M'n leventje in Nederland...
Lieve allemaal!
Na ruim 13 weken weer terug te zijn in Nederland dan hier nu m'n laatste blog. Er is ontzettend veel gebeurd in deze weken. Maar allereerst wil ik even vertellen dat het echt een feest was om weer thuis te komen! De vliegreis was voor mij zelf niet zo'n hele fijne reis, ik heb namelijk bijna de hele nacht op de wc gezeten, zo beroerd als ik was. Gelukkig voelde ik me de volgende morgen wel weer wat beter, toen ik samen met Lieneke op Schiphol op m'n bagage stond te wachten. Zodra we een voet op Nederlandse bodem zetten was het al direct wennen... allemaal mensen die Nederlands praten (jaja, hardop roddelen zat er niet meer in) en iedereen lijkt hier wel te rennen, altijd druk ... druk ... druk ... Duidelijk dus, we waren er weer!
Hét moment van ‘Hello Goodbye' kwam snel dichterbij en voordat ik het wist was ik al DE deur door en zag ik direct m'n familie en wat vrienden staan. Fijn om hen weer te zien, maar toch nog zóóó onwerkelijk. Op Schiphol stond een feestbusje mij op te wachten, maar zo overrompeld als ik was, zag ik het met slingers en ballonnen versierde busje niet eens staan.
Toen we eenmaal in de Lambertinck aankwamen stond daar de volgende verrassing te wachten. Alle vrienden stonden me op te wachten en bij ons thuis was alles versierd... tot aan de tuin toe. We hebben met z'n allen gegeten en het was fijn om iedereen direct weer te zien. Nadat alle vrienden weg zijn gegaan heb ik nog lang samen met m'n familie nagezeten en heb ik m'n koffer opengemaakt, waaruit natuurlijk een aantal verrassingen voor hen tevoorschijn kwamen.
De volgende morgen werd ik met een kater wakker... en de dagen daarop eigenlijk ook. Ik had nergens zin in... geen zin om vrienden te zien... geen zin om het dorp in te gaan... geen zin om foto's van Afrika te bekijken... ik had eigenlijk alleen maar zin om gewoon thuis te zijn (en om samen met m'n moeder en zus op de fiets naar de C-1000 te gaan). De eerste weken waren erg vreemd ... het voelde alsof ik nog niet helemaal was geland in Nederland.
Nadat school weer begonnen was en ik weer m'n draai begon op te pakken, merkte ik dat ik m'n eigen plekje miste, dat ik in Afrika had. Daarom ben ik vrij snel op zoek gegaan naar een kamer in Zwolle. Het zat me gelukkig erg mee, want binnen een week had ik een kamer gevonden. Verder kwam de bruiloft van Gerdieneke en Rik snel dichterbij en daarvoor was ik, samen met Nardi, ceremoniemeester(es). We zijn hiervoor echt heel erg druk geweest, maar het is dan ook een ongelofelijke mooie dag geworden, de 24ste. Zo'n drie weken geleden ben ik verhuisd en ondertussen heb ik er ook al een baan bij in een Buiten Schoolse Opvang, hier in Zwolle. Daarnaast ben ik met m'n afstudeeronderzoek bezig. Ik doe onderzoek, namens de gemeente Delft, naar de meningen van ouders over het alcoholgebruik van hun kinderen. Dit doe ik met nog een aantal studenten voor het Trimbos-instituut.
Ik merk dat ik me weer lekker voel in Nederland, het blijft wel raar om foto's te bekijken van Afrika, want soms voelt het net alsof het één grote droom is geweest. Maar van die grote droom heb ik wel onwijs genoten en veel geleerd.
Nu ik weer helemaal 'geland' ben, vind ik het leuk om weer bij te kletsen, dus als je zin hebt ben je van harte welkom aan de Hoogstraat 5 in Zwolle!
En voor de aller- áller laatste keer een nummerwijziging: 0614670550 ;-)
Liefs, Rianne
Nog één nachtje slapen...
Ha lieve luitjes,
Na 171 dagen allemaal leuke/mooie momenten en vele ervaringen is het dan nu eindelijk tijd om vanavond in het vliegtuig te stappen. De reis naar huis kan beginnen! Ik heb nog een paar hele mooie laatste weken gehad, maar de gedachte dat ik m'n familie en vrienden weer ga zien doet me erg goed.
Nadat we in Swaziland in de regen ons visum voor Mozambique hadden geregeld, was het weer de dagen erna gelukkig stukken beter. We zijn nog een dagje naar een marktje geweest en in de avond genoten we van een kampvuur bij het hostel. Samen met de security guy en een andere jongen hebben we veel gezongen en gepraat. Liedjes als chichiwhawha en de kabouterdans zongen we het hardst. Daarnaast hebben wij nog wat traditionele liedjes geleerd. De security guy vertelde veel over zijn vrouw en kinderen, waar hij zo hard voor werkte. Deze man werkt 7 dagen in de week. Zijn dag ziet er als volgt uit: Om 6 uur lopend naar zijn werk, het hostel. Na twee uur lopen komt hij hier aan en begint zijn nachtdienst om 8 uur. In de ochtend om 6 uur is hij klaar met werken en moet hij weer twee uren naar huis lopen. Dan kruipt hij eerst in z'n bed en komt om 1 uur weer uit z'n bed om z'n vrouw te helpen in het huishouden en andere klusjes te doen. Om 6 uur weer lopend naar het hostel... enz enz. Op zondag als hij dan thuiskomt heeft hij samen met zijn vrouw bijbelstudie en deze dag heeft hij dus helemaal geen tijd om te slapen. Iedere maand heeft hij maar één vrije dag en op die dag werkt hij extra als schilder om wat extra centen te verdienen. Hij wil graag politieman worden en z'n ogen straalden toen hij daar over vertelde. Hij wil graag zijn gezin goed onderhouden en hij moet geld verdienen omdat hij nog koeien moet afbetalen aan zijn schoonvader. Jaja, een vrouw krijg je niet zomaar. Zijn vrouw kostte hem 15 koeien, waarvan hij er nu al 7 betaald heeft. Ik zat hem met grote ogen aan te kijken kan ik je vertellen. Hij vertelde over zijn eigen vader, die drie vrouwen heeft en her en der nog wat vrouwen waarmee hij ook kinderen heeft. In totaal had hij meer dan 20 broers en zussen en hij dacht nog wel meer, maar daar is hem niks over verteld. Hij vond het erg hoe hij is opgegroeid.Zijn vader kon hem nl.niksbieden, omdat hij niet genoeg geld had om ieder kindte geven wat het nodig had. Hijzelf wist wel dat hij niet zo met vrouwen en met zijn kinderen wilde omgaan, omdat je in zijn ogen niet van meerdere vrouwen evenveel kunt houden. Hij legt elke maand iets geld voor z'n kinderen opzij.Ik vond het heel indrukwekkend om z'n verhaal te horen.
Verder hebben we in Swaziland nog een safaritocht gedaan op een mountainbike. Ze zeiden dat het zo'n 25 km. zou zijn. Nou prima te doen... dachten we! Toen we eenmaal de eerste berg op moesten fietsen stonden we al uitgeteld boven op de berg. Toch maar even navragen of het echt de route is voor beginners. Wat blijkt? Deze route is 55 km. zegt onze gids doodleuk. We zagen het al bijna niet meer zitten. Maar de route was wel erg mooi. We zijn door allerlei dorpjes gefietst en kwamen uiteindelijk bij het safaripark. Daar aangekomen was ik zo duizelig dat ik al bijna niet meer op m'n benen kon staan. Even gezeten en een banaan gegeten en toen kon ook ik er weer tegenaan! We fietsen zo langs de zebra's, herten, wilde beesten, zwijnen enz. Dat was wel echt heel gaaf. We kwamen bij een pool waar we krokodillen zagen en we hebben nijlpaarden gezien. Erg bijzonder! Op de terugweg zijn we stiekem een paar bergjes te voet naar boven gegaan. De volgende dag daarom maar naar een heetwaterbron gegaan om even te ontspannen.
Op de maandag stonden we alweer bepakt en bezakt klaar om naar Mozambique te gaan. We werden opgehaald door een normale taxi en werden naar de blacktaxi's standplaats gebracht. Hier hebben we een minibusje gevonden die naar Mozambique zou gaan. Onze bagage werd op een minikarretje geladen. Ik had zo m'n vraagtekens bij dit karretje, want het was vrij klein en het aantal koffers wat erin moesthadden we minimaal drie karretjes voor nodig. Natuurlijk met de Afrikaansementaliteit paste uiteindelijk alles, want ze stapelden gewoon de hoogte in. Helemaal in het hoekje van het busje zat ik met drie anderen op de achterbank. In totaal met 18 mensen in het bussie vertrokken we naar Maputo. Na 5 minuten had ik al onwijze kramp in mijn benen en na een uur zat er een klein kind in de bus over te geven. Toch was het een mooie rit en de omgeving was prachtig. Toen we eenmaal in Maputo aankwamen vlogen er allerlei mensen op ons busje af en ik werd gek van de drukte. Ik durfde eigenlijk het busje niet eens uit omdat alle mensen aan je begonnen te trekken en ik was bang dat ze m'n bagage af zouden pakken. Gelukkig had de bestuurder het door en gaf aan dat we mochten blijven zitten, zodat hij ons ergens anders af kon zetten. Ik was echt opgelucht en uiteindelijk hebben we wat meer betaald en heeft hij ons helemaal bij het hostel gebracht. De volgende dag zijn we direct naar de vismarkt gegaan, want Mozambique schijnt bekend te staan om de goeie vis. De vrouw van het hostel had gezegd, dat, als je van lopen houdt, je best kunt lopen. Nou, natuurlijk houden wij van lopen! In Mozambique praten ze Portugees en verder helemaal geen Engels. Hierdoor is het echt handen- en voetenwerk om duidelijk te maken wat je wil. Onderweg waren we de weg even kwijt en vroegen we naar de vismarkt. Met onze handen maakten we visbewegingen en zeiden we ‘blub blub blub'. We stonden flink voor gek maar na meer dan een uur lopen kwamen we eindelijk bij de vismarkt. Een vrouw ging met ons mee om vis uit te zoeken. Het waren allemaal kraampjes waar verschillende soorten vis lagen. Het rook er erg naar en de mensen waren allemaal hun eigen vis aan het aanbieden. Al de vissen lagen me met grote ogenaan te kijken en de kreeften en krabben leefden gewoon nog. Ik heb samen met Inge een schattig witvisje uitgezocht en Lieneke had garnalen. De vrouw liep met onze vis weg en daarna werden wij naar een terrasje gebracht. Na een half uurtje kwam ze terug met onze vis, maar dan gebakken en al! Nadat wij genoeg gegeten hadden, kwamen er twee jongentjes aan en die vroegen of ze onze restjes mochten. Zorgvuldig deden ze de restjes in een zakje en hier liepen ze heel gelukkig mee weg. Dat voelt dan wel heel vreemd....
Op de woensdag kwamen Maayke en Welmoed aan in Maputo. Zij kwamen vanuit Port Elizabeth en hadden twee nachten doorgereisd. Het was echt heel leuk om elkaar weer te zien. We waren met z'n vijven het avontuur in Zuid-Afrika begonnen, dus het was ook wel heel leuk om het zo nog weer af te kunnen sluiten. Ze kwamen al vroeg in de ochtend aan dus, die dag zijn we nog naar een marktje gegaan. Ik merkte al snel dat de sfeer in Mozambique heel anders is dan in Zuid-Afrika. In Zuid-Afrika zag ik vaak de strijd en haat tussen blank en zwart. Hier in Mozambique was de sfeer veel fijner. Ik voelde me echt veilig en we werden ook helemaal niet veel aangekeken. Dit komt vast omdat Mozambique een andere geschiedenis heeft dan Zuid-Afrika. In Zuid-Afrika durfden we op straat ook meestal geen foto's te maken, maar hier kon dit gelukkig allemaal wel. Op de markt werden we ook goed behandeld en gingen ze je ook niet benaderen als toeristen. Over de prijswas goed te praten en ze gingen ook niet op je gevoelens inpraten, dat wij het zoveel beter hebben. Hierdoor was het veel leuker om op zo'n markt te lopen. Na wat souvenirs en wat fruit gekocht te hebben gingen we weer terug naar het hostel.
Het plan was om met elkaar wat verder te trekken naar de kust. We wilden graag naar Tovu, maar dit bleek nog eens 10 uur rijden te zijn. Doordat we nog maar een weekend hadden, besloten we dat maar niet te doen. Na wat tips bleek dat Bilene ook een mooie kustplaats was en dit maar 2 uurtjes rijden was. Doordat we al wat contacten daar hadden opgedaan, hebben een stel jongens voor ons vervoer en verblijf geregeld. De vrijdag werden we netjes opgehaald door een mooi busje waarin we naar Bilene gebracht werden. Onderweg werden we aangehouden door de politie. De politie is hier zo corrupt dat ze overal wel boetes voor bedenken. Natuurlijk konden ze bij ons ook wel wat verzinnen. We werden aan de kant gezet en ze beweerden dat de papieren van de auto niet meer geldig waren. Omdat de bestuurder wist datze nog wel geldig waren, wilde hij blijven staan. Wij zagen natuurlijk al onze kostbare zon uurtjes in het niets opgaan en hebben daarom maar een boete betaald om weg te komen. Ik was wel flink boos op de politie, omdat het gewoon zo onterecht is. Eenmaal in Bilene aangekomen zag het er echt heel mooi uit. Bilene heeft een lagoon en we kwamen in een heel mooi huis terecht. De kust was net een plaatje. Witte stranden en een geweldige zee (super helder!). We voelden ons net een stel vip's die een prijs hadden gewonnen. De dagen daar hebben we heerlijk genoten van het strand en zijn we nog met een bootje de lagoon overgegaan naar de echte zee toe. Op de terugweg stopte ons bootje ermee, maar gelukkig kregen we hem ook weer aan de praat. Ook hier waren we echt veilig en konden we gewoon over straat lopen. Er liepen veel kinderen rond die zelf speelgoed maakten. Ze maakten van bladeren zelfgemaakte tasjes en die kregen we dan gratis. Ze tekenden in het zand en ze liepen rennend rond met een soort velg die ze dan vooruit duwden met een stok. Ik mocht het ook eens proberen van ze, maar ik kwam nog geen meter vooruit!
De zondagmiddag werden we weer teruggebracht naar Maputo. We waren even flink aan het stressen, omdat we natuurlijk de finale niet wilden missen! In een bar hebben we de wedstrijd gekeken, maar wat bleek? Iedereen was voor Spanje! We hebben wat Nederlandse liedjes ingezet en al snel deden de mensen in de bar gezellig met ons mee. We hebben er dus een gezellige avond van gemaakt.
De dinsdag zijn we om half 8 's ochtends alweer vertrokken met de bus. Dit keer op weg naar Johannesburg. We hadden geluk, want Inge, Maayke en Welmoed gingen met de bus naar Nelspruit. Ze zaten in dezelfde bus als ons en dus konden we nog een paar uurtjes samen zijn. In de bus moesten we afscheid nemen, wat ik toch wel even lastig vond. Dat betekende dat Afrika nu echt voorbij was en we allemaal weer naar huis gingen. Samen met Lieneke reisdeik door naar Johannesburg en hier werden we opgehaald door haar oom en tante. De overgang van temperatuur was wel even wennen! Op dit moment is het zo ontzettend koud hier! We lopen rond met drie dikke truien aanen slapen met een elektrische deken. Anders zou je echt niet in slaap kunnen komen. Omdat het maar een korte periode zo extreem koud is in Afrika, is het niet echt nodig om verwarmingen in huizen aan te leggen. In huis is het overdag nog kouder dan buiten. De avond dat we bij Lieneke haar oom en tante aankwamen kregen we een lekkere kop snert. De dagen erop zijn we naar een bierbrouwerij geweest, daar werd verteld hoe het echte Afrikaanse bier gemaakt wordt, en we zijn naar Gold Reef City geweest. Hier zijn Lieneke en ik de mijnen in gegaan. Gewapend met een helm op ons hoofd gingen we de diepte in. Wij gingen zo'n 225 meter, terwijl de diepste gangen op 3293 meter diepte liggen. Het was gaaf om te zien hoe daar vroeger gewerkt werd. Om de mijn was een pretpark waar we nog in een aantal attracties zijn geweest. Na zo'n drie achtbanen was ik misselijk (weet niet of het van de achtbanen kwam of van de spanning voor het naar huis gaan...) dus toen was de pret ook wel weer voorbij.
Vandaag was het dan ook weer tijd om voor de laatste keer m'n tas in te pakken. We gaan rond een uur of half 5 richting het vliegveld om rustig de spits door te komen, alles in te checken en dan met elkaar nog even een hapje te eten. Om 21:45 uur vlieg ik vanuit Johannesburg naar Egypte en om 06:40 uur kom ik daar aan. Hebben we even lekker de tijd om te ontbijten, want om 10:50 gaan we pas weer de lucht in. En dan.... hopen we vijf uurtjes later veilig in Nederland te landen!!!
Ik heb echt heel veel zin om thuis te komen en weer te knuffelen met iedereen!
Dikke kus en tot morgen, Rianne!
Het aftellen kan beginnen!
Ha allemaal!
Nog eens een kort berichtje! Wat een wedstrijd gisteren, hier in Mozambique, in een kroegje met allemaal mensen die voor Spanje waren moesten wij Nederland supporten. Jammer dat ze het niet gehaald hebben! M'n reis zit er hier al bijna op en ik ben al druk aan het aftellen! Ik geniet nog van elk moment, want Mozambique is wel een heel ander land dan Zuid-Afrika! Zeker meer het gevoel dat je in Afrika zit en ik heb hier ook nog heel veel indrukken op gedaan. De komende dagen zal ik in Johannesburg verblijven, bij de oom en tante van Lieneke. Daar kan ik rustig m'n tas goed inpakken, m'n laatste blog schrijven en me geestelijk voorbereiden op m'n thuiskomst! Ik krijg van heel veel mensen lieve smsjes, maar mijn smsjes die ik dan terug stuur komen niet aan. Tja, Afrika he! Morgen rij ik weer met de bus terug naar Zuid-Afrika, en zal ik mijn oude vertrouwde nummer weer gebruiken. Ik kan dan ook weer smsen!
Voor degene die het al gewist hebben: 0027713927487
Ik hou het nu even kort, want ik moet zo terug naar het hostel. De ' kledingmaker' komt zo langs, want we hebben een echte afrikaanse jurk laten maken!
Liefs, mij
Mozambique!
Ha allemaal!
Wat een leuke reacties van iedereen! :D Ik wil even vertellen dat we veilig zijn aangekomen in Mozambique! Het was een grappige, chaotische en vooral Afrikaanse rit hier naar toe! De rest vertel ik later nog wel! Voorlopig blijf ik tot volgende week dinsdag (13 juli) hier, tot dan is mijn mobiele nummer: 00258848824218
Als je geen bericht terug krijgt, kan het zijn dat de smsjes niet aankomen bij mij! (of ik vind je niet aardig genoeg, haha)
Geniet van jullie vakantie en van het mooie weer in Nederland!
Dikke kus, Rianne
Het begin van m'n reis, Durban!
Nadat vorige week mijn koffer met veel moeite eindelijk dichtzat, heb ik nog een halve nacht aan mijn schoolwerk gezeten om alles af te krijgen. Gelukkig is dit gelukt en kon ik om drie uur 's nachts alles naar m'n begeleidster mailen. Toen snel m'n bed ingedoken, waarna ik alweerom half zeswerd gewekt door de wekker. Uitgezwaaid door Yvonne en Amanda reden we om zeven uur met een bus richting Durban. Raar om Port Elizabeth achter te laten, ik heb er toch zo'n vijf maanden gewoond en zal er zo 1, 2, 3 niet weer komen! Gelukkig werd onze bagage in de bus niet gewogen en konden we alles dus netjes inladen. We zaten (jaja alwéér) op het beste plekje wat je maar kunt krijgen. Helemaal voorin en dan bovenin de bus. We hadden dus een groot raam en veel beenruimte. Na wat slapen, lezen en muziek luisteren stopte de bus. Wat bleek? De waterpijp was gebroken! Goed begin van de middag... niet dus. Na twee uur lang in het zonnetje in the middle of nowhere gelegen te hebben (ook geen vervelende bezigheid), was de bus weer gemaakt en konden we weer verder. Middenin de nacht kwamen we aan op het station in Durban. In de bus had ik contact met twee Zuid-Afrikaanse meiden en ze boden ons een lift aan. Gelukkig hadden ze een grote auto, want met onze mega koffers en al onze handbagage had het nooit in een normale auto gepast! Het was MAAR 20 km. naar het huis, dus voor hen was het geen moeite om ons ‘even'weg te brengen. Rondéén uur kwamen we bij het huis aan en ontmoetten we Raymond en Brigitte. We konden daar de komende nachten logeren. Ze waren super aardig en brachten ons overal naartoe met de auto. Iedere ochtend stond er een heerlijk ontbijt klaar en het was elke keer weer gezellig.
De eerste dag in Durban hebben we de boulevard afgelopen en zijn we met een tourbus door Durban getrokken. Die dag erna hard op zoek gegaan naar WK tickets en wat Afrikaanse kraampjes bezocht. De tickets voor de Nederlandse wedstrijd waren voor mij onbetaalbaar, dus ik gaf de moed al een beetje op. Die avond met Raymond en Brigitte uit eten geweest in de Floridaroad. Een gezellige bekende straat in Durban. De volgende dag eerst maar eens genoten van het zonnetje in de tuin en toen de stad in om opnieuw WK tickets te krijgen voor de wedstrijd. Met veel geluk kwamen we uiteindelijk een man tegen, waarvan twee vrienden niet meer kwamen opdagen. De kaarten konden we goedkoop overnemen en diezelfde middag nog óp... naar het stadion. Vanaf de stad naar het stadion was het een redelijk eind lopen, dus daarom gingen Lieneke en ik met een Riksha. Dit is een bakkie waar je in gaat zitten, waarnaeen man jelopend naar jeplek van bestemming brengt. De man vond het nogal grappig om het bakkie te laten stijgen en dalen door op en neer te springen, je begrijpt het al, ik zat gillend in het bakkie. Iedereen keek om en er kwamen al wat fotograven op ons afrennen. Na die ruige tocht kwamen we bij het stadion aan en daar hebben we de voetbalwedstrijd met Nederland helemaal live gezien! We zaten met meer dan 61.000 mensen in het stadion en het was heel gaaf om dit een keer mee te maken. Daarna wilden we met een taxi terug naar huis. De politie zou ons wel even naar een veilige taxi brengen, na zo'n tien minuten lopen kwamen we dan eindelijk bij een taxi aan. Ik kreeg gelijk een telefoonnummer van de politieagent, want de volgende keer dat we in Durban kwamen konden we prima bij hem overnachten. Na twee lieve knuffels van de agenten gingen weveilig op weg naar ons huisje. De dinsdag was het heerlijk weer en daarom zijn we naar het Wet n' Wild park gegaan. Het is een waterpark met veel glijbanen, een dolfijnenshow en een Oceanarium (pap, je zou echt heel erg genoten hebben van alle bijzondere en aparte vissen die er te zien waren!). Die avond was het alweer tijd om OPNIEUW de tas in te pakken. Natuurlijk lag alles alweer overhoop na een paar dagen. De volgende dag gingen we rond een uur of acht weer op weg, dit keer naar Swaziland. We reisden met de Bazbus (backpackers bus) en werden om zes uur bij ons hostel gedropt. De bedden zijn vreselijk... het is meereen hangmat dan een bed! Een onwijze kletsmajoor op de kamer die z'n mond niet kan houden énapen lopend op en rondom ons hostel maken het spektakel compleet. Maar daarentegen zijn de Afrikanen hier echt heel leuk, ze zijn erg vriendelijk én grappig. We hebben er al één die in ons hostel werkt wijsgemaakt dat Inge drie kinderen heeft. De oudste heet Klaas Vaak en de andere twee zijn Hans en Grietje. Onderhand weet hij wel dat het gekheid is, maar hij komt elke keer weer vragen naar Klaas Vaak. Het is zeer lachwekkend als een Afrikaan over Klaas Vaak begint kan ik je vertellen!
Gisteren was het een dag met alleen maar regen. Daarom zijn we ons visum gaan regelen voor Mozambique. Hier moet je minstens natuurlijk een hele dag voor uittrekken! We gingen voor het eerst in een echt Afrikaanse mini taxi. Dit is een klein busje waar 16 man wordt ingestouwd. De muziek kan lekker hard staan en zescheuren als idioten, meestal hebben ze ook een gekocht rijbewijs! Een echtbijzondere ervaring! Nu in bezit van een visum gaan we wel zien wat ons verder te wachten staat!
Tot aan 13 juli ben ik niet meer bereikbaar op m'n Zuid-Afrikaanse nummer. M'n nummer op dit moment is: 0026876276422
Genieten jullie nog maar even vanhet mooie weer en de rust in Den Ham! Over twee weken ben ik er weer, dus dan is de rust voorbij!!!
Tot dan, dikke kus Riann
Afscheid nemen...
Hay iedereen...
De laatste weken in PE ben ik veel bezig geweest met school afmaken,afscheid nemen van stage envan de andere studenten. Deze weken waren wel raar, omdat de kinderen hier nl. op 9 juni al vakantie kregen. Hierdoor hebben wij ons afscheid op stage al eerder gevierd, nl. op 4 juni. We gingen met de kinderen film kijken en hadden daarna een feestje. De kinderen genoten volop en de chips en popcorn ging er snel doorheen.Sommige kinderen hadden voor ons ieder persoonlijk een brief geschreven, iets waar we zeker even van moesten slikken.
Brief voor mij die de kinderen geschreven hebben...
There is a special star that shines,
every evening in your eyes.
There is a special star that shines,
each time we see your tender smile.
When you leave us would you remember,
our hearts.
Would you remember,
that our hearts were good.
Would you remember,
that we tried as long as we could.
And remember that you gave,
until you had nothing.
Remember the love we shared,
may God guide you through each day,
you are precious in Jesus eyes do never forget that.
It's time to say goodbye,
and goodbye is the saddest thing we ever done.
And it will break our hearts,
to see you say goodbye.
Good luck Rianne
Het was wel raar dat na het afscheid we die maandag gewoon weer naar stage moesten. Je ziet de kinderen weer en gaat weer gewoon verder. Die weekhielden weookonze laatste'sexual course'. Met de groep meiden zouden we er een gezellige'meeting' van maken. Maar van binnen voelt het als weer een klein stukje afsluiten. De laatste keer gingen we met komkommers en condooms aan de slag. Het was dus een lachwekkendetoestand en ik ben blij dat ik zo'n voorlichting heb kunnen geven. De kinderen waren echt enthousiast en zaten ons vaak verbaasd aan te kijken, omdat ze veel dingen niet wisten.
Daarnaast ben ik met Welmoed in de laatste weken ook nog naar het ziekenhuis geweest met een baby. Er was een babietje binnengekomendat erg ziek was. Ouders of familie waren onbekend omdat de baby op straat was achtergelaten. Ik mocht naar het ziekenhuis en het kindje moest onderzocht worden. Normaal moest het echt onwijs hoesten en klonk er van alles wat niet goed was. Het kindje was somber en zag er slecht uit. Eénmaal in het ziekenhuis had het pret voor tien en lag het spartelend in m'n armen. De dokter kon niets ontdekken en zei dat hij het maar een vrolijk kind vond. Daarnaast dachten er nog wat zusters dat ik de moeder was, maar daarmee moest ik ze toch teleurstellen. Het ziekenhuis zag er simpel, maar op zich wel goed uit. Er was één grote kamer waar allerlei tafels stonden en daar gebeurde ook alles. Ik schrok wel echt van de mensen die er liepen. We waren op de kinderafdeling en de kinderen waren ook echt ziek. Ik denk dat ze hier pas op het allerlaatste moment naar het ziekenhuis gaan. Eén vrouwliet haarbabietje drinken; normaal zou zo'n baby nog melk krijgen, maar dit kindje kreeg water uit een beker. Geen geld om een flesje te kunnen kopen en wat melk. Ik stond er echt even van te kijken, dan zijn onze baby's in Nederland maar wat verwend met al dieluxe voedingspotjes! Het moment dat ik haar zag, zag ik dat ze ook verbaasd naar mij stond te kijken, waarschijnlijk omdat wij blank waren en er alleen maar 'black people' rondliep.
Het afscheid van de kinderen kwam in week 23. Sommige kinderen (waaronder één van mijn cliënten) wonen in Joubertina. Deze plaats is erg bekend omdat daar veel kinderen vandaan komen. Ik had al veel over deze plaats gehoord, veel kinderen gaan daar niet naar school en er heerst veel criminaliteit. Samen met Inge wilden we deze plaats graag een keer zien, maar dan wel met begeleiding! Samen met een childcare workerzijn we met eenvolgeladen bus met kinderen op weg gegaan. De ritduurde zo'n vier uur, dus het zou een lange dag worden. Ik verbaasde me erover hoe de kinderen werden afgezet onderweg. Het combibusje stopte, de kids stapte uit en het busje reed weg. Niet even kijken of er wel iemand thuis isen dat het kind voor een dichte deur komt te staan. De huizen van de meeste kinderen waren er echt wel slecht aan toe. Eenmaal in Joubertina aangekomen waren er nog zo'nvier jongens over. Ik vroeg of ik met m'n cliënt mee mocht lopen en dat was prima. Ik kwam binnen in een woonkamerTJE vol mensen. Ik denk dat er wel zo'nvijftien mensen waren. Ik werd raar aangekeken... na een paar minuten stilte, dacht ik laat ik maar het woord nemen. Het was van korte duur, omdat men mijalleen maar met grote ogen zat aan te kijken; de tv stond zo hard dat ik er amper bovenuit kwam. Tegen mijn cliënt werd geeneens hallo gezegd, of iets van ‘fijn je weer te zien'. Hij liep naar een achterkamertje waar wat bedden stonden en zette daar zijn eigen spullen neer. Ik weet dat andere familieleden van hem ook thuis wonen en ze met z'n allen in dat huis wonen. Het valt gewoon niet voor te stellen. Hij kwam terug en nam me mee naar buiten. Ik was eigenlijk te perplex om iets te doen dus was blij toen ik weer buiten stond. We liepen met wat andere jongens mee die we ook naar huis zouden gaan brengen (ons combibusje was inmiddels gestrand op een zandheuvel, dus die zat vast). Toen we op een stuk zandweg liepen middenin de township vroeg één van de jongens of Inge en ik ook wat roken. ‘Wat je ruikt, dat is nou dagga'. Dagga is een soort wiet, de jongens roken dat veel. Het rook alsof er wel drie coffeeshops naast elkaar stonden en de omgeving zager ook slecht uit. Helemaal opm'n gemak voelde ik me niet, maar alles ging goed. De jongens waren erg lief voor ons en nadat we iedereen thuis hadden gebracht liepen ze met ons mee, om ons veilig terug te brengen naar het combibusje. Nadat we het busje weer terug hadden geduwd, konden we de reis weer hervatten. Eén van de jongens woonde op een 'farm', hij mocht alleen even snel langs om nog wat kleren op te halen. Hij heeft een moord gepleegd en mag daardoor niet meer terug naar het dorp. Anders zal de community hem vermoorden. Deze jongen zou maar wat graag terug willen, erg jammer dat dit nooit meer kan.
De volgende dag ben ik mee geweest met de trip naar East London. Dit werd weer een lange dag... we waren pas 12 uur 's nachtsterug. Alles zat een beetje tegen, maar het was wel een erg leuke dag. De dag begon al raar, we waren net een uur op weg en we kregen een telefoontje dat één van de kinderen toch niet naar huis mocht. Ze moest dus de hele dag mee en had de valse hoop dat ze naar huis mocht. Diezelfde avond lag ze dus gewoon weer in haar bed in Erica House. Daarna moesten we een jongen naar een farm in the middle of nowhere brengen. En als je een plek wilt vinden waar je alleen op de wereld wilt zijn, moet je toch echt daarheen. Ik vond het bijna zielig om die jongen daar achter te laten. De kinderen daar hebben 'farmschool', één keerper week komt er dan iemand de kinderen leren op welke beesten je kunt jagen, de verschillende houtsoorten lerenen verder alles wat met het boerenleven te maken heeft. Omdat we de hutjes eerst niet konden vinden kwamen we bij een 'lodge' terecht. De vrouw vroeg op een felle manier wat we kwamen doen. We gaven aan dat we de familie zochten en een jongenkwamen brengen. Ze werd boos en zei dat ze niet genoeg water en eten hadden om nog een kind te hebben. Ze wilde het kind zien en zij dat het daar niet hoorde; ik schrok zo van hoe ze reageerde. De discriminatie kwam zo naar voren en ze sprak over de zwarten alsof het haar slaven waren. De oma van de jongen bleek bij haar te werken enwij wisten dat er genoeg water en te eten was. Gewoon té erg dat zo'n jongen dus zo weer wordt weggestuurd. De jongen moest weer met ons mee en zo gingen we verder met de trip naar East London. In de nacht kwamen we weer terug bij Erica House en daar zagen we één van de jongens buiten rondlopen. We stopten en vroegenhem wat hij deed. Hij zei dat hij rondliep omdat hij niet kon slapen. Hij was voor de vakantie bij een familie terecht gekomen, maar deze bleken helemaal niet voor hem te zorgen. Hij had de laatste dagen al geen eten gehad. Omdat dit een heel gevaarlijke wijk is, zeiden we hem dat het niet slim was om te blijven rondlopen. Hij gaf aan dat hijdat welwist, maar het thuis ook niet veel beter was. Wij dachten dat de kinderen blij waren als ze naar huis konden, maar zo zagen we hoe het leven van de kinderen er uitziet als ze ‘thuis' zijn. Veel kinderen werden nietenthousiast ontvangen en van veel kinderen weten we dat ze weer in hun oude, troostelozeleventje terecht zullen komen.
Omdat de laatste weken zoveel in het teken stonden van afscheid nemen, is het wel fijn dat het nu ook eindelijk zover is. Afgelopen dinsdag heb ik mijn eindgesprek gehad en ik heb een 8,5 voor m'n stage gekregen. Daarnaast was gisteren dan ook de echte laatste stagedag en heb ik iedereen voor de allerlaatste keer gezien. Een rare dag, maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Ik heb een hele mooie tijd gehad in Erica House en heb veel gezien en geleerd. Dus ik kan het nu zeker met een goed gevoel afsluiten. Van het geld dat ik van dezondagsschool en van Spirit gekregen heb, heb ik veel spelletjes zoals Twister, Jenga, Rummikub, voetballen, Uno, kaarten enz. gekocht. Daarnaast een hele grote stapel boeken zodat de kinderen nu iets te doen hebben in hun vrije tijd. De andere helft van het geld heb ik aan een stichting gegeven die hulp verleent aanarme mensen in de township. Ze verlenen praktische hulp, zoals kleding, eten, gezinshulpverlening, HIV projecten, enz. Echt super bedankt dat we zo met z'n allen deze mensen en kinderen hieriets hebben kunnen helpen.
Verder hebben we nog natuurlijk van alles beleefd met de meiden. Over al m'n belevenissen hier kan ik wel een boekschrijven...(wees gerust, ik zal dit niet gaan doen). Zo'n vier weken geleden zijn we met een boot de zee op gegaan ineen pogingdieren te spotten. De drie maanden daarvoor had de kapitein nog geen dieren gezien, maar wij hadden weer het bijzondere geluk dat we wel drie keer een MEGA walvis zagen, een groep van zo'n 2000 dolfijnen, zeehonden en pinguïns! Verder zijn we nog een dagje wezen sandboarden. Juist..., zoiets als snowboarden maar dan in het zand. Nadat we op wat kleine bultjes geoefend hadden zagen we een mega zandberg waar we wel vanaf wilden. We vroegen onze leraar of hij het voor wilde doen, maar nee, hij vond de berg te hoog en te stijl! Nou, wij dames laten ons niet zomaar uit het zandveld slaan, hoor!De laatste keer zijn we met z'n drieën op het sandboard gaan zitten en lachend en gierend naar beneden gevlogen.
Verder zijn we ook nog door iemand van stage uitgenodigd om mee te gaan naar een 'tavern' (bar) in een township. We vonden het eerst wel spannend, omdat in het begin van onze reis we een nare ervaring hebben gehad in de township. Toen hadden we nl. ook een rondleiding in de township, maar kwam er een man en die wilde onze spullen hebben. Hij stond vlak voor Maayke en haalde een mes tevoorschijn. Gelukkig is dit toen goed afgelopen, maar daarom gaan we nu wel met gemengde gevoelens een township in. Gelukkig hebben we een hele leuke middag gehad met onze collega. De sfeer was goed en de mensen waren supervriendelijk naar ons toe. We hebben met ze gepoold en we vroegen ieder omeen Smirnoff. Kregen we geen normale flesjes, maar we kregen gelijk zeven grote flessen die maarelf Rand per stuk waren! Bam, bam, bam! Nu snap ik wel, waarom die mensen zo snel dronken zijn..., lijkt me nietecht gezond.
Verder ben ik ook nog verhuisd zo'n drie weken geleden! Om afscheid van ons mooie appartement te nemen hebben we ... jawel... een slaapfeestje gehouden. Alle matrassen werden richting de woonkamer gesleept en in onze pyjama's hebben we een heerlijke meidenfilm liggen kijken. Na veel snoepen, een kussengevecht en vreselijk lachen zijn weeindelijk in slaap gevallen. Het nieuwe huis bevalt ook goed. Het is een studentenhuis en hier wonen wenu samen met twee jongens en een nieuw meisje. Totaal met zes mensen dus. Het grote voordeel aan dit huis is dat we een tuin hebben en niet zomaar een tuin, want we kijken zo uit op het WK stadion! Ik deel samen met Lieneke onze kamer en dat gaat echt goed! Het is ook maar voor een korte tijd, dus dan is het nog gezellig ook. Ik mocht ook nog hier vieren dat ik eindelijk dan écht volwassen werd. Jawel, ik ben nu echt 21 jaar. Mijn ochtend begon goed met een ontbijt dat gebracht werd! Dit kwam van Mark en dit is toch echt wel het laatste wat je in Zuid-Afrika verwacht, hoor! Super leuk, daarna ben ik met Amanda (nieuw huisgenootje) brownies gaan bakken en hebben we taart gekocht. De middag zijn we met alle meiden wezen bowlen en 's avonds uit eten geweest. Ik ben door hen flink verwend met cadeaus (wie kan zeggen dat-ie een WK ticket voor z'n verjaardag kreeg?) en ik heb echt een hele leuke dag gehad. Natuurlijk mis je dan je familie en vrienden wel en is het een andere verjaardag dan in Nederland. Het was erg leuk dat ik voor het eerst ging skypen met papa en mama, als verrassing zaten oma, Gerdieneke, Rik, Mark, Anne en Florina er ook nog bij! Ik heb er echt van genoten en dat was toch wel een heel mooi cadeautje!
Natuurlijk staan de laatste weken hier ook in het teken van het WK. Eigenlijk valt het me alles mee en valt er op zich niet heel veel van te merken. Met uitgaan merk je wel dat er veel buitenlanders zijn, maar dit is ook wel weer heel leuk want mensen uit bijv. Chili spreek je niet elke dag. Ook is er een groot scherm hier waar je de wedstrijden kunt bekijken, en zijn er leuke optredens zoals Fat Boy Slim. Ondertussen ben ik naar drie wedstrijden geweest. Ivoorkust-Portugal, Zwitserland-Chili en Engeland-Slovenië. Voor de eerste hadden we kaarten geregeld, maar voor de andere twee zijn we gewoon naar het stadion gelopen. Daar staan mensen (jaja illegaal) kaarten te verkopen. De ene keer heb ik kaarten voor 7 euro geregeld en gisteren kregen we kaarten voor 12 euro. De kaarten waren voor de eerste categorie en normaal 180 euro waard. Nou, dan vind ik zo'n voetbalwedstrijd nog wel leuk! ...en ja, ik weet nu zelfs wat buitenspel is! Wie weet kunnen we dit weekend ook nog naar de 8ste finale in Durban, hopen dat Nederland speelt!
Met moeite, passen en meten en door eruiteindelijk maar bovenop te gaan zitten, heb ik nu net mijn koffer dicht gekregen!Vanavond nogeen gezellige braai gehad in de tuin, en straks fanatiek Nederland aanmoedigen! Maar morgen is het al zover ... danvertrek ik om 7 uurecht uit Port Elizabeth, de reis gaatbeginnen! Ik hoop morgenavond om 10 uur 's avonds in Durban aan te komen! Ik heb geen idee of ik jullie de komende weken op de hoogte kan houden, maar ik weet wel dat ik over drie weken jullie weer ga zien! Ik kijk er naar uit!
Bedankt voor alle berichtjes op m'n verjaardag en tot snel!
Dikke drukkie, Rianne
Je moet (bijna) alles een keer geprobeerd hebben...
Je moet (bijna) alles een keer geprobeerd hebben...
Juist! Dat is de reden dat ik vanaf nu een echte brunette ben! En nee... nu is het niet zo dat jullie me straks niet meer herkennen als ik terug ben in Den Ham, want het is maar een spoeling die er na 24 keer wassenweer netjes uit is. Na wat rekensommen heb ik besloten om drie keer in de week te douchen zodat ik weer als een echt blondje terugkom!
Op dit moment zit (lig) ik redelijk gesloopt op de bank. Het weekend bijna alleen maar aan schoolwerk gezeten en met stage heel druk gehad. Op de één of andere manier word ik niet meer spontaan wakker om 6 uur 's ochtends, maar kan ik de hele ochtend wel in m'n bed blijven liggen! Ik denk dat het door het weer komt..
Ik hou me nu vooral bezig met taken van school, vervangende opdrachten i.p.v. tentamens, zoeken naar een afstudeerplek, het plannen van mijn reis voor eind juni enz. Vrij duidelijk dat (jaja) je zelfs in Zuid-Afrika het druk kunt hebben!
Over het reizen zal ik vast even iets verklappen! Vanaf Port Elizabeth neem ik samen met Inge en Lieneke een bus naar Durben.Hier willen we een paar dagen blijven, omdat precies op dat moment daar de WK wedstrijden zijn; we hebbennu op stage gevraagd of er personeel is met familie daar zodat we daar kunnen overnachten. De prijzen zijn overal zo gestegen dat we wel het driedubbele moeten gaan betalen. En ja... wij arme studenten kunnen dat niet! Daarna willen we in ieder geval verder reizen naar Swaziland. Dit schijnt een heel mooi land te zijn en omdat we dan uit Zuid-Afrika zijn, zullen de prijzen ook meer in de richting komen van arme studenten. Daar blijven we ongeveer een week en aan het einde van de week zullen Welmoed en Maayke ons daar komen opzoeken. We reizen dan met z'n vijven verder naar Mozambique... hier blijven we nog een week en Lieneke en ik zullen vanaf daar terugvliegen naar Johannesburgom daar nog weer een aantal dagen bij haar oom en tante te verblijven. Doordat het op dit moment best onrustig is in Zuid-Afrika zijn we blij dat we in Johannesburg bij hen kunnen slapen, veilig en goedkoop! En tja... vanaf daar vliegen we dan al snel terug naar het mooie en gezellige Nederland! Ik kijk er al steeds meer naar uit en de tijd gaat nu ook echt snel!
Ik gaf al aan dat het wat onrustig is hier. We merken steeds meer de spanningen tussen blank en zwart en door alle stress rondom het WK weet ik soms ook niet wat ik kan verwachten. De mensen zijn bang voor onrust tijdens het WK of juist na het WK. Vorige week is er als ‘grapje' een sms naar alle Zuid-Afrikaanse nummers verstuurd waarin stond: ‘Morgen zullen alle blanken vermoord worden'. Wij vonden het wat minder grappig en hebben onszelf vermaakt in ons huis waar we ons super veilig voelen. Gelukkig was het loos alarm... verder zijn ze hier bang dat het uit de hand gaat lopen als Nelson Mandela sterft. We hopen dat alles rustig en goed verloopt en wachten daarom ook maar gewoon af.
...en dan nu... de vakantie met Mark!
Vol zenuwen moest ik op Koninginnedag naar het vliegveld om Mark op te gaan halen. Na vijf keer op en neer gelopen te zijn naar dé deur waar hij door moest komen, bleek hij vertraging te hebben van een half uur. Juist, nog een half uur langer in spanning! Nadat het vliegtuig geland was, stond ik blij zwaaiend achter de ramen, maar Mark keek niet op of om! Alleen maar oog voor zijn koffer... nadat hijdie gevonden had zag ik hem er rennend achteraan gaan. Ik moest lachen en huilen tegelijk, maar hij kreeg het daardoor wel voor elkaar om zo ongeveer als eerste door de deur te komen. Super fijn om dan weer samen te zijn en elkaar eens niet alleen te spreken via de telefoon of via de mail. Die middag mocht ik alle cadeaus uitpakken die hij had meegenomen van vrienden en familie! Het voelde net alsof ik jarig was!Ik kreeg van mama een oranje outfit om Koninginnedag mee te kunnen vieren en als trouwe oranje Holland supporter het WK in te kunnen gaan! Van Jordi en Lisanne een overlevingspakket, zodat ik het hier de komende twee maanden nog welkan overleven! Jullie bedankt enook alle anderen die iets in de koffer hadden gestopt!
Die avond zijn we naar Skoenmakerskop gegaan. Dit is een plek waar je bovenop de rotsen kunt zitten en je mooi de zonsondergang kunt zien. Veel knuffelen, bijpraten en daarna gezellig uit eten geweest. De volgende dag zijn we direct naar mijn stage gegaan en heb ik alles kunnen laten zien. Het was echt leuk om mijn werkplek daar te kunnen laten zien en Mark was ook flink onder de indruk. We hadden geluk dat de toddlers net buiten aan het spelen waren en daarom hebben we nog mooi met hen kunnen voetballen en kunnen schommelen. Die middag hebben we heerlijk van het strand genoten en omdat alle vriendinnen hier na alle verhalen natuurlijk mega nieuwsgierig waren naar mijn, o zo leuke kerel, ging Mark 's avonds met 7 dames uit eten. Na de tijd nog met elkaar naar de bioscoop geweest en op de terugweg met z'n allenachterin het bakkie wat ik samen met Mark gehuurd had. Een bakkie is een auto voor twee personen met een grote laadbak erachter. Deze zie je hier heel veel en vooral in de ochtend zijn deze bakkies volgeladen met allemaal werkpersoneel.
De zondagochtend zijn we samen naar de kerk geweest, waar ik altijd naartoe ga. Na een mooie dienst moesten we alweer haasten om onze vlucht naar Kaapstad te kunnen halen. Nog geen uur later stonden we al in Kaapstad en hadden we nog wat tijd over om even rond te rijden. Mark leek het verstandig dat ik eerst zou rijden i.v.m. de drukte en met het chaotische verkeer. Tja, normaal altijd ruzie om wie er mag rijden, maardit keer hoefde ik er geeneens om te vragen! Jammer.... dit duurdeniet lang... ik zou rijden en Mark zou kaart lezen.... daar ging het mis!!! Vol vertrouwen volgde ik de aanwijzingen van Mark op. Na een paar rauwe kreten van hem, dat die kaart niet klopte, heb ik de auto maar eens langs de weg gezet. Wat bleek? We zaten op de goede weg, maarwel de verkeerde kant op! We waren helemaal aan de andere kant van Kaapstad terecht gekomen en we moesten wel een half uur terugrijden om in de buurt van het centrum te komen. Omdat ik vond dat hij toch echt moest leren kaartlezen, stapte ik weer opnieuw achter het stuur. Nadat we in de buurt kwamen van ons hostel, moest ik ‘Oranjezicht' blijven volgen. Nadat ik zei dat hij nu de straatnamen moest gaan opzoeken, ging het weer mis!!! Dat werd toch echt te ingewikkeld en daarom maar gewisseld van plaats. De vrouw kaartlezen en de man achter het stuur. Natuurlijk stonden we binnen een paar minuten voor ons hostel... (gnagnagna!!!) Met het goede idee om vast even van de Tafelberg te gaan genieten kwamen we 1 minuut voor sluitingstijd bij de kassa aan. Yes, we waren de laatste die nog naar boven mochten en genietend van de zonsondergang stonden we binnen een paar minuten bovenop de Tafelberg. Er waren in totaal maar zo'n 20 personen dus het was heerlijk rustig. Nog nagenietend van een heel mooi uitzichtkonden we na een uur weer met de laatste lift naar beneden.
De volgende dag... weer zat het ons mee. We hadden Robbeneiland gepland. Hier ga je met een boot naar toe en vaak gaat dit niet door vanwege regen, hoge golven, slecht zicht enz. Precies deze dag ging de boot wel, maar de rest van de week zouden alle tochten geannuleerd worden. Natuurlijk sliepen wij eerst uit en gingen we té laat richting de boot. Scheurend, met de spiegels langs de stoeprand, reden we de parkeergarage in en we wistenniet waar we heen moesten. De boot zou ‘nu' vertrekken en uit het ‘niets' kwam er een man aanzetten. Hij vroeg waar we heen moesten en toen we aangaven dat we met de boot mee wilden, sprong hij de auto uit en rende voor ons uit naar de nooduitgang. Hij liet zijn autodeuren gewoon openstaan en hijrende alsof zijn leven ervan afhing. Wij erachter aan en na een aantal nooddeuren en gangen verder stonden we vóóraan in de wachtrij van de boot naar Robbeneiland. Beiden met een grote grijns stapten we op de boot en we hebben daareen prachtige dag gehad. Robbeneiland was heel indrukwekkend, vooral omdat een ex-gevangene het verhaal van zichzelf en dat van Nelson Mandelavertelde. De rest van de dag genoten van Kaapstad en 's avonds in het bekende ‘Mama Africa' gegeten. Dit is een mooi restaurant in Longstreet. Om maar eens nieuwe dingen teontdekken hebben we struisvogelvlees, krokodillenvlees en springbok gegeten! Heel erg lekker, kan ik je vertellen!
De volgende dag begonnen we met onze reis in een gloednieuwe Renault, terug naar Port Elizabeth. Doordat we nu eigenlijk alleen maar rechtdoor hoefde te rijden, kon ik ook weer eens achter het stuur. We hadden vijf dagen om terug te rijden, dus daarom zijn we eerst naar Kaap Agulhas, 'suidelikste punt van Afrika' gereden. Daarna weer helemaal terug omhoog gereden naar ‘Route 62'. Dit was echt een onwijs mooie route. Uitgestrekt landschap, bergen, droogte, veel dieren en zo af en toe een Afrikaans dorpje. Onderweg hebben we nog een hike ondernomen naar een heetwaterbron van zo'n 43 graden! Verder waren we druk op zoek naar een cactus, omdat Mark daar maar al te graag mee op de foto wilde. Na heel wat zoek- en klim werk hebben we in ieder geval dé foto! (resultaat is te zien in m'n fotoalbum). Op een gegeven moment zag ik in mijn ooghoeken, jawel, een levensechte struisvogel! Een gillende Rianne en wat piepende banden later stonden we stil. Ik gelijk druk met foto's maken, maaral gauwbleek dat we nog kilometers lang die beesten zouden zien staan. Na twee dagen lang diestruisvogels gezien te hebben, kreeg ik een goed plan. We gaan rijden op een struisvogel! Na heel wat enthousiasme van mezelf over mijn genieuze idee, zag ik Mark wat wit wegtrekken. Gelukkig wilde hij mijn dag niet verpesten en reden we al snel naar een struisvogelfarm. Met de waarschuwing dat ‘Mark zeker niet op zo'n beest ging zitten' boekte ik ons vol vertrouwen in voor een struisvogeltour. We kregen allerlei informatie, mochten ze voeren (wat ik minder grappig vond, omdat die beesten pikken), mochten we op struisvogeleieren staan en kwam als topper het struisvogelrijden! Met de bizarre regel dat vrouwen eerst mogen zat ik al binnen een paar tellen op zo'n beest en croste ik wat rond in zo'n bak. Gelukkig was er een kerel die achter me aanrende om me op te vangen als ik eraf zou vallen. Nadat alle vrouwen geweest waren, moesten de kerels. Zodra ze zaten gaven degene die ons hielpen die beesten een flinke klap op hun kont, zodat ze er als een gek vandoor vlogen. Niemand die de kerels ging opvangen! Haha, maar zo'n natuurtalent als Mark hadden ze niet verwacht, wanthij bleef een half uur lang zitten! Maakte niet uit wat het beest deed, Mark had het helemaal onder controle! Naast mij hoorde ik iedereen zeggenhoe goed hij het deed en ik zatvol trots toe te kijken hoe mijn vriend rond croste op een struisvogel. Na dit spektakel vervolgden wij onze weg naar de Gardenroute.
Op de Gardenroute hebben we weer genoten van het strand, wat rondgelopen bij leuke winkeltjes en als toppers hebben we olifant gereden en geskydived! Het skydiven leek me eerst onwijs eng. Maar na alle stress gehad te hebben, gingen we dan eindelijk de lucht in. Door wat flauwe grappen werd ik flink afgeleid en vlogen we voordat we het wisten op 10.000 ft in de lucht! Weer de regel, vrouwen gaan eerst. Met veel gegil sprong ik uit het vliegtuig en eigenlijk is het gillen daarna niet meer gestopt. Het was heel gaaf om zo'n vrije val te hebben en om daarna zo'n geweldig uitzicht te hebben. De mannen zeiden nog dat we op het mooiste moment van de dag sprongen, nl. weer zonsondergang! Nadat we allebei weer bijgekomen waren van de sprong zijn we rechtstreeks doorgereden naar mijn huis in PE. Toevallig waren net alle meiden bij ons thuis, dus konden we direct uitgebreid verslag van onze vakantie doen. De volgende dag zijn we nog naar Addo Elephant Parc geweest. Samen met een gids in de auto op zoek naar ‘the big 5'. We hebben de olifant, de buffel en de neushoorn gezien. Zelf had ik de leeuw ook al gezien, dus ik ben er bijna!
Jammergenoeg ging onze vakantie echt heel snel voorbij en moest ik Mark alweer naar het vliegveld brengen. De dagen nadat hij weg was, vond ik het wel wat moeilijker om hier te zijn. Je weet weer goed wat je mist en ik begon er naar uit te kijken om naar huis te gaan. Gelukkig begon ik snel weer met stage en kon ik ook weer genieten. Op stage is de laatste weken veel gebeurd. Één van mijn cliënten was weggelopen. Ze waren met z'n drieën weggegaan en kwamen na vier dagen weer terug. Ze hadden een nacht in een openbare toilet geslapen en één van de meiden was verkracht. De dag erop kreeg ik het bericht dat mijn andere cliënt een zelfmoordpoging had gedaan door een flesje deodorant op te drinken. Hierdoor moest ik samen met de social worker een gesprek met hem voeren en hier kwam uit dat hij heftige nachtmerries heeft en bang is vermoord te worden. Die nacht sliep ik zelf ook slecht, omdat alle verhalen in m'n hoofd bleven hangen. De dag daarop gaf ik met Yvonne seksuele voorlichting aan de kids, maar na de cursus bleek dat iemand van de kinderen geld gestolen had van ons. Het één na het ander gebeurde, wat dan allemaal bij elkaar wel erg heftig is. Gelukkig zijn er ook leuke dingen, zoals leuke gesprekken die je met kinderen voert, kinderen die bij je komen om even hun verhaal kwijt te kunnen, voorlichting geven wat goed gaat, een feest organiseren waar de kinderen helemaal blij van worden enz. Ik begin nu ook echt te realiseren dat alles nog maar voor even is, dus ik probeer overal dubbel van te genieten.
Ik wil nog meer vertellen... maar omdat dit alweer een lang verhaal is geworden, hou ikde rest voor de volgende keer!
Nog wel even wat praktische info!
Ik verhuis op 1 juni naar:
7 Kingston road
Adcocksvale
Port Elizabeth 6001
South-Africa
Vanaf nu dus alle post daar naartoe!!!!!
Bedankt voor alle leuke berichtjes en kaartjes! Echt fijn om te lezen...
Dikke kus mij!
Winter in Afrika...
Zo... op dit moment wordt het hier met de dag kouder. Gelukkig zitten er nog wel wat mooie dagen tussen, maar ik moet toch eens hoog nodig naar het winkelcentrum om truien in te slaan. Jaja, want natuurlijk rekende ik niet op lange broeken-, dikke truien- en mutsenweer. Vorige week heeft het een aantal keren flink geregend, wat eigenlijk heel goed is omdat de grootste droogte sinds 150 jaar heerst. Door de grote temperatuurverschillen in de verschillende dagen, ben ik nu ook flink verkouden. Wie had dat gedacht... verkouden in Zuid-Afrika.
Ik kom nu net terug van stage en vond het wel weer eens tijd om een blog te typen. Stage wordt steeds leuker, omdat je nu je eigen activiteiten hebt. Door conflicten in het management krijgen wij, stagiaires, van het begin af aan weinig begeleiding en hebben we veel zelf uit moeten zoeken. Dit heeft soms tot frustrerende momenten geleid. Zoals bijvoorbeeld de 'suggestion box' die we op wilden hangen,waarin de kids hun klachten, complimenten en nieuwe ideeën kunnen laten horen. Dit is een simpel iets en alles was geregeld, tot het moment dat de box daadwerkelijk opgehangen moest worden. Ze wilden er toch opnieuw over gaan vergaderen, want het voelde als een hele cultuurshock voor hier. De kids hebben weinig te zeggenen ik denk dat het personeel bang is voor klachten oid. Verder heb ik al wel hele leuke en indrukwekkende gesprekken gehad met mijn cliënten. Ik merk erg aan mijn cliënten dat ze het fijn vinden om gesprekken met je te hebben, want verder voeren ze dit met niemand. Ze zijn altijd in groepen en de individuele aandacht die ze dan eens een keer krijgen voelt goed voor hen. Daarnaast wordt er eens naar hun verhaal geluisterd; één van mijn cliënten heeft vorige week haar hele verleden verteld en omdat ze zo moest huilen vroeg ik of ze haar verhaal al weleens eerder zo uitgebreid had verteld. Dit had ze nog niet eerder gedaan en dan is het zeker te begrijpen dat er veel emotionele gevoelens boven komen. Doordat je de files van ieder kind kunt lezen weet je al zeker het één en ander over hen. Maar als je in de gesprekken gaat doorvragen merk je dat er nog veel meer zit en komt er ook veel meer naar boven. Bij één van mijn cliënten kwam ik erachter dat ze ook nog verkracht is. Hiermee ben ik naar de social worker gegaan, want dat zijn zaken waar wel echt rekening mee moet worden gehouden. De social workers zijn erg afwachtend naar ons toe en tot nu toe kreeg ik ook weinig hulp van de meiden social worker. Nadat ik mijn gesprek met die cliënt had gehad heb ik haar verslag gedaan van wat ik te weten was gekomen en vertelde ik dat ik wilde zorgen dat ze naar een Childrens Home kan. Dit wil ze zelf ook erg graag, dus het is dan het beste om dat zo snel mogelijk te regelen. Ik merkte aan de social worker dat ze best verbaasd was en na mijn verhaal kwam ze met ideeën en tips wat ik kon gaan doen om dit meisje verder te helpen. Ik moet nu naar de extern social worker gaan bellen zodat deze zo snel mogelijk ook interviews gaat houden met haar (jaja, ze zit hier al 3 maanden en er is nog geen gesprek gevoerd). Zodra dat gebeurd is mag ik zorgen dat er een familie-conference komt, waarbij haar familieleden (die nog leven) en andere belangrijke personen ook aanwezig zijn om te kijken, waar ze het beste naar toe kan. De social worker gaf al aan dat ik ook aanwezig moest zijn en toen ik wegliep zei ze ‘bye sweety'. Duidelijk... ze mag me! Ze zijn erg afwachtend en willen zien wat je komt doen. Opdrachten geven? Nee, ik maak mijn eigen plannen en leg deze voor. Dat is wel lastig en ik merk dat ‘werkgevers hebben' nog geeneens zo'n slechtezaak is. Iedereen doet z'n eigen ding en gaat z'n eigen gang; er zitnergens structuur in en alles loopt langs elkaar heen. De communicatie loopt helemaal niet, maar daarom trekt iedereen ook zijn eigen plannen. Ik ben blij met eigen cliënten en mijn eigen programma's, zodat ik me daarmeebezig kan houden.
Vorige week moest ik voor mijn eigen cliënt en een andere jongen wat gegevens doorfaxen naar de extern social worker. Waarschijnlijk kan één van mijn cliënten binnenkort (kan nog wel een paar maanden duren) naar de School of Industries. Dit is een school waar ze intern wonen en school hebben. Ze leren daar vaardigheden zodat ze later voor zichzelf kunnen zorgen. De gegevens had de intern social worker moeten faxen, maar doordat hij moe was, hoofdpijn had en het hem allemaal teveel werd, ging hij weer een week thuis op de bank zitten. Dit is nu al zo vaak gebeurd dat er heel veel werk blijft liggen en er niks klaar komt. Doordat hij er niet meer was en de gegevens voor die donderdag verstuurd moesten worden ben ik erachteraan gegaan. Ik moest de schoolgegevens en de medische gegevens hebben. Voor de medische gegevens moest ik de kids ophalen zodat ze naar de dokter konden. Deze zou een rapport uitschrijven. Ik ging uiteindelijk met drie kids naar het ziekenhuis en daar liet de zuster (die binnen Erica House werkt) mij alleen met hen. Ik wist niet wat de bedoeling was, maar ze verwachtte dat dat wel goed kwam. Eenmaal bij de dokter binnen (klein mannetje, brilletje die beplakt was met tape omdat anders z'n glazen eruit vielen) kregen de kids een klein onderzoekje. Mijn eigen cliënt is blind aan één kant en de dokter vroeg hiernaar. Mijn cliënt vertelde in het Zuid-Afrikaans wat er was gebeurd en dat hij met één oog nog kon zien. De dokter keek me vragend aan en daarom ging ik maar vertellen in het engels wat mijn cliënt had gezegd. Raar, de doktersprak constant Zuid-Afrikaans tegen de kids, maar verstaan doet hij het niet. Volgens mij moest hij zijn eigen oren eens na laten kijken, want zelfs ik verstond het Zuid-Afrikaans! Gelukkig stelde hij niet al te moeilijke vragen over de kids. ‘Is this a boy or girl?' enz. Naar mijn idee had ik dat onderzoekje ook wel af kunnen nemen, want onderzoeken of iemand kan zien, praten of horen is niet zo ingewikkeld, toch?Al met al was het wel eenbijzondere ervaring om zo eens bij een dokter te komen. Na een tijdje moest ik met de kids buiten wachten tot we weer werden opgehaald. Na wat spelletjes met hen gedaan te hebben was ik blij toen we weer in het busje zaten, want weglopen kunnen ze tenslotte altijd. En dat wil ik liever niet op mijn verantwoording hebben!
Over weglopen gesproken... nu zo'n twee weken geleden is een jongen weggelopen en niemand die erachter aangaat. Inge is op een gegeven moment gaan vragen of er nog iets mee gedaan werd en is erachter gekomen dat de jongen bij z'n oma verbleef. Hij zei tegen hen dat hij elke dag gewoon naar school ging, maar dit loog hij dus. Op een middag ben ik samen met Inge en een childcare worker naar het huis gegaan om hem op te halen. Blijkbaar was hij er al achter gekomen dat we hem zochten en daarom was hij nergens meer te bekennen. Best spannend om daar zo'n wijk in te gaan op zoek naar een jongen. Je weet dat hij boos of agressief kan reageren en ik had me al voorbereid op een flinke hardloopactie achter hem aan. Nu wij hem dus echt niet kunnen vinden, wordt de politie ingeschakeld en deze gaat verder op zoek.
Zo.. dat even over stage. Verder heb ik een hele mooie vakantie gehad met Anne en Wido. We hebben veel ondernomen en veel gezien. De eerste dagen in PE zijn we naar het Lionpark geweest waar Anne en ik een leeuw hebben gekust. Tja, dat kunnen niet veel mensen ons na zeggen! In de auto reden we door het wildpark... plots een heel mooi plaatje! Giraffen, springbokken en buffels stonden in een groepje bij elkaar. Ik bedacht dat het slim was om de motor van de auto uit te zetten, zodat de dieren misschien dichterbij kwamen. Goed plan, direct gedaan en in de hele omtrek was het diepe stilte. Omdat Anne een ‘leuke' foto van mij wilde maken met de dieren hing ik over haar heen uit het raam. Oeps, met m'n kont op de toeter van de auto! Stilte werd flink verstoord en in plaats van dat de dieren dichterbij kwamen renden ze hard weg. Goed plan... maar helaas mislukt.
Tweede actie kwam natuurlijk van Anne. We zouden via de Gardenroute naar Cape Town rijden en dan daar een paar dagen blijven. Anne zou weleens beginnen met rijden en al snel reden we plankgas richting Cape Town. Na een opmerking van Wido dat ze toch ‘ietswat' te snel reed en ze voortaan niet meer mocht klagen over zÃjn rijkunsten, hield de weg plotseling op. Anne op de rem, slippend het zand in en na zo'n 100 meter stonden we stil. Op de vraag ‘waar is de weg gebleven?' was toen even geen antwoord! Verder ging de reis heel goed en hebben we onderweg getokkeld, Anne en Wido hebbenolifant gereden en geskydived. Terwijlzij gingen olifant rijden deed ik met een ‘olifanten-interactie-tour' mee. Tussen alle vrouwen van zo'n 50 jaar liep ik gezellig mee op weg naar de olifanten. De begeleiders vonden het natuurlijk maar wát interessant dat ik mee was tussen al die ouderen en al snel was ik omringd door flink wat negers. Alle informatie over olifanten kreeg ik te horen en ik kon er ook blijven wonen als ik wilde. Tja, dat aanbod heb ik maar afgeslagen. Het was wel heel indrukwekkend om naast zo'n groot beest te staan!
De derde actie liet niet lang op zich wachten. De vrijdagavond kwamen we in Cape Town aan en moesten we nog op zoek naar een hostel. Alle avonden daarvoor was dit vlekkeloos verlopen, dus zonder enig vermoeden begon ik te zoeken naar een ‘leuk, gezellig en goedkoop hostel'. Een aantal telefoontjes later kwamen we erachter dater al heel veelvolgeboekt waren. Okej, gewapend met de ‘Lonely planet en de Coast to coast' zagen we nog steeds geen problemen. Dan maar iets minder kieskeurig en gewoon verder bellen. Een paar keer dachten we dat we een plek hadden, maar zodra we er waren bleek dat we maar voor één nacht konden blijven terwijl we voor drie nachten een slaapplek nodig hadden. Bij één hostel kregen we een tip om een paar huizen verderop het ook eens te proberen. Daar aangekomen leek dit een vrijnormaal huis te zijn, dus toch eerst maar weer eens verder gaan proberen. Voor dat huis parkeren en na een uur lang alle hostels uit de Lonely planet en de Coast to coast geprobeerd te hebben werden we toch iets wanhopig. Dit keer kwam Wido met hetbriljante idee om ‘dat huis' waar we al een uur voor stonden, toch eens van iets dichterbij te bekijken. Na een kwartier kwam hij terug met het nieuws dat we slaapplek hadden... voor drie nachten... met zwembad...met balkon...én voor een goedkoop prijsje! Dus....
In Cape Town hebben we een tour door de stad gedaan, zijn we op de Tafelberg geweest ennaar Cape Point geweest. Het weer was super, dus het was echt genieten! Terug naar PE hebben we gevlogen endaar hebben we nog een dagje van het strand genoten ennog quad gereden. Ik heb stage kunnen laten zien en Anne is 's avonds mee geweest naar mijn Xhosa danslessen. Daarna was het alweer tijd om in te pakken en hen naar het vliegveld te brengen. De week vloog voorbij endaarna begon stage voor mij ook alweer. Ik merkte dat ik erook wel weer naar uit keek om'mijn' kids te zien, dus dat was ook fijn!
Nu is het nog drie nachtjes aftellen...
en dan zie ik Mark eindelijk weer! :D
Baie dikke drukkie, Riann!