Bijna vakantie...!

Ik kom net uit de kerk rollen en zit hier nu op 1^ste paasdag alleen in huis! Het is me ook wat... Lieneke is met haar ouders aan het reizen, Inge is naar het weeshuis waar ze twee jaar geleden heeft gewerkt, Maayke is met haar ouders aan het reizen en Welmoed gaat met haar vader reizen. Ik mag vanavond om half 7 Anne en Wido van het vliegveld ophalen! Heb er echt onwijs veel zin in en we hopen er een hele mooie vakantie van te maken! Eerst een paar daagjes in PE en daarna richting Kaapstad.

De afgelopen week ben ik nog naar Home Affairs geweest om mijn visum te laten verlengen. Na vele waarschuwingen dat je er wel een dag voor uit mag trekken, stonden Lieneke en ik om kwart voor 8 in Home Affairs. Het blijkt dat ze meestal nogal traag zijn en je vele uren moet wachten. We waren als tweede aan de beurt en legden vol zelfvertrouwen het hele pakket met papieren voor hen neer. Ze keken het een beetje door en na een uur was het geregeld;we zouden onzevisa krijgen! Maar... de stickers waren op, dus we moesten de week erop maar terug komen. Gelukkig had Lieneke een kerel waarmee ze het moest regelen en die heeft er even flink op los geflirt. Het hielp, want spontaan waren er toch nog wel ergens stickers en zo, na nog een uur wachten, liepen we met onze visa naar buiten. Nu mag ik dus officieel tot 16 juli in dit land blijven! Vanaf dan mogen ze me eruit trappen.

Deze week kreeg ik ook twee pakketjes... één van Mark en één van Daniella! Zo leuk! Ik eet nu elke morgen een lekkere boterham met schuddebuikjes of hagelslag en 's avonds een stroopwafel! Thanks ;) ... is eens wat anders dan pindakaas op je brood! Ze hebben hier niet echt beleg, waar ik nou heel blij van word!

Vrijdag begon hier het Splashfestival en datduurt tot maandag. Wij mochten met ons dansgroepje optreden en we hadden een groot publiek! Spannend, maar wel erg leuk om te doen! De kinderen die met ons meedansen waren super enthousiast en hebben wel vier uur achter elkaar doorgedanst en daarna zijn ze in één streep de zee in gerend. Mooi om te zien,dat die kinderen zo kunnen genieten.

Op stage waren de laatste dagen erg leuk, ik hebook een goed gesprek gehad met de social worker van mijn cliënten. Samen met Welmoed waren we bij hem, omdat we wat informatie nodig hadden. Welmoed heeft een cliënt die blijkbaar vorige week in zijn testikels is getrapt en hij vond het nodig dat zij ging vragen hoe het met hem ging. Wij moesten al erg lachen, omdat we het al voor ons zagen, hoe Welmoed zou gaan vragen hoe het met zijn testikels ging. Welmoed zei dat ze het best zielig voor hem vond dat het gebeurd was, maar daar was de social worker het niet mee eens! Hij begon fanatiek te vertellen over zijn eigen ervaringen en ging helemaal in zijn toneelstuk op. Hij was, toen hij 28 was, met wat jongens wezen voetballen... en je kunt al raden hoe het verhaal afloopt. Hij liep springend door het kantoor en ging uitgebreid vertellen hoe het voelde. Na uiteindelijk een uurvertellen kwamen Welmoed en ik met buikpijn het kantoor uitzetten. Zulke gesprekken voer je in Nederland niet snel met je begeleider!

De kids waren bijna allemaal op vakantie deze week, maarzo goed alsalle toddlers waren er nog. Deze hebben niemand waar zenaar toekunnen en blijven daarom in Erica House. Donderdag kregen wij zelf vakantie en we gingen daarom even gedag zeggen bij de toddlers. De baby's liggen bijna de hele dag in hun bedje en als je er dan bij staat is hetbest moeilijk om weg te gaan. Je zou ze zo graag het beste geven, maar omdat er nergens plek voor hen is weet je niet hoe het methen afloopt. Het was nu al lastig om weg te gaan en ik bedacht me dat het dan aan het einde van mijn stage nog wel veel moeilijker zal worden! Je weet dat je ze dan nooit weer ziet en je weet ook niet wat voor toekomst die kinderen tegemoet gaan.

Gisteren heb ik weer golfsurflessen gehad en onverwacht ging het heel goed! De ene na de andere golf had ik te pakken en ik stond telkens op het board! Met een trots gevoel liep ik van het strand af en hebben we in de middag nog van de zee genoten door te gaan bodyboarden. We genieten nu nog van alle mooie dagen die er zijn, want we merken wel dat het weer hier steeds wat minder wordt. De winter komt eraan en echte stranddagen worden nu toch wel wat zeldzamer!

Ik wil iedereen van Spirit nog heel erg bedanken voor het mooie bedrag wat gespaard is! Ik heb al verschillende dingen in gedachten waarvoor het gebruikt kan gaan worden, dus zodra dit zeker is laat ik het julliehoren!

Ik wil jullie allemaal fijne paasdagen toewensen!! Succes met de Sterrit morgen, vriendjes, en het lijkt mij wel duidelijk dat jullie hopeloos zijn zonder mij! Probeer er maar wel het beste van te maken en wie weet kunnen jullie me even bellen als jullie er niet uit komen!

Baie dikke drukkie!

Riann!

Molo!

22-03-2010

Lieve familie en vrienden!

Ik krijg berichten dat er weer een blog moet komen, dus daarom nu vast een begin. Op dit moment mis ik jullie... dus daarom maar even die gevoelens van me aftypen. Ik had weer allemaal lange mails gekregen en heb die net heerlijk zitten lezen, daardoor ga ik natuurlijk wel meer aan thuis denken. Op dit moment zou ik best even voor een weekje terug naar Nederland willen! Brinken, thee leuten en iedereen gewoon weer even zien!! Tja, maar dan wil ik na die week ook wel weer terug naar m'n plekkie hier, hoor! Want ik wil nog zeker niet weg, maar nu na 2 maanden ga ik jullie toch echt missen. Eigenlijk... maar goed ook! Betekent wel dat jullie heel belangrijk voor me zijn! Zijn ook net een aantal mooie dingen die ik mis, zoals belijdenis-doen van mijn vrienden en trouwjurk uitkiezen van m'n zus. Mooie dingen die je van een afstand mee moet beleven.

Zo, dat lucht op! Nu zeker niet gaan denken dat ik het hier heel zwaar heb, want ik heb het hier heel goed. Afgelopen zondag, toen m'n vrienden belijdenis deden, had ik hier ook een hele mooie kerkdienst en dat is op zo'n moment wel heel fijn. Ik heb hier in de kerk echt het gevoel dat God heel dichtbij de mensen en ook bij mij is. Bijzonder dat Hij ook hier bij me is in Zuid-Afrika en dat Hij nog sterker laat voelen dat Hij er voor me is. Ik ben blij dat ik me hier zo thuis mag voelen en ik mensen om me heen heb, waarbij ik me goed voel. Hele lieve huisgenoten en we hebben al een leuke meidengroep waarmee we veel ondernemen. De jongens staan ook altijd voor ons klaar en voor een onzinnig gesprek kunnen we altijd daar terecht. Stage verloopt goed en heb het er ook echt naar m'n zin. Verder wel een paar vervelende situaties meegemaakt, maar altijd is het goed afgelopen en hebben we weer geleerd hoe belangrijk het is om alert te zijn. In m'n huis voel ik me echt veilig en vanmiddag had ik al een lieve buurvrouw voor m'n deur staan met taart. Nou dat sla ik niet af! Vandaag is het ‘versoendag' en dan doe je dus iets goeds voor je naaste. Heel Zuid-Afrika heeft vandaag vrij en loopt met taart rond. Van mij mag het elke dag wel ‘versoendag' zijn!

Op dit vrije dagje vandaag heb ik mijn eerste echte golf-surf-les gehad! Nadat ik me in het pak had gehesen, had ik m'n 'workout' voor vandaag al wel gehad, maar toen begon het pas! Met het board in de hand heel stoer richting zee. Na enige tips, adviezen en wat oefeningen op het strand van onze eigen surfleraar Andrew (Lees: knappe kop, 28 jaar, surfbody) gingen we dan ook daadwerkelijk de zee in. Wat een golven! Vol angst trotseerde ik de eerste golven en had ik gelukkig Andrew naast me in het water. Hij hielp om, met plank en al, onder de golven door te duiken. Na wat oefeningen heb ik zeker wat mooie golfjes weten te pakken en de laatste golf heb ik al zelfs op m'n board gestaan!

Verder vanavond weer gedanst want over twee weken moeten we optreden op het Splash Festival. Komende twee weken flink oefenen dus! Ik ga nu naar bed en schrijf zo snel mogelijk m'n belevenissen van de afgelopen weken.

Slaap lekker! Xxx

30-03-2010

Joehoe! Ben erweer... ik ga nu even een poging doen om alles te vertellen van de laatste drie weken. Weet eigenlijk bijna niet waar ik moet beginnen! Ik begin bij het weekend van 13 maart, dat weekend ben ik naar een cheetahfarm geweest. Dit was mijn eerste (...en laatste) weekend met Khaya, de organisatie die mijn stage en woonplek geregeld heeft. Ze organiseren vaak weekendjes weg, maar doordat wij het leuker en goedkoper vinden om het zelf te regelen gaan we niet meer met hen mee. Om 9 uur 's ochtends reden we met een truck richting de cheetahfarm. We kwamen in een verlaten gebied terecht, maar het was wel een hele mooie rit. Daar aangekomen werden we welkom geheten door hun ‘huis-stokstaartje'. Wat een verschrikkelijk stinkbeest! Voor mij geen huisdieren later. We moesten onze legertenten opzetten en konden bijkomen in het zwembad. Daarna een rit door het gebied waar we hyena's, springboks, giraffen enz. zagen. Erg mooi en op de terugweg mocht ik bovenop de jeep zitten. Na er bijna afgestuiterd te zijn kwamen we terug op de farm en moesten we hout sprokkelen voor de braai. Heerlijk relax avondje en na wilde plannen om bovenop de truck te gaan slapen die nacht werd het steeds kouder, kouder en kouder. Ik had me goed voorbereid op een tropisch temperatuurtje en daarom m'n trui, lange broek en slaapdeken thuis gelaten. Help, iemand warme kleren en een deken voor mij? Gelukkig wel waardoor ik de nacht wel ben doorgekomen, maar dan wel in m'n tent en niet op de truck!

De volgende dag vroeg opstaan omdat we om 6 uur vertrokken. We gingen met de cheetah's jagen! Achter de cheetah aan op zoek naar een prooi. Na verschillende pogingen en na uren lopen had de cheetah nog niks gevangen. We gaven het op, maar dat domme beest wou niet meer mee naar de farm. Dus er moest vlees opgehaald worden, waardoor hij weer mee terug zou lopen. Ze kwamen aan met een grote springbok die net door een andere cheetah gevangen was en waarvan de achterkant al opgevreten was. Okej, dat had ik dus liever niet willen zien! Het was wel een gaaf weekend en wel mooi om in het echt te zien hoe zulke beesten jagen en om ze echt in actie te zien. Normaal zie je dat toch alleen maar op Discovery Channel!

Het weekend daarop een lekker rustig weekendje gehad. De jongens waren allemaal naar Kaapstad, dus wij hadden met de meiden het studentenhuis mét zwembad voor ons alleen! Het werd een meidenweekend met shoppen, filmavond, zwemmen in ons privé-zwembad, eten, strand, cocktails, stappen, Afrikaans marktje enz.

Afgelopen weekend was tot nu toe het mooiste weekend! Vrijdagochtend werden Maayke, Welmoed, Inge, Lieneke en ik om half 6 naar de opstapplaats van de SA Roadlink bus gebracht. We gingen een weekend naar Coffee Bay. Na een lange reis kwamen we om 3 uur in Umtata aan. Vanaf daar werden we met een shuttle opgehaald en werden we naar ons hostel gebracht. Doordat de weg zo slecht was door alle gaten en er koeien, schapen en geiten op de weg liepen duurde dit ook nog zo'n 2 uur. Het was ons allemaal dik waard, want we kwamen echt middenin de Afrikaanse cultuur terecht. Er waren alleen maar ronde hutjes, geen toeristen of blanken, de mensen waren Afrikaans gekleed enz. We kwamen aan in het hostel en konden gelijk mee met het avondprogramma, op bezoek in the village. We werden door de hoofdman welkom geheten in een hutje en daar kregen we een echte Afrikaanse maaltijd. Lekker is anders, maar zeker mooi om mee te maken. Het hostel was erg gezellig, we zaten met veel backpackers en hebben er gezellige avonden van gemaakt, o.a.door hen UNO te leren.

De volgende dag zou er een surfdag met beachvolleybal op de planning staan. Aan een heel mooi strand hebben we gesurfd, maar dit werd onderbroken door een brul van Maayke. Ze was van haar board gevallen en verkeerd terechtgekomen. Ze is terug naar het hostel gebracht en binnen no time had ze zo'n dikke voet waar je niet overheen kon kijken. Natuurlijk in de wijde omtrek geen ziekenhuis, waardoor ze moest wachten tot we weer terug in PE waren. Die avond hebben we bovenop een berg de zonsondergang bekeken en ondertussen oesters gegeten. Jaja, ik leer hier van alles te eten! De volgende dag naar ‘Hol in the wall' door eerst een hike van drie uren te lopen. We wisten weer ‘door lief te kijken' een eigen guide aan de haak te slaan. Hij liet ons alle mooie plekken zien en het was een hele mooie tocht. Na de hike gingen we zwemmen in zee, maar door een megavis van zo'n 40 cm. werden we uit zee gejaagd. Door het gegil dacht onze guide dat we een haai hadden gezien. Fijn om te weten dat die er ook zitten natuurlijk!

Teruglopen naar ons hostel? Natuurlijk niet, dat is veel te vermoeiend. Dan maar een poging tot liften. De eerste auto die er aankwam hebben we met veel gebaren tot stilstand weten te brengen. Oeps, de politie! Maar geen probleem, de politie wilde ons wel thuisbrengen. Achter slot en grendel en met twee blaffende politiehonden voor ons werden we hobbelend, stuiterend en zingend teruggebracht naar ons hostel. Maandag vertrokken we om half 11 met de bus en kwamen we 's avonds om half 11 thuis aan. De busreis was helemaal niet erg, want we zaten boven in de bus, helemaal vooraan. Alle ruimte en we hebben onderweg veel mooie dingen gezien.

Dan nu even over stage... De afgelopen weken moest er geregeld worden dat alle kids naar huis konden in de vakantie. Daarom moesten er formulieren ingevuld en gefaxt worden en moesten alle extern social workers gebeld worden. Mijn cliënt was erg blij te horen dat hij naar huis mocht en dan zijn ze je ook erg dankbaar. Dat is mooi om te zien! Op dit moment hebben de kids op stage vakantie, waardoor wij weinig te doen hebben. Daarom kan ik nu even goed bezig met mijn schoolopdrachten. Tot nu toe heb ik één toddler, één meisje en twee jongens als cliënten. Daarnaast heb ik samen met Yvonne een sexuality program in elkaar gezet en daar gaan we na de vakantie mee starten. De volgende keer als we met het programma zijn begonnen zal ik weer wat meer over stage vertellen. Soms is het raar, want je bent hele dagen druk op stage, maar soms kan ik aan het einde van de dag nog niet op papier zetten wat ik nou eigenlijk echt heb gedaan. Het gaat allemaal langzaam en we zijn erg afhankelijk van andere mensen. De mensen hier nemen zonder reden gewoon een paar dagen vrij, waardoor wij ook weer niet verder komen met ons werk. Gelukkig krijg ik wel steeds meer mijn eigen dingen op stage, waardoor je ook minder afhankelijk wordt van andere mensen. De toddler die nu mijn cliënt is kan bijna niet tot geen emoties tonen. Ze loopt achter in haar ontwikkeling qua lopen en daarom probeer ik nu een band met haar op te bouwen. Ik wilde eerst liever geen kleine kinderen, omdat me dit niet echt interessant leek, maar omdat het eigenlijk dan ook wel weer een uitdaging is heb ik er toch voor gekozenhet wel te doen. Afgelopen week ben ik ook met de oudere toddler's mee geweest naar het strand. De meeste kinderen waren echt bang voor het water en durfden niet naar de zee toe. Het is leuk om te zien hoe de kids dan toch stapje voor stapje een poging doen om naar de zee te gaan. Uiteindelijk hebben we een hele leuke dag met ze gehad en hebben ze heerlijk vrij kunnen spelen.

Ik moet nu opschieten want ik moet zo weer dansen en anders kan ik niet meer naar het internet!

Nog een klein leuk nieuwtje... ik ga naar het WK!!! We hebben nu kaarten voor de wedstrijd Ivoorkust-Portugal op 15 juni!

Tot snel! Dikke kus Riann

Jeffrey's Bay, stage en Hogsback!

Na twee drukke weken even weer tijd maken voor een nieuw verhaal. Ik ben net terug van stage en ben maar even met mijn laptop op de bank geploft. Waterijsje erbij en ik ben weer gelukkig. Mijn laatste blog ging alleen maar over ziek-zijn geloof ik, dus dit keer heb ik wel wat leukere dingen te vertellen!

Nadat ik bij de dokter was geweest ben ik redelijk snel weer opgeknapt en kon ik dat weekend al mee naar Jeffrey's Bay. Met het goede voornemen om het rustig aan te doen, kon ik me toch niet helemaal inhouden om aan alle activiteiten mee te doen. De zaterdag was ‘shop' dag! In Jeffrey's Bay is een outlet van Billa Bong en een Roxy winkel. Nou, daar konden wij ons wel vermaken! Met een leuke bikini liep ik de winkel weer uit en zijn we daarna op een terrasje gaan zitten en hebben we de rest van de middag gelegen op het strand. Natuurlijk heb ik me deze dag wel zo'n vier keer ingesmeerd met factor 30 zodat er niks mis kon gaan. 's Avonds gezellig met de meiden uit eten geweest en toen stortte ik toch ook echt in. Deze nacht in een hostel geslapen wat er super goed uitzag. De volgende ochtend was het vroeg dag! We zouden om 9 uur namelijk gaan ... paardrijden! Jaja, maar wat voor outfit moet je dan aan? In onze korte boxers en onze slippertjes kwamen we bij de balie. Hmmm, nee dat kon toch echt niet. Na een verkleedparty en wat geleende schoenen van het hostel reden we natuurlijk té laat richting de paarden. De rest van de groep was al vertrokken, omdat wij te laat waren. Voor ons niet vervelend, want nu konden we lekker met z'n vijven te paard! Ik kreeg het lelijkste paard wat je maar kon bedenken, vies wit met grijze vlekken. Maar gelukkig kon hij als de beste lopen en luisterde hij ook goed. Telkens wilde hij voorop lopen en ik ben dravend en galopperend (jaja Rosann ;)) door de duinen en over het strand gegaan. Het was een tocht van zo'n twee uur en we hebben echt heel erg genoten. Het weer was super mooi en we hebben in het bosgedeelte nog herten gezien. In de middag weer op een terrasje gezeten en naar het strand gegaan, maar doordat we hier wegwaaiden zijn we weer terug naar huis gegaan. De twee dagen daarop ontzettende spierpijn, maar dit hadden we er zeker voor over!

Niet uitgeslapen begonnen we de nieuwe week op stage. Niemand die zegt dat je iets moet gaan doen en alles gaat nog steeds heel traag. Af en toe begint het nu wel te irriteren, maar aan de andere kant ga je je er ook op instellen. Ik merk dat ik nu veel sneller ‘gelukkiger' ben als iets me gelukt is. Zo merk ik ook dat mijn cliënt steeds meer vertrouwen in me krijgt. Hij komt naar me toe, als er iets is en heeft al een aantal keer huilend z'n verhaal gedaan. De eerste keer zag ik hem huilend buiten zitten en probeerde ik z'n verhaal los te krijgen. Dit wilde hij niet en hij bleef erg emotioneel. Ik heb hem meegenomen naar kantoor en daar kon hij wel vertellen. Doordat hij zo boos en verdrietig was kon ik hem niet terugsturen naar school. Het enige wat je op zo'n moment kunt doen is luisteren en ik heb hem laten tekenen om hem rustig te laten worden. Ik merkte dat het lukte en hij kon daarna weer wel naar school. Dit geeft je dan zo'n goed gevoel, terwijl je verder niet veel kunt helpen. Ik ben voor hem aan het regelen dat hij in de vakantie van 26 maart naar huis mag, hier is hij dan zo dankbaar voor omdat dit voor hem heel veel betekent. Natuurlijk lukt dit niet zomaar, op dit moment moet ik nog toestemming hebben van de extern social worker, maar hier kan ik maar geen contact mee krijgen. Volgende week er maar weer eens achteraan gaan bellen, zodat deze jongen straks twee weken lang lekker naar zijn eigen huis kan.

In die week ben ik ook naar de Criminal Court geweest. Hier kregen we een rondleiding en hebben we verschillende mensen gesproken, zoals de rechter. Ik ben in de gevangenishokken geweest en stond opeens oog in oog met een paar jongens die achter de tralies zaten. Doordat ik dit natuurlijk totaal niet verwachtte, schrok ik echt heel erg. Ze zaten met z'n drieën in zo'n hok en lagen op de stenen en hingen in de tralies. De kinderen die hier zitten zijn tussen de 14 en de 18 en mogen hier maximaal voor 48 uur zitten en moeten dan berecht worden. In sommige gevallen kan dit niet direct en kunnen ze er wel zo'n 14 dagen zitten. Ik vond het echt heel interessant en het lijkt me wel een uitdaging om in zoiets te gaan werken. Deze week ben ik er weer geweest en hebben we echte casussen mogen zien. De jongenswerden binnengebracht en dan werd er verteld wat ze hadden gedaan. De rechter bepaalde dan of ze vrij waren of dat er bijv. nog meer background informatie moest worden gegeven. De jongens zaten er voor verschillende dingen, zoals moord, verkrachting en inbraak. Toen de jongen, die twee mensen vermoord heeft, er stondwas ik wel blij dat er allemaal politie omheen stond. Hoewel ik ook weet dat sommige kinderen uit Erica House moord op hun geweten hebben, voelt het toch anders als je in zo'n rechtszaal staat.

De woensdag bedachten we dat een heel weekend in PE wel weer een beetje saai zou zijn enwe opperdendaarom om het volgende weekend naar Hogsback te gaan. Samen met Welmoed, Maayke en Inge direct een auto geregeld omdat onze eigen auto niet verder dan 100 km. buiten PE mag. Boodschappen gedaan en woensdagavond m'n tas ingepakt (dit keer wel met sportkleren en sportschoenen!). Donderdag na stage gelijk vertrokken in een megaluxe, mooie, grote, fijne Nissan. Alles was automatisch en er zaten veel knopjes in de auto, altijd leuk natuurlijk! En er zat ook airco in en niet te vergeten een muziekspeler!!! Die missen we wel hoor! We zingen nu zelf heel veel, maar dat klinkt ook niet altijd even best. Doordat de reis zo'n 3,5 uur duurde en het constant door de bergen rijden was met eenandere auto, werd dit aan mij toevertrouwd. Ik was heel blij dat de andere meiden het liever niet wilden, want ik rij hier erg graag! Het is net een soort spelletjeop de weg. De regels zijn voor mij nog niet helemaal duidelijk, maar het inhalen wel. Op de weg ga je seinen met je lichten als je in wilt halen, zodat de ander aan de kant kan gaan rijden. Zodra je in hebt gehaald ‘bedank je' door weer te seinen en zegt de ander ‘graag gedaan' door weer terug te knipperen. Het werd al vroeg donker en wemoesten nog een eind rijden, dit was wel vermoeiend omdat je hier op alles tegelijk moet letten. Slingerende busjes, gaten in de weg, koeien op de weg, wandelende mensenenz. Gelukkig kwamen we veilig aan en kwamen we in een gezellig hostel bovenop een berg terecht. Heel wat anders dan ons vorige hostel. Hier sliepen we met z'n achten op een kamer en zag alles er heel wat slechter uit. De keuken was een chaos en er waren heel wat backpackers. Ondanks dat vond ik dit toch veel leuker dan ons vorige hostel. Je krijgt echt het gevoel van reizen en het is leuk om te horen waar al die andere mensen vandaan komen. We hadden vier pizza's van thuis meegenomen en deze in de oven klaargemaakt. Gauw eten en naar bed omdat we erg moe waren. Goed geslapen, maar ik werd wel met een zere rug wakker. Het matras was te dun, dus ik werd wakker op de houten platen. We besloten om eerst die dag te gaan abseilen en dan te gaan hiken. We ontmoetten Robert van zo'n 40 jaar bij het abseilen. Een gezellige, spontane, vrijgezelle man, die met een tour aan het rondreizen is. De rest van de groep ging hiken, dus daarom ging hij met ons mee abseilen. Het abseilen was erg gaaf, het uitzicht super mooi, de klimnaar boven megazwaar. Omdat we drie keer opnieuw mochten abseilen vloog ik de laatste keer met grote sprongen naar beneden. Rond 12 uur kwamen alle mensen die gehiked hadden terug en begonnen wij zo'n beetje met de hike. Natuurlijk op het heetste van de dag! Robert vroegen we mee voor de gezelligheid, de veiligheid en voor de foto's natuurlijk. We hebben zo'n zes uur gelopen, geklommen en genoten van het uitzicht. Onderweg kwamen we nog een slang tegen, een ‘schommel liaan' en drie watervallen. De laatste was toch echt het mooiste! Onder de waterval gezwommen en ook nog in een grot gezwommen. Een heerlijk dagje en toen we terug kwamen, waren we het ook best wel zat! Bovenop de berg stond, op het randje van de berg, een bad waar we natuurlijk voor de foto nog even in moesten. Het water was gillend koud, maar dat moesten we over hebben voor de foto.... dat begrijpen jullie wel....

's Avonds ontmoeten we de vader van Justin, de jongen die ons hielp bij het abseilen. Na deze vermoeiende dag vonden we dat we de volgende dag een relaxdagje verdienden. Daarom vroegen wij hem om een tip. Hij nodigde ons uit om zijn privéberg te komen beklimmen en daar te genieten van de waterval. Hij zei dat het maar een half uurtje lopen was, dus dat konden we nog wel aan, dachten we. Met dit goede idee gingen we 's avonds slapen.

Toevallig waren deze dag IJsbrand en Rianne, twee andere Khaya studenten, aangekomen in ons hostel en sliepen bij ons op de kamer. Rond een uur of drie werd ik wakker van gestommel. Ik ging rechtop in mijn stapelbed zitten en zag iemand aanhet voeteneind van mijn bed staan. Diegene stond te brabbelen tegen IJsbrand in een ander bed. IJsbrand reageerde niet echt en daarom ging de persoon vragen om ‘light'. Toen diegene eindelijk het lichtknopje gevonden had, schrok ik me wild. Er stond een vrouw met een bebloed hoofd en soort van klodders bloed in het haar. Haar kleren zaten scheef en ze stond daar maar te huilen. Natuurlijk wij als pedagogen gelijk vragen hoe het met haar ging en wat er was gebeurd. Ze vertelde niks en moest alleen maar huilen. Ze begon haar shirt uit te trekken en stond daar half bloot. We keken elkaar aan en dachten dat ze misschien verkracht was of dat ze in een gevecht was beland. Na haar dit te vragen bleek dit niet het geval. We wilden eerst met haar meelopen naar de receptie, maar nadat we na gingen denken bedachten we dat het ook een valstrik kon zijn en we buiten opgewacht konden worden door andere mensen. Duidelijk... we bleven in ons bed, maar wisten niet wat we moesten doen. Andere Rianne gaf haar een fles water zodat ze wat kon drinken, maar ze gooide het water over haar gezicht en hierdoor viel het bloed op de grond. Ze zag het bloed en schrok heel erg, blijkbaar wist ze geeneens dat ze bloedde. We belden de receptie, maar daar pakte niemand op. Toen we eenmaal de politie wilden gaan bellen hoorde ze waarschijnlijk dat we het hierover hadden en begon ze te roepen dat ze dit niet wilde. Ze strompelde weg en liep een andere slaapkamer in waar een vader en moeder met twee kinderen lagen te slapen. De vader wees haar direct de deur en binnen een paar tellen stond ze weer in onze kamer. We hadden nu gezien wat we moesten doen en zeiden direct dat ze weg moest gaan of dat we de politie gingen bellen. Ze ging weg en wij bleven geschrokken achter. Alle doemscenario's die je maar kunt bedenkenzagen we voor ons. Met geen mogelijkheid kon ik meer slapen. Doordat er veel honden waren rond het hostel konden we precies horen als er iemand buiten liep. Na een half uur begonnen de honden weer te blaffen en zaten we weer rechtop in bed. Weer een half uur later begonnen de honden met z'n allen te janken endit was de druppel, we hebben IJsbrand met stapelbed en al voor de deur geparkeerd zodat we zeker wisten dat niemand meer binnen kon komen. Ik ben op het randje van mijn bed gaan liggen omdat ik naast het raam lag en er twee salamanders naast m'n bed op de muur zaten. Nadat de deur geblokkeerd was heb ik nog een uurtje kunnen slapen en toen was het alweer ochtend.

Wat bleek? De avond ervoor waren drie Afrikaanse vrouwen in de bar van het hostel geweest en hadden ze flink gedronken. Nadat ze redelijk van de kaart waren is het personeel gestopt met drank geven en hebben ze hen naar huis gestuurd. Waarschijnlijk is er ééntje onderweg gevallen of iets en is weer teruggelopen naar het hostel en bij ons in de kamer beland. Nou, ik weet wel dat ik voortaan een kamer met een slot wil! Ze zeiden wel dat dit nog nooit eerder was gebeurd, maar door verschillende dingen die je mee maakt merk ik wel dat mijn vertrouwen in de Afrikaanse bevolking steeds minder wordt. Dit vind ik wel erg jammer, maar soms moet je gewoon erg voorzichtig zijn.

De dag toch maar begonnen en naar de privéberg gereden. Een steile weg met keien en gaten waarin ik vast kwam te zitten. Gelukkig werden we gered door de knappe man Justin die ons weer vrij kreeg (lees: babyface, 18 jaar, kluizenaar). Na twee uur kwamen we versleten op de top van de berg aan. Niks geen half uurtje, het was een stomme berg die onwijs steil was. Bijna twee uur lang op handen en voeten naar boven moeten kruipen, geen pad, alleen maar stekelstruiken waardoor ik nu zo'n 30 schrammen rijker ben op mijn benen. Bovenop wel een geweldig uitzicht en nog even gezwommen in de waterval. We moesten wel weer maken dat we terugkwamen omdat we snel naar huis moesten omdat 's avonds het verjaardagsfeestje van Maayke was. Moe engehavend kwamen we thuis aan en ik hadzo'n 900 km. gereden in 2,5 dag. Het feestje was een bring & braai en hebben een hele gezellige avond gehad. De zondag eerst maar uitgeslapen en 's middags ben ik met Maayke en Welmoed naar het strand geweest. 's Avonds naar een gezinskerk met Benjamin en Tineke. Daar was ik nog niet eerder geweest, maar het was wel heel mooi.

Dinsdag op stage hebben we de verjaardag van Maayke gevierd, we hebben als verrassing slingers opgehangen, taart neergezet en toen ze binnenkwam begonnen we luidkeels ‘Er is er één jarig' te zingen en te rammen op trommels. Een gezellige dag en 's avonds voor de derde keer haar verjaardag gevierd door met 11 meiden van Khaya uit eten te gaan.

Vandaag was het alweer de laatste dag van stage voor deze week. We zijn met de kids wezen zwemmen in een zwembad! Erg leuk en een hele gezellige dag. We werden bij alles betrokken en natuurlijk werden we het zwembad nog ingeduwd. Met de kinderen wat wedstrijdjes meegedaan en nu vermoeid op de bank en deze blog getypt. Straks gaan we met de meideneen lekkere milkshake drinken in een tentje aan het strand en dan begint het volgende weekend alweer. Met een cheetah jagen!!! ...maar daar de volgende keer meer over ;-)

Dit verhaal is alweer lang genoeg, dus ik ga nu maar eens even mijn eten klaarmaken. Trouwens, jullie doen het erg goed! We zijn hier in huis een wedstrijd begonnen met wie de meeste kaarten van thuis ontvangt. En ik sta aan kop!!! Dus... houden zo! Haha ;)

Dikke kus voor jullie!

Ziek, ziek en nog eens ziek...

Hier even een updatevan mijn bezigheden in Zuid-Afrika. Op bed liggen, op de bank liggen, op een stoel hangen, naar de wc lopen, terug naar mijn bed lopen, naar buiten kijken, een boek lezen, de sims2 spelen en slapen. Ik denk dat ik jullie nu wel een goeie indruk heb gegeven van de laatste week.

Ik zal even vooraan beginnen voor degenen, die het misschien gemist hebben. Vorige week vrijdag wilde ik in een opwelling zo snel mogelijk neger worden, dus ... ging ik op de vrijdagmiddag om 12 uur naar het strand. Heerlijk... lekker liggen, genieten van de zon en van het uitzicht. Een aantal keren de zee in, omdat het water zo lekker was. Omdat ik het zeker tijd vond worden dat mijn gezicht écht bruin ging worden, ook alleen maar op mijn rug gelegen. Na een krappe twee uur moesten we toch echt terug naar ons appartement, omdat we ons klaar moesten maken voor ons eerste echte Xhosa-dansoptreden in de township! (hier later meer over) Na het dansen zouden we even wat nadrinken in een ander studentenhuis. Daar zat ik buiten en ik hadhet gevoel dat ik letterlijk om ging vallen. Dus ben ik maar even naar binnen gegaan en op de bank gaan liggen... na wat bezorgde blikken en geruststellende woorden, voelde ik me eigenlijk alleen maar slechter, duizeliger en misselijker worden. De meiden werden erbij gehaald en we zijn maar snel vertrokken zodat ik naar huis kon.

Het was een lange nacht... echt heel ziek en ik heb wat afgelopen die nacht naar mijn wc en weer terug. De volgende dag was ik gesloopt van die nacht en ben ik eerst maar eens gaan slapen. Ik keek daarna in de spiegel en zag... juist een rode, maar dan ook een echte rode waas. Niks geen bruin... daar ging mijn mooie droom. Daarom het weekend verder uitgeziekt. Maandag lekker thuis gebleven van stage, lekker dagje niks doen en de sims2 maar even geïnstalleerd op mijn laptop. Tja, soms moet je je gedachten even ergens anders in kwijt kunnen.

Doordat ik me maandag weer prima voelde, zou ik dinsdag weer naar stage gaan. Om 8 uur werden Inge en ik gebeld door Maayke en Welmoed. Ingebroken in de auto! Gelukkig was het ze niet gelukt om de auto mee te nemen, maar ze hadden wel een ruit ingeslagen en de muziekspeler meegenomen. Dat ding deed het al bijna niet, maar nu moeten we zelf maar luidkeels zingen in de auto. Uiteindelijk moesten we een dag thuis blijven van stage, omdat we zonder auto nergens komen. Daarnaast werd de politie ingeschakeld en zijn er verdere onderzoeken gedaan. Natuurlijk... regende het die ochtend (juist, je snapt het...het regent hier nooit en juist op dat moment moest het spontaan gaan regenen) zodat de politie geen vingerafdrukken oid. kon vinden, die zouden leiden naar de eventuele daders. Die dag voelde ik me ook alweer ziek, dus voor mij kwam het goed uit en ik hebmaar weer een dagje op de bank doorgebracht.

Na die dag was ik het wel zo zat om op de bank te hangen, dat ik de woensdag naar stage zou gaan. Ik had dit niet willen missen want ik heb daar echt een levensgrote schildpad gezien én zelfs opgetild! Hij liep gewoon rond Erica House en bleek daar al twee maanden te lopen. Er kan een auto overheen rijden en waarschijnlijk zou de auto dan in de kreukels liggen. Daarnaast kan deze schildpad zelfs een slang doden of mijn arm eraf bijten. Gaaf om te zien en na een aantal instructies durfde ik het dan ook aan om hem op te tillen. Verder zijn we deze dag naar een andere 'place of safety' geweest. Dit was precies de plaats waar mijn cliënt eerder heeft gezeten, een plaats waar jongensverblijven, die in het criminele circuit zitten. Daarnaast naar een huis geweest waar vrouwen terechtkomen, die uit de mensensmokkel willen vluchten of vrouwen met kinderen, die mishandeld worden door hun man. Interessant om te zien welke instanties hier nog meer zijn en wat me opviel was, dat ze allemaal dezelfde werkwijze hebben. Op allemaal leren ze skills (vaardigheden) zoals koken en sieraden maken, waardoor ze later iets hebben waar ze goed in zijn.

Donderdag weer ziek wakker geworden, tijd voor de dokter, dacht ik maar eens. Volgens de dokter lag het al niet meer aan de zonnesteek, maar heb ik daarna een virus ofzo opgelopen. Doordat ik volgens hem op z'n Afrikaans ‘gassen' in m'n buik had, kreeg ik een laxeermiddel mee. Op dit moment leef ik nog op fruit en yoghurt, maar hoop morgen weer een beetje wat te gaan eten.

Enige wat ik nog even kwijt wil zijn mijn ervaringen met het optreden in de township! Het was een gave avond, waarin we met veel andere meiden en jongens uit de township hebben gedanst. We werden opgemaakt en kregen kleren aan en het was een echt succes! De andere studenten waren heel enthousiast en waarschijnlijk mogen we nog meer optredens gaan doen.

Voor mij was dit voor nu even een korte updatevan deze week. Super bedankt voor alle leuke kaartjes, de lekkere pakketjes en de stapel sudoku's van oma! Echt leuk om zo elke keer naar de brievenbus te lopen!

En trouwens... over een maand komt Anne mij samen met Wido bezoeken en over twee maanden komt Mark!!! Ik vind het onwijs gaaf en echt fijn om juist Anne en Mark te kunnen laten zien waar ik stage loop en waar ik zit. Ik denk dat ze mijn verhalen daarna helemaal goed kunnen begrijpen!

Liefs Rianne

Het Afrikaanse leven...

Het Afrikaanse leven...

Okeej, hier weer een update over hoe het hier gaat in Africa. Ik moet zeggen dat de weken hier echt voorbij vliegen, begin me nu al bijna zorgen te maken of ik in die korte 6 maanden wel alles kan doen, wat ik eigenlijk wil doen! Daarom deze week maar eens plannen gaan maken voor de activiteiten die ik graag wil doen en op stage beetje druk gezet achter de activiteiten die ik wil en moet gaan doen. Dit voelt wel lekker, want tja... ik hou nou eenmaal van structuur en plannen. (niet dat dat hier echt mogelijk is maar toch..) Toch heeft het gewerkt want ik heb nu vandaag (woensdag) toestemming gekregen om mijn eerste eigen cliënt te krijgen. Natuurlijk was Mister Mendile steeds nergens te vinden of in een meeting waardoor ik dit morgen verder ga regelen. Wel spannend om eigen cliënten te krijgen, maar ook een echte uitdaging! Eigenlijk heb ik me de afgelopen week al best nuttig gevoeld, want zo heb ik ook al mijn eerste eigen vergadering gehad met het Children's Right Platvorm. Ik heb dit samen met Inge van Peter overgenomen. Hij is nu terug naar Nederland en in dit comité kunnen kinderen hun mening geven, klachten, complimenten en nieuwe ideeën naar voren brengen. De eerste vergadering ging echt goed en er zitten onwijs slimme kinderen tussen. Dan verbaas je je over het hoge niveau van de kinderen. Er zit een meisje bij waarvan het niveau veel hoger is dan wordt aangeboden op de school. Hierdoor werkt ze continu onder haar niveau en wordt ze alleen maar ongelukkiger. Ik weet dat ze gevlucht is uit Kongo zonder haar ouders. (Ze weet niet of ze nog leven) Ze heeft moorden gezien en vandaag kwam ze bij me om te praten. Ze voelt zich alleen en heeft in niemand vertrouwen. Ik ben met haar een rondje gaan lopen zodat ze haar verhaal kwijt kon en ze haar tranen even kon laten lopen. Ik vond het fijn dat ze bij me kwam, omdat je dan merkt dat ze mij wel vertrouwd en je zo een betere band met ze kan opbouwen.

Verder hebben we in de vergadering plannen gemaakt om leuke avonden te gaan organiseren, de kinderen wouden een filmavond dus dit gaan we nu samen met hen proberen te regelen.

Daarnaast kwam vorige week donderdag er een jongen bij me, omdat hij graag een afscheidsfeest voor Peter wilde organiseren. Dit vonden Welmoed en ik erg leuk om bij te helpen en dus zijn we gelijk gaan brainstormen voor ideeën. De vrijdag was het afscheid en hij vroeg of ik wou komen om te kijken of alles goed zou gaan. Dus ik op mijn vrije dag naar stage en dit was echt onwijs leuk! Ik had een jongen aangewezen als director en hij heeft alles aan elkaar gepraat. Wat voelen ze zich dan trots!! Meiden die gingen zingen en een jongen die ging rappen. Verschillende kinderen die een speech hielden en samen met de kinderen hadden we een boek in elkaar gezet met alle foto's van de kinderen en iedereen had er iets persoonlijks ingezet. Terwijl het hele festijn aan de gang was kwam de directeur van de school vragen of ik ook een speech wou houden. Helluppieee... voor een mega grote groep mensen praten en dan ook nog in het engels?? Natuurlijk wil ik dat J ... Pfff even spannend, maar ik was wel trots op mezelf hoor! Ik had dat toch maar wel even gedaan... De kinderen waren super enthousiast en het werd een hele leuke middag. Omdat Valentijn hier groots gevierd wordt was iedereen ook in de stemming en hadden ze mooie kleren aan.

Verder is stage echt interessant, het is lastig om soms te begrijpen waarom dingen gaan zoals ze gaan. Slechte communicatie, afspraken maken is lastig of worden niet nagekomen en alles gaat vooral laaannngggzzzaaammm. Hier wen je wel aan en je moet je ook gewoon aanpassen. Ik krijg ook steeds meer verhalen te horen van kinderen, verhalen waarvan ik soms niet zeker weet of ik ze wel wil weten. Er gebeuren rare dingen op de meiden en jongens afdeling (ga niet verder in op details want dat zijn dingen wat ik niet op internet kan zetten, wil je iets weten mag je mailen) , het is een place of safety, maar ik heb hier zo mijn vraagtekens bij. De kinderen zijn ook hier niet altijd veilig. De achtergrond van kinderen worden nu ook steeds duidelijker, stelen, iemand hebben verkracht, zelf verkracht zijn, gevangenis, verwaarloosd en/of genegeerd door ouders en ga zo maar door. Eerst vraag je nog snel naar de ouders van de kinderen, maar ik vraag nu eigenlijk of ze nog familie hebben. Ik kom erachter dat er veel kinderen zijn die geen ouders meer hebben.

Afgelopen week zijn we ook door een childcare worker op de hoogte gebracht van de achtergronden van de toddler's (peuters). Deze kinderen hebben ook al zoveel meegemaakt, verkracht, verwaarloost, genegeerd en de meesten hebben ook het alcoholsyndroom. Dit zie je aan hun droge huid en hun haar, ze zien er erg ongezond uit. Deze kinderen (paar maanden oud) moeten hier afkicken en kunnen in het begin zo'n twee maanden lang huilen, omdat ze de behoefte aan alcohol en drugs hebben.

Je ziet ook mooie dingen, zo heb ik afgelopen zondag twee meiden opgehaald van stage en hen meegenomen naar een kerkdienst. Ze genoten volop en waren Inge en mij ontzettend dankbaar, omdat we hen even uit ‘Erica House' meenamen. Toen je in de kerkdienst naar voren mocht gaan om te bidden voor zieken, was ik me druk aan het maken of de meiden niet weg zouden lopen. Maar toen ze terug kwamen van het bidden was één meisje heel emotioneel en heeft lang bij me zitten huilen. Toen dacht ik, waarom vertrouw ik ze niet? Maarja, op al die momenten moet je natuurlijk wel professioneel blijven en er bij stilstaan dat ze graag uit de situatie willen ontsnappen. Dus mee naar de wc en alles moet gewoon omdat je op dat moment verantwoordelijk bent. De diensten zijn hier trouwens erg gaaf, nu twee keer geweest en met zo'n 800 zwarte studenten wordt er veel gezongen, geklapt en gedankt. Afgelopen zondag was voor mijzelf ook een indrukwekkende en emotionele dienst. Misschien ook omdat de meiden van stage erbij waren en je ziet hoeveel het geloof voor hen betekend. Op stage vroeg een meisje aan mij in welke taal in bad. Toen hadden we het hier over bleek dat, zij in het Engels, een vriendin ervan in Xhosa en ik in het Nederlands bid. Mooi is dat, dat God ons allemaal hoort. Ik heb beloofd voor haar te bidden dat de extern social worker een school voor haar kan vinden buiten Erica House. Dan zou ze in maart weg mogen en hier bad ze elke avond voor vertelde ze me.

.... Zo ik heb mijn eten op! Bonen met aardappels en een hamburger! We zijn echt kooktalenten hoor! Ik zal nu nog even wat vertellen over dingen naast stage...

Elke maandag ga ik Xhosa dansen in de Walmer township. Volgens mij had ik dit al wel verteld... maar nu moeten we dus aanstaande vrijdag optreden met hen. We zijn flink aan het oefenen en ik hoop dat het wat gaat worden. We krijgen kleren aan en worden opgeschminkt. Vorige week waren we iets te enthousiast met de townships... na stage verkeerd gereden en ja hoor, we zijn midden in de township Walmer beland! Hier dieper je erin komt, hoe slechter het word, dan zie je ook nog alleen maar de black townbusjes en het word grimmiger en troostelozer. We reden onszelf vast en zijn gauw gekeerd en terug gereden!

Verder... we zitten op een avond gezellig met z'n drieën op de bank en Lieneke zegt ineens: 'Ik heb zin om beesten te zien!' Hiermee bedoelde ze natuurlijk niet de kakkerlakkenplaag die nog geen 5 minuten later in de keuken ontstond! Inge en Lieneke stonden toe te kijken hoe ik met de insectenvernietiger achter die smerige beesten aanging. Ondertussen zijn we er al redelijk aan gewend.. ik heb er net nog één over het balkon heen gegooid, maar gelukkig ontdekken we nu alleen nog maar soms een verdwaalde kakkerlak in ons huis.

Voor de rest heb ik ook al mijn eerste braai gehad en ben ik natuurlijk ook naar de valentijnsfilm geweest in Green Acress! (op jou aanraden Wesselien!) Super gezellig zijn de weekenden en dit weekend zijn er plannen om wat te gaan ondernemen. Hoe wie wat waar horen jullie nog wel!

Als laatste... ik sta waarschijnlijk in de krant! Jaja, ik word nog beroemd in Afrika! Haha, afgelopen maandag was het echt een onwijs hete dag. Geen wind, alleen maar zon, zon, zon. Lopen, zitten, liggen het was allemaal te vermoeiend. Omdat Inge en ik de sleutel van ons kantoor bij moesten laten maken gingen we even naar het winkelcentrum om de hoek. Rond half 12 liepen we weg en om 12 uur kwamen we terug lopen. Toen we terugliepen zagen we heel wat rook en vroegen we ons af waar het vandaag kwam. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat in het half uur dat we weg waren geweest, het hele terrein naast Erica House in de brand stond. Door de hitte is dit gaan branden. We moesten langs het vuur om bij de ingang van Erica House te komen. Eerste poging mislukte, rennend en kuchend kwamen Inge en ik terug omdat we niet door de rook kwamen. Wij liepen aan de ene kant van de weg, aan de andere kant gingen de vlammen alle kanten op. Inge wou om gaan lopen, maar omdat het niet heel veilig is daar zag ik dat ook niet zitten. Poging twee, hand in hand en onze andere hand voor onze mond zijn we door gelopen. We zagen niks en voelde aan onze benen de hitte van het vuur, waardoor we niet wisten hoe snel we moesten lopen! Toen we uit de rook kwamen liepen de tranen over mijn gezicht doordat het rook zo'n zeer deed. Er stond een man en we vroegen of de brandweer niet gebeld moest worden. Nee hoor, was niet nodig want dit was maar een klein vuur. Hmmm.... Heel vreemd. In Nederland hadden er zo'n 25 brandweermannen gestaan. De kinderen van Erica House renden met emmers heen en weer om het vuur buiten de hekken te houden. De man liet een foto zien die hij van Inge en mij gemaakt had, hoe wij door de rook op hem afkwamen. Bleek hij een journalist van de dagkrant ‘Son' te zijn! We moesten onze namen opschrijven en heeft ons enkele dingen gevraagd over wat we hier zoal deden. Wij natuurlijk de volgende dag direct naar de winkel om de krant te kopen, jammer we stonden er niet in. Blijkt dat het nieuws van de week ervoor was. Dus echt snel zijn ze hier niet met de kranten, dus elke dag nog kans dat we erin komen!

Op dit moment zit ik met lange mouwen, voor het eerst is het ‘koud' in PE! Tja, in Nederland zou ik wel met korte mouwen lopen, maar door de hete dagen de laatste week is dit nu al aan de frisse kant. Ondertussen is dit een uitgebreid verhaal geworden en stop ik er dus ook snel mee! Thanks voor alle mails en belletjes en berichtjes, super om te horen hoe het in Den Ham gaat!

Kusjes Riann!

Ps. Janneke heel veel plezier in Zuid-Amerika! Ga zeker genieten van jullie reis en ik zwaai vanaf hier ;-) ... hebben jullie ook een site??

(Vandaag.. donderdag! IK HEB MIJN EERSTE EIGEN CLIËNT!!! :D een jongen van 14 jaar. Hij zit nu zo'n 6 maanden in Erica House wegens inbraak en diefstal. Hiervoor is hij opgepakt en heeft hij eerst in een ander tehuis gezeten. Doordat hij daar aangerand is, moest hij daar weg en is hij hier terecht gekomen. Hij is met één oog blind door een ‘ongeluk' in het verleden. Het is een agressief mannetje, maar wel een prater. Dus dat gaat zeker goed komen!! )

Nuus uit Port Elizabeth

Op veel vraag naar m'n volgende verhaal komt ie hier dan ook! Wat onwijs veel reacties op m'n vorige verhaal! Echt leuk om te lezen dat iedereen zo aan me denkt hier! Afgelopen week is echt weer voorbij gevlogen. Ik zit nu op de bank m'n verhaal te typen, na m'n tweede echte dag stage.

Maandag de introductie gehad in Erica House. We (Maayke, Welmoed, Inge en ik) werden om half 11 opgehaald door Martijn van Khaya. Ik met de auto achter hem aan, zodat we zelf terug konden rijden. Hij hield plankgas, dus we konden direct even kijken of ons bakkie het allemaal aankon. En ja hoor... hij doet het prima!

Met de verwachting (door andere verhalen gelezen te hebben van stagiaires) dat we de hele dag zouden moeten wachten in een ruimte op verdere informatie, kwamen we bepakt binnen met leesboeken, puzzelboekjes en mp3's. Tegen alle verwachtingen in werden we direct opgevangen door directrice Miss Martin. Ze vertelde ons wat algemene dingen en dat ze niet goed wist wat ze met pedagogiek studenten aan moest. (dit kennen ze niet in Zuid-Afrika). Daarna vertelde ze over de ‘toi toi' die gaande is op dit moment in Erica House. Toi toi betekend demonstraties en dit is gaande tussen de child care workers en het management. De child care workers zijn boos omdat er geen black people in het management zitten. Zodra dit weer uit de hand loopt moeten wij dus snel weg en zo zijn we wel op de hoogte van de onrust in EH (Erica House).

Na het gesprek met Miss Martin werden we door Peter (andere stagiaire) rondgeleid door EH. Dit was erg leuk en we hebben ons aan veel teachers, social workers and child care workers voorgesteld. Daarna ook een poos met verschillende kinderen gepraat en even bij de baby's en kleuters om de hoek gekeken. Van Peter kregen we veel info hoe we moeten omgaan met de mensen hier. Sociaal contact is hier van groot belang, doe je dit niet dan krijg je ook weinig voor elkaar. Dus op dit moment eigenlijk erg bezig om met iedereen een praatje te maken zodat iedereen ons echt leert kennen en ze weten dat we er zijn en wat we komen doen. We hebben op Peter flink veel vragen afgevuurd en we zijn een stuk wijzer over hoe alles werkt in EH. De maandagmiddag en dinsdag waren we vrij door vergaderingen en presentaties.

Maandag geshopt in Green Acces, groot winkelcentrum. Leuk shirtje voor wel 0,90 eurocent en een broek voor 9,- euro! Jaja, dat is nog eens leuk winkelen!!! Dinsdag was stranddag... goed verbrand en m'n tand door m'n lip door de mega golven in de zee. Ze zijn zo sterk en zo hoog dat je echt geen kant op kunt.

Woensdag dan eindelijk de echte eerste stagedag! Ik was versleten 's avonds!! Veel indrukken en de hele dag Engels, Zuid-Afrikaans en Xhosa (de klik-taal) door elkaar. We waren er 8 uur, Miss Martin houdt niet van laat komen had ze gezegd, waarschijnlijk kwam ze daarom zelf pas 2 uur later aanzetten. Wij zaten te wachten en bedachten dat we daar geen zin in hadden. Ik Peter opbellen en hij adviseerde ons om naar Mister Coetzee te gaan. (directeur van de school) Deze ontving ons heel vriendelijk en hielp ons helemaal op weg. We werden allemaal in een andere klas gezet om rond te kijken hoe het daar gaat en om de kids and the teachers te leren kennen. Daarnaast nog wat gesprekken gehad met verschillende mensen en een bende papieren gekregen met informatie over EH. Yeah... huiswerk! Bij de kleuters en baby's geweest en Afrikaans eten gehad. Pittig zeg!! Dit mogen we elke dag, maar we weten dat de kids al weinig te eten krijgen omdat het geld er niet is, dus daarom nemen we maar gewoon netjes ons eigen brood mee! Na gisteren was ik echt gesloopt... zodra ik thuis was ben ik op de bank in slaap gestort en kwamen er heel wat dromen voorbij! Even wat chocola om weer wat energie te krijgen! Ons kan nie leven zonder chocola nie!

Vanochtend weer met frisse moed naar stage! Deze dag ging me echt beter af. Waarschijnlijk alle nieuwe indrukken en alle talen kosten gewoon ontzettend veel energie. Vandaag echt genoten en ik vind het nu al leuk! We zijn echt druk bezig om veel contact met iedereen te maken en het valt me op dat al heel veel mensen en kinderen ons bij naam kennen. Ze nemen ons mee voor koffie en vragen veel naar ons leven. Erg leuk om met de mensen en met de kinderen in gesprek te gaan. Het is wel zo anders dan in Nederland, terwijl je bij de kinderen zit, praten de leraren over de kinderen en over de problemen van de kinderen. Pedagogisch is hier soms ver te zoeken... onder het lesgeven staat de muziek aan, kijkt de leraar een soapserie, zijn ze veel aan het bellen en bij mij was vandaag de lerares plotseling zo'n 1,5 uur lang verdwenen. Ik vond het natuurlijk niet erg om alleen zo'n klasje kids te hebben, maar in 2 uur tijd hebben ze 1 opdrachtje gemaakt en verder getekend, brieven naar ouders geschreven, muziek gemaakt, gedanst en uit hun neus gegeten. Onvoorstelbaar. Daarnaast is er om 3 uur een middagactiviteit, in de drie dagen dat ik hier geweest ben hebben ze constant ‘free time' gehad. Nog niks geen activiteit gezien, als je geen zin hebt waarom zou je dan wat gaan doen? Vandaag ook nog weer een blik geworpen bij de baby's en de kleuters, normaal is dat echt niet mijn ding want kleine kinderen vind ik alleen maar ‘vervelend'. Haha. Maar deze kinderen doen je wel echt wat. De baby's liggen werkelijk de hééééle dag in hun bed. Niks geen aanraken, knuffelen of contact zoeken. Liggend worden ze gevoerd en dan moeten ze maar weer slapen. De rest van de peuters slapen of ze zitten met z'n alle in één hok. Daar staat één mega tv waar de hele dag journaal op is, er staan drie banken waar de twee child care workers de héééle dag opzitten en er staat een kast waar niks op of in ligt en waar de kinderen op en in klimmen. Speelgoed??? Nee hoor, ze vermaken zich met slaan, schoppen, bijten, knijpen, krabben en spugen. Negatieve aandacht vragen ze aan één stuk door, dus nu de kunst voor ons om deze negatieve aandacht om te zetten in positief gedrag. Ik heb nu kinderen gezien, die ik nog nooit heb zien lachen, dat zet je wel aan het denken. Normaal gesproken reageren baby's op geluidjes ed. maar hier dus niet. Een baby van drie die verkracht is... dan snap je wel hoe verknalt het leventje is van zo'n kind. Vandaag heb ik simpelweg geholpen met de kinderen in bad doen en geprobeerd om ze op een leuke en gezellige manier aan te kleden. Ik zag hoe de mensen het deden die daar werken, en ik moest serieus denken aan het lopende bandwerk in Nederland. Luiers hebben ze niet, gewoon een handdoek omknopen als luier en de kinderen die al op de wc plassen hebben geeneens een onderbroek aan. Ze stinken, ze schreeuwen en doen elkaar pijn. Grote schreeuw om aandacht en dat kunnen wij ze dan hopelijk een beetje geven.

Daarnaast heb ik ook nog bij een children's right platvorm vergadering gezeten. Dit heeft Peter opgericht en het is ervoor om kinderen een kans te geven om ook te kunnen zeggen wat ze denken en vinden. Misschien gaan we dit overnemen wat me wel erg leuk lijkt! Vandaag hoorde ik ook weer dat er zondag een meisje was weggelopen, hier is nu iedereen naar op zoek. Ze vertelde me dat het vorige meisje dat weggelopen was terug kwam en drie keer verkracht is in de paar dagen dat ze verdwenen was. We hopen dat ze veilig is en dat we haar weer snel terug zien.

De eerste week valt me onwijs mee, omdat we echt goed worden opgevangen en iedereen voor ons klaar staat. Het sociale gedeelte lijkt bijna wel belangrijker dan het werkelijk iets presteren, dus hier zullen we een middenweg in moeten zien te vinden. Maar eerst maar eens uitrusten dit weekend en dan volgende week zorgen dat ik iedereen bij naam ken. Namen zoals Nkosonati onthou je niet zomaar hoor! En namen met de ‘klik' erin zijn voor ons helemaal niet uit te spreken! Maarja, zo hebben de kinderen ook nog wat om te lachen natuurlijk!

Blijf berichtjes sturen en vertel me dan gelijk even hoe het in Den Ham is en gaat!

Ps. Vandaag 34 graden dus nu ik dit verhaal geplaatst heb cross ik snel naar het strand en gaan we een wakeboard huren!!

Ps2: Het stadion is echt mooi geworden Wesselien! Zodra ik er foto's van heb zal ik er even 1 opzetten! Het is alleen nu wel een grote choas in de stad omdat ze bezig zijn om allemaal wegen naar het stadion aan te leggen. Maar ze willen alle wegen tegelijk doen, waardoor je nergens meer langs komt!

Tot snel! Liefs mij

Eerste weekend in PE!

Ha iedereen!

Hier een bericht vanuit PE! Ik zal jullie eerst even vertellen dat ik veilig in PE ben aangekomen en het me tot nu toe prima bevalt! Doordat het vandaag een vrij drukke en hectische dag was lig ik nu in mijn bed dit verhaal te typen. Ik hoop morgen ( vrijdag) tijd te hebben om het even op internet te zetten. Jullie begrijpen dus al, ik heb geen internet hier in huis. En ik heb ook al geïnformeerd, maar het is ook niet te betalen!!! Dus dat feest gaat niet door...

Gisteren om 10 uur vertrok ik bij mijn huis. Ik vond het erg leuk dat Bernd, Daniëlla, Rosanne en Joyce nog even kwamen om me uit te zwaaien! Het was zeker even lastig om pap & mam gedag te zeggen, want tja, zo lang en zo ver ben ik nog nooit van huis geweest! Nadat Anne-Kirsten, Mark en ik op weg gingen naar Schiphol kwamen toch wel de kriebels. Gelukkig ging dit over toen ik op Schiphol aankwam. Na een half uur zoeken naar een parkeerplek konden we snel even een wc opzoeken en kwamen Gerdieneke & Rik ook al Schiphol inlopen. Met z'n vijfen lekker een broodje gegeten en nog wat gekletst. In tussentijd had ik met Lieneke en Inge afgesproken om 1 uur bij de gate te zijn. Dus rond 1 uur richting de gate en kwam het spannende moment... inchecken en ... je bagage werd gewogen! Tja... hier ging het dus mis. Inge en Lieneke hadden het goede idee om de tas in te laten pakken in plastic zodat er in Afrika geen ongewenste spullen in m'n tas konden worden gestopt. Voordat ik dit deed wou ik wel even zeker weten, dat mijn tas niet te zwaar was. Dus Mark zette hem snel even op een weegschaal... en ik ging bijna van mijn stokje. (lichtelijk overdreven) 25 kilo! Help... dit gaat nooit lukken! Dus ik nog een aantal boeken eruit gehaald en toen bleef er 22,9 kilo over. Ik was tevreden, dat moet lukken dacht ik! Plastic eromheen en op naar de incheckbalie. Omdat Inge en Lieneke al hadden ingecheckt deed ik dit alleen. Ik zet mijn tas op de weegschaal en schrik weer van het getal... 23,5 kilo! Oeps.. door het plastic is de tas weer zwaarder geworden. De vrouw vraagt, hoe, wie, wat, waar ik ga doen en ik geef netjes antwoord. Tas wordt goedgekeurd, maar ze wil mijn handbagage zien. Ik vraag verbaasd: 'ál mijn handbagage?'. De vrouw kijkt me verbaast aan en zegt of ik dan zoveel mee heb. 'Er zijn vaak mensen met teveel bagage en dat kan echt niet (blablabla). Met andere woorden: Ik wil je bagage nú zien. Dus ik terug naar de anderen en geef aan dat mijn handbagage gecontroleerd word, iedereen natuurlijk zwaar verontwaardigt! Hoe durft ze van mij nou te denken dat ik teveel mee heb :S

Snel al mijn boeken uit de tas gegooid en al mijn andere bende wat eigenlijk toch niet helemaal nodig bleek te zijn. Trots met mijn handbagage naar de mevrouw en ik kan met trots vertellen dat mijn handbagage zo'n 5 kilo woog zónder boeken! Haha. (laptop tas nog niet meegerekend met twee boeken en het brievenpakket van iedereen!) Om een lang verhaal kort te maken... téveel bagage. Op z'n Afrikaans: Een probleem? Geen probleem nie!

Ook hier weer afscheid nemen, wat weer niet al te makkelijk was. Toch snel een knop omzetten, want je weet dat er iets heel gaafs op je aan het wachten is. Met Lieneke en Inge door de douane... geloof het of niet, maar dit verliep prima! De rest van de reis zag er als volgt uit: wachten, vliegen, eten, vliegen, (Caïro) wachten, eten, vliegen, eten, vliegen (Joh.burg). We waren ontzettend melig waardoor het al snel super gezellig was. Het voelt absoluut niet zo dat ik Lieneke en Inge gister pas voor het eerst heb gezien. We waren 24 uur onderweg en hebben twee keer geprobeerd om een potje ‘mens erger je niet' uit te spelen, maar zover kwamen we telkens niet. Dan begon er een leuke film, dan kwam er eten of dan moesten we weer landen. Zo zie je maar dat we eigenlijk gewoon tijd tekort hadden! ;-)

In Joh.burg aangekomen wachten de oom en tante van Lieneke ons op, omdat deze in ZA wonen. We hadden nog 5 uur voordat we door moesten vliegen dus zijn we lekker om 9 uur 's ochtends buiten op een terras gaan zitten. Mega glas cola en daar kwam al snel mijn zonnebril tevoorschijn ( jaja Gerdien, hij is nu al flink in gebruik). Ik lig nu met zere armen in bed, omdat ik van die twee uurtjes in de zon gewoon helemaal verbrand ben. Door het windje en doordat het gewoon ‘lekker' warm is heb je niet door hoe snel het gaat. Het was nog maar 20 graden, dus ik ben benieuwd hoe snel het hier in de middag gaat. De vlucht naar PE ging erg snel en zo zagen we al snel PE voor ons liggen. Een ontzettend mooie en grote stad. Door Khaya werden we opgehaald en kregen we een kleine rondleiding door PE. Onze driver is Zuid-Afrikaan dus ik kon gelijk beginnen met engels praten. (jaja Anne.. ik verstond hem!) Het engels valt me heel erg mee, het is simpel en doordat je het direct de hele dag praat zit je er ook best snel in. Onze driver liet Humewood (waar ik woon) en het gedeelte Summerstrand zien. We zitten echt in het rijke gedeelte waar veel luxe is en het eigenlijk een perfect zomerplaatje is. Ik kijk nu vanuit mijn bed naar buiten en dan zie ik strand, veel palmbomen en verder hoor ik steeds toeterende auto's. Dat gaat dus morgen gebeuren... onze auto regelen! Het is ook echt wel nodig want we gingen vandaag boodschappen doen, maar nadat dit gebeurd was, was het al donker geworden. Niet verstandig dus om lopend terug naar huis te gaan. Voor nog geen kilometer een taxi laten aanrukken en zo zijn we voor 15 rand (minder als 1,50 euro) naar huis gebracht. Nog even chinees meegenomen en dit lekker opgegeten in ons nieuwe huis.

Ik val in slaap...

Vrijdag:

Half 9 belt de taxi dat hij voor onze deur staat. We zitten op verdieping 4 dus hij belt dan vanaf beneden en ging weer in de auto zitten tot Lieneke en ik eraan kwamen. We moesten namelijk naar Home affairs om te regelen dat we hier voorlopig drie maanden mogen blijven. Rennen en vliegen om hem niet zolang te laten wachten (waren namelijk beetje laat uit ons bed gegaan) kwamen we niet verder dan onze 2^e deur. We hebben twee deuren om uit ons huis te komen, een houten en een ijzeren gevangenis deur. De houten ging nog wel open, maar we hadden ons met de ijzeren deur opgesloten omdat het slot er verkeerd om in was gedaan. Sleutel kregen we er niet in... en daar sta je dan in je geweldige appartement op verdieping vier zonder enig idee bij de taxi man te komen. Paniek? Nee hoor, we zijn in Afrika dus er is vast een oplossing. Denk denk... nee geen oplossing te bedenken. We bellen Khaya, natuurlijk pakt niemand van de contactpersonen op dus bedenk ik dat de taxi man ons maar even moet komen helpen. Bellen naar het taxibedrijf en die roept hem weer op om drie dames in nood te helpen. Na heel wat minuten heeft hij met wat bebloede vingers het slot open gekregen! Yeah, that's our handyman! Op naar Home Affairs, dit ligt in een wat niet fijne wijk. Dus zonnebril op en met een stevige pas direct naar de ingang. Na wat geklets met een vrouw die ons zou helpen, stonden we alweer buiten voor we het wisten. We moesten een stempel krijgen, maar nee hoor, die kregen we natuurlijk niet! Onze trouwe taxi weer gebeld en hij rijdt ons naar het Khaya travel Centre. Hij werd al opgebliebt voor een ander klusje, but he must help the ladies with the stemp! Hij was flink aan het klagen over het slechte geregel en de slechte communicatie tussen de organisaties. Hij met ons naar binnen en daar overlegt dat Martijn van Khaya contact met ons zou opnemen. Omdat ik het hele verhaal al drie keer in het engels had uitgelegd aan verschillende mensen, vond ik het fijn dat Martijn ons ging helpen. (Nederlandse, dus de communicatie verloopt dan wat sneller en hij begrijpt precies waar we het over hebben). In de middag belde hij en blijkt dat er 'sec 11' op ons paspoort staat en dat voldoende is. Voor niks vroeg uit bed dus. Tja, als we dan toch nog de tijd hebben beginnen we maar aan een schoonmaak. Ik heb mijn kamer even helemaal schoongemaakt zodat het wat prettiger voelt. Nu kon ik ook mijn kleren in m'n kast gaan leggen en alles inrichten. Ik vind het een gezellige kamer nu als ik zo rond kijk! (dankzij alle leuke dingen van jullie natuurlijk! ... en ja mam, ik heb ook gestoft, stofgezogen, ramen gewassen en m'n bed gelucht. Hihi) Ramen wassen, was een hele klus! Vier hoog en het was ZO smerig! Vanochtend werd ik wakker door de zon en keek ik zo vanuit m'n bed het strand op. Maar ik moest wel door een mega laag smerige modder kijken. Niet fijn dus, morgen word ik graag wakker met een ‘helder' uitzicht!

Vanmiddag heerlijk het strand opgegaan en in de zee gezwommen! Daarna na The Boardwalk om daar even alles te verkennen (groot terrein met winkels en eettentjes, bioscoop enz.) en een leuk tentje uitgezocht om wat te eten. Terug naar huis en een hangavondje op de bank met wat Zuid-Afrikaanse tv. Heel grappig kan ik je vertellen!

Morgen een nieuwe dag en we gaan op zoek naar een auto! Joehoee.. ik wil dat links rijden nu wel eens proberen! (het oversteken is nog wat aan de gevaarlijke kant, vergeet telkens om rechts te kijken!!!)

...Weer een dag verder! Heb hier zoveel leuke dingen te doen dat het internetcafé elke keer wordt uitgesteld! En we willen hier alledrie thuis ons verhaal typen zodat we dat direct op internet kunnen zetten en dan gewoon relax jullie berichtjes kunnen lezen! Maar... eindelijk vandaag heeft iedereen z'n verhaal af! Ik lig nu nog lekker in m'n bed, het is half 9 op zondagmorgen. Ik sta echt versteld hoe vroeg ik hier wakker ben elke dag. Dit is voor mij nu uitslapen! (en ja.. ik lag wel echt laaaaaat in bed!) Ik zal nog ff kort van gisteren vertellen! We hebben via ene Raymond onze auto gehuurd! Via Khaya is wat duurder en dit werd ons door studenten die hier het afgelopen half jaar zaten aangeraden. We hebben een super mooie gave Mazda! Met Welmoed, Maayke, Inge en ik hebben we deze gehuurd! Ik heb gisteren eigenlijk al zo'n beetje de hele dag gereden! Maayke en Welmoed zijn twee andere studenten en die zitten in een studentenhuis. Ze lopen ook in het Erica House stage, dus dat gaat echt ‘goud', ‘kei', ‘vet', ‘knetter' gezellig worden! (Alle accenten vliegen hier voorbij, heel grappig!) Het klikt echt super met m'n huisgenoten, we denken over veel dingen hetzelfde en we hebben ook echt ieders onze eigen ruimte in ons huis. Gisteren zijn we na het autohuren met Maayke en Inge meegegaan naar hun studentenhuis. Wat een BENDE! Wel erg gezellig natuurlijk, maar ik hou ook wel van m'n privacy. Dus ben nu wel blij met ons mooie appartement aan het strand! (ook echt heel veilig trouwens.. dus geen zorgen) Nog iets daarover, je kunt hier overdag echt prima over straat lopen en 's avonds moet je gewoon altijd in groepen zijn, en wij meiden zorgen gewoon dat we taxi of een bob hebben. Dus dat zit wel save. Eerst even met alle meiden naar het strand, maar door echt heftige wind zijn we even de zee in geweest, waar serieus mega golven waren! Door de strandwacht werden we even teruggevloten omdat we in ‘gevaarlijk' gebied waren met flinke stromingen. Dus even iets verderop de zee weer in en het is echt leuk en lekker om dan in de zee te zijn. Het is heel zout!! Door de harde wind konden we niet echt lekker op het strand liggen (jaja, we worden al kieskeurig als we naar het weer kijken! Verwend he?) In het studentenhuis ontmoeten we Tom, Rinze en Tom. Ontzettend gezellige jongens en dus zijn we met de hele groep in de tuin gaan zitten onder de palmbomen, om zo elkaar een beetje te leren kennen. Ik verbaas me hoe snel het gaat, en bij allemaal heb ik het gevoel dat ik ze echt al veel langer ken! Daarnaast gaat het rijden ook super goed. Ik denk eigenlijk er geeneens meer bij na wat ik allemaal moet doen. Natuurlijk gaat de ruiterwisser weleens aan ipv de ‘tiktak', en de gordel zit ook de verkeerde kant wat je ook weleens vergeet! Maar het voelt alsof ik hier al veel langer rij... Na een gezellige en relaxe middag zijn Inge, Lieneke en ik naar huis gegaan om wat te eten en ons klaar te maken voor de avond. Wij Maayke en Welmoed weer opgepikt en door naar het studentenhuis van Tom, Tom en Rinze. Dat is wel een heel mooi huis, maar toch blijf ik blij met mijn plekje! Daar kwamen we Yvonne tegen, blijkt dat zij hier al een half jaar zit en nog een half jaar blijft. Ze loopt bij Erica House stage en dus heeft ze van ons vier meiden een flinke verhoring gehad over hoe het daar is, gaat, wat we mogen doen, veiligheid enz. Het klinkt echt heel heftig, en het is een vrij pittige en frustrerende stage zoals ik het begreep. Ik ben nu wel echt heel benieuwd en heb daarom ook veel zin in maandag! We worden om half 11 door Martijn opgehaald en hij brengt ons naar stage. Ik ben benieuwd...

Na een paar uur uithoren van Maayke nog een tentje waar we wat met z'n allen gedronken hebben. Echt een blanke club en na enige tijd werden we doorgebracht naar een echte Afrikaanse tent. Eerst moest ik even wennen, maar het was wel heel gaaf. Je komt echt in aanraking met de local en ze zijn ontzettend gastvrij. In de dames wc heb ik me heel lang vermaakt omdat alle dames willen weten wat je hier komt doen en waar je vandaan komt. Allemaal tips krijg je te horen en dat is wel heel leuk. Slijmen kunnen de mannen dan weer heel goed, maar daar weten wij ook wel raad mee. Er zijn trouwens ook echt jongens van hier die gewoon echt geïnteresseerd zijn en alleen met je willen praten. Ik was wel blij dat we drie jongens mee hadden, ze waren echt heel nice en hielden ons constant in de gaten. Zodra een afrikaan niet van ophouden wist kwamen hun ons helpen en dat geeft wel een goed gevoel. Alleen met vijf meiden zou ik nog niet zo snel naar zo'n tentje gaan. Maar na echt een gezellige avond en heel wat uurtjes verder heb ik iedereen weer veilig naar huis gebracht,, jaja gelijk de bob he! Vannacht heerlijk geslapen en ik ga straks dan eerst naar het internet om dit verhaal te plaatsen! Vanavond word ik waarschijnlijk opgehaald door een local en ga ik naar een studentenservice. Dat is een soort dienst.. ben benieuwd dus daarover de volgende keer meer!

Verwacht niet van elke dag zo'n heel verhaal, maar de eerste dagen vond ik het wel fijn om alles beetje op te schrijven. Als straks alles niet meer zo nieuw is, krijgen jullie niet meer zoveel huiswerk van mij! Haha..

Ik vind het echt super om jullie berichtjes te lezen, dus blijven doen!

Kusjes Riann!

Ps.

Mijn telefoon nummer is: 0027713927487

Een smsje krijgen is gratis voor mij, gebeld worden of een smsje terug sturen kost geld. Dus ik probeer jullie via dit op de hoogte te houden van alles!

Bellen kan ook gratig voor mij, als jullie via http://www.belbob.nl/ kijken welk nummer je voor mijn nummer moet draaien kun je voor 10 eurocent per minuut bellen. Dus als je dat een keer wilt, laat me horen want dan kunnen we een tijd ofzo afspreken.

Mijn adres is:

5 Beach Road

Putsands Appartement 41

Humewood

Port Elizabeth

6001

Ps. 2... Leonie wat leuk dat je me zo volgt! Het is heel mooi hoor het strand! Bij jullie ook alles goed? En Rick... als ik iets niet weet kijk ik zeker in het boekje! Hoe gaat het in de klas?

Nog 1 nachtje...

Ik wil voordat ik vertrek iedereen even super bedanken voor alle kaartjes, mailtjes, cadeautjes, smsjes, belletjes, bezoekjes enz.! Voelt heel erg fijn dat iedereen zo enthousiast is en aan me denkt! Daarnaast heb ik zaterdag echt een geweldige dag gehad, ik heb van 's ochtends vroeg tot midden in de nacht genoten! Het feest was geweldig gezellig!!

Thanks =)

Maar... nu is het dan eindelijk zover! De koffer (jaja het is bijna niet te geloven!) zit dicht! Met hulp van Anne hebben we hem gestructureerd ingepakt en kan alles mee wat ik graag mee wil! Qua kilo's zit hij op het randje, maar ik ga het gewoon proberen om hem door de controle heen te krijgen. (spanning moet er natuurlijk wel een beetje inblijven!) Morgen vertrek ik dan om 10 uur naar Schiphol, daar ontmoet ik Inge en Lieneke waarmee ik verder ga reizen! Ben erg benieuwd naar ze, maar we hebben genoeg tijd om elkaar te leren kennen in het vliegtuig. Het is jammer dat papa en mama niet mee kunnen, want papa hoorde vandaag dat hij morgen naar hetziekenhuis moet om een foto te laten maken van zijn longen. (niet schrikken mensen,het is voor controle) Nu gaan Mark, Anne-Kirsten, Gerdieneke en Rik mij wegbrengen. Dus fijn om deze mensen dan bij me te hebben...

Ik zal nog even wat leuke fotootjes van m'n feestje erop zetten en dan ga ik maar eens mijn bed opzoeken... hopen op een goeie nacht!

Kusjes Riann