Nadat vorige week mijn koffer met veel moeite eindelijk dichtzat, heb ik nog een halve nacht aan mijn schoolwerk gezeten om alles af te krijgen. Gelukkig is dit gelukt en kon ik om drie uur 's nachts alles naar m'n begeleidster mailen. Toen snel m'n bed ingedoken, waarna ik alweerom half zeswerd gewekt door de wekker. Uitgezwaaid door Yvonne en Amanda reden we om zeven uur met een bus richting Durban. Raar om Port Elizabeth achter te laten, ik heb er toch zo'n vijf maanden gewoond en zal er zo 1, 2, 3 niet weer komen! Gelukkig werd onze bagage in de bus niet gewogen en konden we alles dus netjes inladen. We zaten (jaja alwéér) op het beste plekje wat je maar kunt krijgen. Helemaal voorin en dan bovenin de bus. We hadden dus een groot raam en veel beenruimte. Na wat slapen, lezen en muziek luisteren stopte de bus. Wat bleek? De waterpijp was gebroken! Goed begin van de middag... niet dus. Na twee uur lang in het zonnetje in the middle of nowhere gelegen te hebben (ook geen vervelende bezigheid), was de bus weer gemaakt en konden we weer verder. Middenin de nacht kwamen we aan op het station in Durban. In de bus had ik contact met twee Zuid-Afrikaanse meiden en ze boden ons een lift aan. Gelukkig hadden ze een grote auto, want met onze mega koffers en al onze handbagage had het nooit in een normale auto gepast! Het was MAAR 20 km. naar het huis, dus voor hen was het geen moeite om ons ‘even'weg te brengen. Rondéén uur kwamen we bij het huis aan en ontmoetten we Raymond en Brigitte. We konden daar de komende nachten logeren. Ze waren super aardig en brachten ons overal naartoe met de auto. Iedere ochtend stond er een heerlijk ontbijt klaar en het was elke keer weer gezellig.

De eerste dag in Durban hebben we de boulevard afgelopen en zijn we met een tourbus door Durban getrokken. Die dag erna hard op zoek gegaan naar WK tickets en wat Afrikaanse kraampjes bezocht. De tickets voor de Nederlandse wedstrijd waren voor mij onbetaalbaar, dus ik gaf de moed al een beetje op. Die avond met Raymond en Brigitte uit eten geweest in de Floridaroad. Een gezellige bekende straat in Durban. De volgende dag eerst maar eens genoten van het zonnetje in de tuin en toen de stad in om opnieuw WK tickets te krijgen voor de wedstrijd. Met veel geluk kwamen we uiteindelijk een man tegen, waarvan twee vrienden niet meer kwamen opdagen. De kaarten konden we goedkoop overnemen en diezelfde middag nog óp... naar het stadion. Vanaf de stad naar het stadion was het een redelijk eind lopen, dus daarom gingen Lieneke en ik met een Riksha. Dit is een bakkie waar je in gaat zitten, waarnaeen man jelopend naar jeplek van bestemming brengt. De man vond het nogal grappig om het bakkie te laten stijgen en dalen door op en neer te springen, je begrijpt het al, ik zat gillend in het bakkie. Iedereen keek om en er kwamen al wat fotograven op ons afrennen. Na die ruige tocht kwamen we bij het stadion aan en daar hebben we de voetbalwedstrijd met Nederland helemaal live gezien! We zaten met meer dan 61.000 mensen in het stadion en het was heel gaaf om dit een keer mee te maken. Daarna wilden we met een taxi terug naar huis. De politie zou ons wel even naar een veilige taxi brengen, na zo'n tien minuten lopen kwamen we dan eindelijk bij een taxi aan. Ik kreeg gelijk een telefoonnummer van de politieagent, want de volgende keer dat we in Durban kwamen konden we prima bij hem overnachten. Na twee lieve knuffels van de agenten gingen weveilig op weg naar ons huisje. De dinsdag was het heerlijk weer en daarom zijn we naar het Wet n' Wild park gegaan. Het is een waterpark met veel glijbanen, een dolfijnenshow en een Oceanarium (pap, je zou echt heel erg genoten hebben van alle bijzondere en aparte vissen die er te zien waren!). Die avond was het alweer tijd om OPNIEUW de tas in te pakken. Natuurlijk lag alles alweer overhoop na een paar dagen. De volgende dag gingen we rond een uur of acht weer op weg, dit keer naar Swaziland. We reisden met de Bazbus (backpackers bus) en werden om zes uur bij ons hostel gedropt. De bedden zijn vreselijk... het is meereen hangmat dan een bed! Een onwijze kletsmajoor op de kamer die z'n mond niet kan houden énapen lopend op en rondom ons hostel maken het spektakel compleet. Maar daarentegen zijn de Afrikanen hier echt heel leuk, ze zijn erg vriendelijk én grappig. We hebben er al één die in ons hostel werkt wijsgemaakt dat Inge drie kinderen heeft. De oudste heet Klaas Vaak en de andere twee zijn Hans en Grietje. Onderhand weet hij wel dat het gekheid is, maar hij komt elke keer weer vragen naar Klaas Vaak. Het is zeer lachwekkend als een Afrikaan over Klaas Vaak begint kan ik je vertellen!

Gisteren was het een dag met alleen maar regen. Daarom zijn we ons visum gaan regelen voor Mozambique. Hier moet je minstens natuurlijk een hele dag voor uittrekken! We gingen voor het eerst in een echt Afrikaanse mini taxi. Dit is een klein busje waar 16 man wordt ingestouwd. De muziek kan lekker hard staan en zescheuren als idioten, meestal hebben ze ook een gekocht rijbewijs! Een echtbijzondere ervaring! Nu in bezit van een visum gaan we wel zien wat ons verder te wachten staat!

Tot aan 13 juli ben ik niet meer bereikbaar op m'n Zuid-Afrikaanse nummer. M'n nummer op dit moment is: 0026876276422

Genieten jullie nog maar even vanhet mooie weer en de rust in Den Ham! Over twee weken ben ik er weer, dus dan is de rust voorbij!!!

Tot dan, dikke kus Riann