Hay iedereen...

De laatste weken in PE ben ik veel bezig geweest met school afmaken,afscheid nemen van stage envan de andere studenten. Deze weken waren wel raar, omdat de kinderen hier nl. op 9 juni al vakantie kregen. Hierdoor hebben wij ons afscheid op stage al eerder gevierd, nl. op 4 juni. We gingen met de kinderen film kijken en hadden daarna een feestje. De kinderen genoten volop en de chips en popcorn ging er snel doorheen.Sommige kinderen hadden voor ons ieder persoonlijk een brief geschreven, iets waar we zeker even van moesten slikken.

Brief voor mij die de kinderen geschreven hebben...

There is a special star that shines,

every evening in your eyes.

There is a special star that shines,

each time we see your tender smile.

When you leave us would you remember,

our hearts.

Would you remember,

that our hearts were good.

Would you remember,

that we tried as long as we could.

And remember that you gave,

until you had nothing.

Remember the love we shared,

may God guide you through each day,

you are precious in Jesus eyes do never forget that.

It's time to say goodbye,

and goodbye is the saddest thing we ever done.

And it will break our hearts,

to see you say goodbye.

Good luck Rianne

Het was wel raar dat na het afscheid we die maandag gewoon weer naar stage moesten. Je ziet de kinderen weer en gaat weer gewoon verder. Die weekhielden weookonze laatste'sexual course'. Met de groep meiden zouden we er een gezellige'meeting' van maken. Maar van binnen voelt het als weer een klein stukje afsluiten. De laatste keer gingen we met komkommers en condooms aan de slag. Het was dus een lachwekkendetoestand en ik ben blij dat ik zo'n voorlichting heb kunnen geven. De kinderen waren echt enthousiast en zaten ons vaak verbaasd aan te kijken, omdat ze veel dingen niet wisten.

Daarnaast ben ik met Welmoed in de laatste weken ook nog naar het ziekenhuis geweest met een baby. Er was een babietje binnengekomendat erg ziek was. Ouders of familie waren onbekend omdat de baby op straat was achtergelaten. Ik mocht naar het ziekenhuis en het kindje moest onderzocht worden. Normaal moest het echt onwijs hoesten en klonk er van alles wat niet goed was. Het kindje was somber en zag er slecht uit. Eénmaal in het ziekenhuis had het pret voor tien en lag het spartelend in m'n armen. De dokter kon niets ontdekken en zei dat hij het maar een vrolijk kind vond. Daarnaast dachten er nog wat zusters dat ik de moeder was, maar daarmee moest ik ze toch teleurstellen. Het ziekenhuis zag er simpel, maar op zich wel goed uit. Er was één grote kamer waar allerlei tafels stonden en daar gebeurde ook alles. Ik schrok wel echt van de mensen die er liepen. We waren op de kinderafdeling en de kinderen waren ook echt ziek. Ik denk dat ze hier pas op het allerlaatste moment naar het ziekenhuis gaan. Eén vrouwliet haarbabietje drinken; normaal zou zo'n baby nog melk krijgen, maar dit kindje kreeg water uit een beker. Geen geld om een flesje te kunnen kopen en wat melk. Ik stond er echt even van te kijken, dan zijn onze baby's in Nederland maar wat verwend met al dieluxe voedingspotjes! Het moment dat ik haar zag, zag ik dat ze ook verbaasd naar mij stond te kijken, waarschijnlijk omdat wij blank waren en er alleen maar 'black people' rondliep.

Het afscheid van de kinderen kwam in week 23. Sommige kinderen (waaronder één van mijn cliënten) wonen in Joubertina. Deze plaats is erg bekend omdat daar veel kinderen vandaan komen. Ik had al veel over deze plaats gehoord, veel kinderen gaan daar niet naar school en er heerst veel criminaliteit. Samen met Inge wilden we deze plaats graag een keer zien, maar dan wel met begeleiding! Samen met een childcare workerzijn we met eenvolgeladen bus met kinderen op weg gegaan. De ritduurde zo'n vier uur, dus het zou een lange dag worden. Ik verbaasde me erover hoe de kinderen werden afgezet onderweg. Het combibusje stopte, de kids stapte uit en het busje reed weg. Niet even kijken of er wel iemand thuis isen dat het kind voor een dichte deur komt te staan. De huizen van de meeste kinderen waren er echt wel slecht aan toe. Eenmaal in Joubertina aangekomen waren er nog zo'nvier jongens over. Ik vroeg of ik met m'n cliënt mee mocht lopen en dat was prima. Ik kwam binnen in een woonkamerTJE vol mensen. Ik denk dat er wel zo'nvijftien mensen waren. Ik werd raar aangekeken... na een paar minuten stilte, dacht ik laat ik maar het woord nemen. Het was van korte duur, omdat men mijalleen maar met grote ogen zat aan te kijken; de tv stond zo hard dat ik er amper bovenuit kwam. Tegen mijn cliënt werd geeneens hallo gezegd, of iets van ‘fijn je weer te zien'. Hij liep naar een achterkamertje waar wat bedden stonden en zette daar zijn eigen spullen neer. Ik weet dat andere familieleden van hem ook thuis wonen en ze met z'n allen in dat huis wonen. Het valt gewoon niet voor te stellen. Hij kwam terug en nam me mee naar buiten. Ik was eigenlijk te perplex om iets te doen dus was blij toen ik weer buiten stond. We liepen met wat andere jongens mee die we ook naar huis zouden gaan brengen (ons combibusje was inmiddels gestrand op een zandheuvel, dus die zat vast). Toen we op een stuk zandweg liepen middenin de township vroeg één van de jongens of Inge en ik ook wat roken. ‘Wat je ruikt, dat is nou dagga'. Dagga is een soort wiet, de jongens roken dat veel. Het rook alsof er wel drie coffeeshops naast elkaar stonden en de omgeving zager ook slecht uit. Helemaal opm'n gemak voelde ik me niet, maar alles ging goed. De jongens waren erg lief voor ons en nadat we iedereen thuis hadden gebracht liepen ze met ons mee, om ons veilig terug te brengen naar het combibusje. Nadat we het busje weer terug hadden geduwd, konden we de reis weer hervatten. Eén van de jongens woonde op een 'farm', hij mocht alleen even snel langs om nog wat kleren op te halen. Hij heeft een moord gepleegd en mag daardoor niet meer terug naar het dorp. Anders zal de community hem vermoorden. Deze jongen zou maar wat graag terug willen, erg jammer dat dit nooit meer kan.

De volgende dag ben ik mee geweest met de trip naar East London. Dit werd weer een lange dag... we waren pas 12 uur 's nachtsterug. Alles zat een beetje tegen, maar het was wel een erg leuke dag. De dag begon al raar, we waren net een uur op weg en we kregen een telefoontje dat één van de kinderen toch niet naar huis mocht. Ze moest dus de hele dag mee en had de valse hoop dat ze naar huis mocht. Diezelfde avond lag ze dus gewoon weer in haar bed in Erica House. Daarna moesten we een jongen naar een farm in the middle of nowhere brengen. En als je een plek wilt vinden waar je alleen op de wereld wilt zijn, moet je toch echt daarheen. Ik vond het bijna zielig om die jongen daar achter te laten. De kinderen daar hebben 'farmschool', één keerper week komt er dan iemand de kinderen leren op welke beesten je kunt jagen, de verschillende houtsoorten lerenen verder alles wat met het boerenleven te maken heeft. Omdat we de hutjes eerst niet konden vinden kwamen we bij een 'lodge' terecht. De vrouw vroeg op een felle manier wat we kwamen doen. We gaven aan dat we de familie zochten en een jongenkwamen brengen. Ze werd boos en zei dat ze niet genoeg water en eten hadden om nog een kind te hebben. Ze wilde het kind zien en zij dat het daar niet hoorde; ik schrok zo van hoe ze reageerde. De discriminatie kwam zo naar voren en ze sprak over de zwarten alsof het haar slaven waren. De oma van de jongen bleek bij haar te werken enwij wisten dat er genoeg water en te eten was. Gewoon té erg dat zo'n jongen dus zo weer wordt weggestuurd. De jongen moest weer met ons mee en zo gingen we verder met de trip naar East London. In de nacht kwamen we weer terug bij Erica House en daar zagen we één van de jongens buiten rondlopen. We stopten en vroegenhem wat hij deed. Hij zei dat hij rondliep omdat hij niet kon slapen. Hij was voor de vakantie bij een familie terecht gekomen, maar deze bleken helemaal niet voor hem te zorgen. Hij had de laatste dagen al geen eten gehad. Omdat dit een heel gevaarlijke wijk is, zeiden we hem dat het niet slim was om te blijven rondlopen. Hij gaf aan dat hijdat welwist, maar het thuis ook niet veel beter was. Wij dachten dat de kinderen blij waren als ze naar huis konden, maar zo zagen we hoe het leven van de kinderen er uitziet als ze ‘thuis' zijn. Veel kinderen werden nietenthousiast ontvangen en van veel kinderen weten we dat ze weer in hun oude, troostelozeleventje terecht zullen komen.

Omdat de laatste weken zoveel in het teken stonden van afscheid nemen, is het wel fijn dat het nu ook eindelijk zover is. Afgelopen dinsdag heb ik mijn eindgesprek gehad en ik heb een 8,5 voor m'n stage gekregen. Daarnaast was gisteren dan ook de echte laatste stagedag en heb ik iedereen voor de allerlaatste keer gezien. Een rare dag, maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Ik heb een hele mooie tijd gehad in Erica House en heb veel gezien en geleerd. Dus ik kan het nu zeker met een goed gevoel afsluiten. Van het geld dat ik van dezondagsschool en van Spirit gekregen heb, heb ik veel spelletjes zoals Twister, Jenga, Rummikub, voetballen, Uno, kaarten enz. gekocht. Daarnaast een hele grote stapel boeken zodat de kinderen nu iets te doen hebben in hun vrije tijd. De andere helft van het geld heb ik aan een stichting gegeven die hulp verleent aanarme mensen in de township. Ze verlenen praktische hulp, zoals kleding, eten, gezinshulpverlening, HIV projecten, enz. Echt super bedankt dat we zo met z'n allen deze mensen en kinderen hieriets hebben kunnen helpen.

Verder hebben we nog natuurlijk van alles beleefd met de meiden. Over al m'n belevenissen hier kan ik wel een boekschrijven...(wees gerust, ik zal dit niet gaan doen). Zo'n vier weken geleden zijn we met een boot de zee op gegaan ineen pogingdieren te spotten. De drie maanden daarvoor had de kapitein nog geen dieren gezien, maar wij hadden weer het bijzondere geluk dat we wel drie keer een MEGA walvis zagen, een groep van zo'n 2000 dolfijnen, zeehonden en pinguïns! Verder zijn we nog een dagje wezen sandboarden. Juist..., zoiets als snowboarden maar dan in het zand. Nadat we op wat kleine bultjes geoefend hadden zagen we een mega zandberg waar we wel vanaf wilden. We vroegen onze leraar of hij het voor wilde doen, maar nee, hij vond de berg te hoog en te stijl! Nou, wij dames laten ons niet zomaar uit het zandveld slaan, hoor!De laatste keer zijn we met z'n drieën op het sandboard gaan zitten en lachend en gierend naar beneden gevlogen.

Verder zijn we ook nog door iemand van stage uitgenodigd om mee te gaan naar een 'tavern' (bar) in een township. We vonden het eerst wel spannend, omdat in het begin van onze reis we een nare ervaring hebben gehad in de township. Toen hadden we nl. ook een rondleiding in de township, maar kwam er een man en die wilde onze spullen hebben. Hij stond vlak voor Maayke en haalde een mes tevoorschijn. Gelukkig is dit toen goed afgelopen, maar daarom gaan we nu wel met gemengde gevoelens een township in. Gelukkig hebben we een hele leuke middag gehad met onze collega. De sfeer was goed en de mensen waren supervriendelijk naar ons toe. We hebben met ze gepoold en we vroegen ieder omeen Smirnoff. Kregen we geen normale flesjes, maar we kregen gelijk zeven grote flessen die maarelf Rand per stuk waren! Bam, bam, bam! Nu snap ik wel, waarom die mensen zo snel dronken zijn..., lijkt me nietecht gezond.

Verder ben ik ook nog verhuisd zo'n drie weken geleden! Om afscheid van ons mooie appartement te nemen hebben we ... jawel... een slaapfeestje gehouden. Alle matrassen werden richting de woonkamer gesleept en in onze pyjama's hebben we een heerlijke meidenfilm liggen kijken. Na veel snoepen, een kussengevecht en vreselijk lachen zijn weeindelijk in slaap gevallen. Het nieuwe huis bevalt ook goed. Het is een studentenhuis en hier wonen wenu samen met twee jongens en een nieuw meisje. Totaal met zes mensen dus. Het grote voordeel aan dit huis is dat we een tuin hebben en niet zomaar een tuin, want we kijken zo uit op het WK stadion! Ik deel samen met Lieneke onze kamer en dat gaat echt goed! Het is ook maar voor een korte tijd, dus dan is het nog gezellig ook. Ik mocht ook nog hier vieren dat ik eindelijk dan écht volwassen werd. Jawel, ik ben nu echt 21 jaar. Mijn ochtend begon goed met een ontbijt dat gebracht werd! Dit kwam van Mark en dit is toch echt wel het laatste wat je in Zuid-Afrika verwacht, hoor! Super leuk, daarna ben ik met Amanda (nieuw huisgenootje) brownies gaan bakken en hebben we taart gekocht. De middag zijn we met alle meiden wezen bowlen en 's avonds uit eten geweest. Ik ben door hen flink verwend met cadeaus (wie kan zeggen dat-ie een WK ticket voor z'n verjaardag kreeg?) en ik heb echt een hele leuke dag gehad. Natuurlijk mis je dan je familie en vrienden wel en is het een andere verjaardag dan in Nederland. Het was erg leuk dat ik voor het eerst ging skypen met papa en mama, als verrassing zaten oma, Gerdieneke, Rik, Mark, Anne en Florina er ook nog bij! Ik heb er echt van genoten en dat was toch wel een heel mooi cadeautje!

Natuurlijk staan de laatste weken hier ook in het teken van het WK. Eigenlijk valt het me alles mee en valt er op zich niet heel veel van te merken. Met uitgaan merk je wel dat er veel buitenlanders zijn, maar dit is ook wel weer heel leuk want mensen uit bijv. Chili spreek je niet elke dag. Ook is er een groot scherm hier waar je de wedstrijden kunt bekijken, en zijn er leuke optredens zoals Fat Boy Slim. Ondertussen ben ik naar drie wedstrijden geweest. Ivoorkust-Portugal, Zwitserland-Chili en Engeland-Slovenië. Voor de eerste hadden we kaarten geregeld, maar voor de andere twee zijn we gewoon naar het stadion gelopen. Daar staan mensen (jaja illegaal) kaarten te verkopen. De ene keer heb ik kaarten voor 7 euro geregeld en gisteren kregen we kaarten voor 12 euro. De kaarten waren voor de eerste categorie en normaal 180 euro waard. Nou, dan vind ik zo'n voetbalwedstrijd nog wel leuk! ...en ja, ik weet nu zelfs wat buitenspel is! Wie weet kunnen we dit weekend ook nog naar de 8^ste finale in Durban, hopen dat Nederland speelt!

Met moeite, passen en meten en door eruiteindelijk maar bovenop te gaan zitten, heb ik nu net mijn koffer dicht gekregen!Vanavond nogeen gezellige braai gehad in de tuin, en straks fanatiek Nederland aanmoedigen! Maar morgen is het al zover ... danvertrek ik om 7 uurecht uit Port Elizabeth, de reis gaatbeginnen! Ik hoop morgenavond om 10 uur 's avonds in Durban aan te komen! Ik heb geen idee of ik jullie de komende weken op de hoogte kan houden, maar ik weet wel dat ik over drie weken jullie weer ga zien! Ik kijk er naar uit!

Bedankt voor alle berichtjes op m'n verjaardag en tot snel!

Dikke drukkie, Rianne