit alweer een lang verhaal is geworden, hou ikde rest voor de volgende keer!

Nog wel even wat praktische info!

Ik verhuis op 1 juni naar:

7 Kingston road

Adcocksvale

Port Elizabeth 6001

South-Africa

Vanaf nu dus alle post daar naartoe!!!!!

Bedankt voor alle leuke berichtjes en kaartjes! Echt fijn om te lezen...

Dikke kus mij!